Verhuizen

“Verhuizen is raar”, zei ik laatst tegen vriend B.

We zaten in de auto, op weg naar mijn ‘oude’ huis, na een dagje bouwmarkten en Ikea. Alle hoognodige spullen die op mijn boodschappenlijst stonden waren aangeschaft. De feitelijke verhuizing een stapje dichterbij. En ineens vond ik het maar vreemd.

De afgelopen weken stopte ik mijn leven in dozen. Ik bepaalde wat mocht blijven en wat ik niet meer wilde hebben. Ik ruimde op, zocht uit, gooide weg, pakte in.
Ik stapelde dozen op.
De dozen vielen ’s avonds met een daverende klap omver.
Ik stapelde ze opnieuw op, nu in kleinere stapels. Dat ging beter.

Nu is bijna alles ingepakt. Nu ga ik bijna écht weg. Willeke Alberti neuriet zachtjes in mijn hoofd:
Dag huis. Dag lieve oude woning.

Mooi

Verhuizen mag dan raar zijn, wat overheerst is een goed gevoel. Ik verheug me op mijn nieuwe huis. Het leven op mijn nieuwe stekje. Ik kan niet wachten om het huis dat ik zo leuk vind helemaal eigen te maken. Ik vind het mooi en fijn en spannend, ik ben blij als ik er rondloop. Ik ben trots. Misschien zelfs wel gelukkig.

Maar mijn ‘oude’ huis, dat heeft veel voor me betekend. Het was het huis waar alles goed kwam. Waar ik mezelf terugvond, opkrabbelde en sterker werd. Het was het huis waar ik me de eerste weken een soort Alice in Wonderland voelde – zo mooi, zo groot en zo bijzonder vond ik alles.

Het was het huis waar ik thuiskwam van de - tot nu toe - mooiste reizen van mijn leven.
Het was het huis met de fijne buren.
Het was het huis waar ik Tante Melia vermoordde. Ook dat gaf een goed gevoel, daar wil ik niet over liegen. (lees terug: tante Melia deel 1 en het einde van tante Melia)
Het was het huis waar ik boeken las, muziek luisterde, herinneringen maakte, het verhaal schreef dat in een bundel werd opgenomen.
Het was mijn thuis. Mijn veilige plekje. Mijn eiland in de stad.

Verbond

Ik ga bijna écht weg uit het huis waar ik met zo veel plezier gewoond heb. Over een paar dagen loop ik voor het laatst door de kamers. Dan is alles kaal, alles weg. Ik ben niet verdrietig om weg te gaan, maar blij met de stap die ik maak. Bovendien kijk ik er naar uit om straks de grens over te zijn. Niet meer te leven tussen twee huizen – geen van beide echt thuis. Het ene huis nóg niet, het andere huis niet meer.

En dat is waarom ik verhuizen raar vind.
Een huis en jij worden na verloop van tijd één. En als je gaat verhuizen, verbreek je dat mythische, onzichtbare verbond. Met elk spulletje dat je inpakt is het huis iets minder ‘van jou’, iets minder eigen – en weer iets meer gewoon een huis. Een huis dat van iedereen zou kunnen zijn. Alles wat het ‘van jou’ maakt haal je weg.

Maar als je al die dingen in je nieuwe huis neerzet… dan is het mythische verbond daar niet direct. Dat moet groeien. Alsof het huis lekker om je heen moet gaan zitten. Totdat het je past als een warme, comfortabele jas.

Ik ruim op. Ik sluit af. Ik ben helemaal klaar voor al het nieuwe.
En ik hoop dat het in mijn mooie, nieuwe huis net zo fijn wordt als in mijn lieve, oude woning.