Muizenissen

Na bijna zes jaar in m'n eentje heb ik weer een huisgenoot. Ik dacht altijd dat dit iets zou zijn waar ik juichend enthousiast over zou zijn, maar in de praktijk blijkt dat niet helemaal het geval. Dat samenwonen is even wennen, vooral omdat het niet mijn idee was.

Tante Melia is bij me komen wonen.

Als de kat van huis is
Ik heb Tante Melia nog niet in levenden lijve gezien, maar ik hoor haar wel. Ze trippelt boven mijn hoofd in de slaapkamer. Dat niet alleen, haar aanwezigheid blijkt ook uit het feit dat er iemand van mijn proviand mee-eet. Of nou ja, knaagt. Ze eet stukken cracker en een halve mueslireep.
Voor wie het nu nog niet doorheeft: Tante Melia is een muis.En hoewel buurman L. op het nieuws van haar aanwezigheid reageerde met een welgemeend: "Lief toch?", ben ik niet heel erg gecharmeerd van een muis in huis.

Iemand
Om de situatie draaglijker te maken, had ik bedacht de muis een naam te geven. Die wijsheid heb ik van Kwark, de kraai uit het magistrale kinderboek Otje. Een citaat:

"Een diertje dat een naam heeft is niet om op te eten maar om mee te praten, begrijp je wel? Als een beest een naam heeft, is hij iemand. (...) Ik heb eens bijna een kever opgegeten. Totdat ik hoorde dat hij Dirk heette. Je kunt toch niet iemand opeten die Dirk heet?" 

Nu had ik geen plannen om de muis te eten, maar dat van die naam leek me wel een plausibel verhaal. Eerst wilde ik de muis Mickey noemen, maar gek genoeg werd het daar niet minder eng van. Ik was elke keer als ik de kast opentrok bang om een muis met rode broek en gele schoenen heel jolig naar me te zien zwaaien. Dus toen werd het Tante Melia, ook uit Otje. En weet u? Het werkt. De muis is nu iemand. Als ik haar boven mijn hoofd hoor trippelen denk ik niet meer: "AAAARGH, er zit hier een fokking múis!!!" Maar ik denk:  "Ah, Tante Melia." Dat is toch anders.

Muizen-trap
Als variant op de boobytrap zoek ik nu wel een muizen-trap. Ik wil Tante Melia graag kwijt. Ik maak mijn eten ontoegankelijk voor haar, maar dan nóg weet ze dingen te bereiken. Ze knaagt dwars door plastic heen en vreet dan dus zo'n mueslireep (inclusief wikkel!)  voor de helft op. Bovendien is zo'n muis nogal onhygiënisch.
Bij Oma resideerde er ooit ook een muis en die heeft zichzelf een overdosis van Oma's medicijnen toegediend. Het is dus een optie om mijn medicamenten in het zicht van de muis te leggen. Ik denk dat de stuff die ik in huis heb zijn uitwerking niet zal missen. Maar ergens vind ik dat dan weer bruut. Bij Oma's muis was het z'n eigen schuld, maar om nou willens en wetens Tante Melia over de kling te jagen met die pillen... niet mijn stijl. Punt is alleen; hoe dan wel?
Als iemand tips heeft op dit vlak houd ik mij aanbevolen. Als zich een handige muizenvanger onder mijn lezers bevindt: kom uit de anonimiteit en HELP ME!

Die Tante Melia is dan wel iemand, maar ik mag haar niet. En ik moet haar nog veel minder.
Dit muisje krijgt nog een staartje.