Ik dacht aan Flappie

De donkere dagen voor kerst zijn weer alomtegenwoordig, met alle jingle bells en dromen over een witte kerst die daarbij horen. Winkelstraten en etalages zijn sfeervol verlicht en reclameblokken zijn gevuld met budgettips voor de kerstdis.

Deze dagen zijn echter pas werkelijk compleet wanneer je Flappie op de radio hebt gehoord. Dat vind ik, maar ik heb vrienden die deze mening met mij delen, getuige berichtjes in mijn inbox met teksten als: "En daar istie dan, Flappie op de radio!"

Flappie is, kerstliedjesgewijs, toch wel het sterkste concept aller tijden. Er schuilt een kracht in dat liedje die zijn weerga niet kent. Een paar avonden geleden lag ik me voor het slapen gaan af te vragen waar 'm dat nou in zat. Wat maakt Flappie tot een lied dat je belàchelijk vaak gehoord hebt, dat je van "het was kerstochtend 1961" tot "dat ze dan wat lekkers kreeg" kan meezingen, waarvan je de clou en de grap kent, maar dat desondanks tóch blijft 'raken'? Wat is er met Flappie dat kerst niet compleet is zonder dat lied? Kortom: wat is de kracht van Flappie?

Ten eerste, denk ik, zit het 'm erin dat het zo zielig blijft. Ik zie toch elke keer weer dat klein mannetje voor me met zijn gebogen hoofdje en de dikke tranen van verdriet. Dat is invoelbaar, je zal als kind je geliefde huisdiertje maar kwijt zijn... Ongelogen: als ik in een gevoelige bui ben, kan ik zó met hem mee huilen.
Daarnaast het lot van Flappie natuurlijk, die zomaar zonder verdere plichtplegingen geslacht wordt door de vader des huizes en dan ook nog eens op een zilveren schaal in niet minder dan drie stukken wordt geserveerd, als ware het een traktatie. En de woede van het kind die daar op volgt - terecht.
Tot slot dan de wending van het lot, vader in het fietsenschuurtje, rijp voor de slacht. We weten alleen niet hoe het met vader afloopt, maar oh, ik hoop echt dat hij 1962 niet gehaald heeft. Want even: het konijn van je kind slachten valt wat mij betreft in de categorie "Dat Doe Je Niet".

Flappie is de reden dat ik voornemens ben om van mijn leven geen konijn te eten. Ik heb van horen zeggen dat het best lekker is, maar ik ben nogal konijnlievend en het leed dat achter Flappie schuilt, is voor mij reden genoeg om geen hap konijn te willen. Bovendien: stel dat iemand hert op het menu zet met kerst, dan is het ook niet zo handig om tussen het voor- en het hoofdgerecht heel beeldend over Bambi te gaan vertellen, toch? Nou, bij konijn heb je dankzij het liedje van Youp gewoon altijd de Flappie-associatie, volgens mij. Dus konijn, dat blief ik niet.

Gelukkig heb ik Flappie inmiddels alweer op de radio gehoord en is het wat mij betreft dus echt kersttijd. En dit jaar - 2011 - vieren we dan ook nog eens Flappies vijftigste sterfdag. Wat eigenlijk raar is, want Youp heeft zijn kerstkonijn met volle overtuiging onsterfelijk gemaakt. Flappie als überkonijn.

Flappie is niet dood.
Hij leeft.