U Zei?! - Deel 36

De laatste maanden verzamelde ik weer heel wat verhaspelingen. Hierbij de nieuwe lijst. Om de donkere dagen en de gedeeltelijke lockdown wat te verluchtigen. 

"Het is maar een schijntje van het bedrag dat we nodig hebben."

"Alles wat hij doet heeft een achterreden!"

"Ik ga hier niet de kennis van de smid op tafel leggen."

"Het moet allemaal nog maar uitblijken."

"Die dansen ook steeds om de hete brij."

"Hij had nog wel een paar centen achter de rug."

"Het begon als een gorilla-actie."

"Die laten ook steeds hun hele hebben en huishouden zien."

"Nou, en die heeft man en paard bewogen om er direct iets mee te doen."

"Hij verkeert in vegatieve toestand."

"Dat voelen je klompen aankomen!"

"Dat soort projecten wordt gefinancierd met gemeenschappelijksgeld."

"Beter ten dele gekeerd dan ten hele gedwaald."

"Je moet toch met elkaar je nek eronder zetten."

"Dit is zomaar even uit de losse mouw hoor."

"Daar kan níemand chocola van bakken."

"Zij lopen de vloer bij elkaar plat."

"Daar zijn ze met beide ogen ingetrapt!"

"Ik vind er geen boe of bah aan."

"Een halve verstaander... he?"

"Genodigden alleen op uitnodiging."

"De collega's moeten die info tussen hun hoofd krijgen."

"Dat zijn leuke ideeën voor onder de schoen of in de boom."

"Maar ja, ik sta natuurlijk niet in hun voeten."

"Bij sommige mensen werk ik als een lap op een rode stier."

"Ze beloven je koeien met gouden oren, maar je krijgt niks." 

Tips blijven welkom! 

U Zei?! - deel 35

Net als het hele openbare leven lag ik ook mijn blog even stil de afgelopen periode. Ondertussen bleef ik natuurlijk wel gewoon alle verbale uitglijders verzamelen. Omdat 'het bloed niet kruipt als het gaan kan', zoals ik iemand hoorde zeggen. Wat er verder voorbij kwam aan verhaspelingen:

"Dat gebeurt dan zonder redenen van opgaaf."

"Het valt me ook nogal rauw op de maag, moet ik toegeven."

"Mijn vriendin heeft geen zin om zwanger te gaan bevallen."

"Toen zaten we echt in een tweespagaat!"

"Je moet geen slapende honden op het vuur gooien."

"Ik zal dat in het volgende overleg aan de kaart stellen."

"Dat strookt toch in tegen wat je eerder zei?!"

"Tehorie is met een h!" 

"Daar was hij toen ineens terechtbeland."

"Ze doen anders wel stinkend hun best hoor!"

"Dat proberen ze dan weer de kiem in te smoren."

"Het gaat allemaal maar voetje bij beetje."

"Ik wil niet de hele tijd gestookt worden in allerlei e-mails!"

"Om de troost iets te verzachten wil ik je iets aanbieden."

"Ik heb gewoon het gevoel dat hij een ootje met me neemt!"

"Dat ding is inmiddels ook zo grijs als de weg naar Rome."

"Alles wordt je ma de neus in geboord hier!"

"Het beleid wordt met voeten betreden."

"Die zijn nog groen achter de oren."

"Zulke discussies zijn natuurlijk ook vaak op het scherpst gesneden."

"We moeten morgenochtend op tijd uit bed en in de veren."

"In de muziekindustrie gaat dat allemaal via Buma Stemrecht."

"Daar geloof je toch geen hond van?"

"Je kan het beste aanpakken als het vuur heet is."

"Die ging dus met het oog door de naald."

"Het is echt een triple AAA-locatie." 

Tips blijven - zoals altijd - welkom!

Mag het even kut zijn?

Plotseling werden we wakker in een vreemde wereld. Buiten sluipt een monster rond en het beste wapen dat we ertegen hebben is binnenblijven. Dus niet meer naar kantoor, niet meer naar het theater, geen vrienden zien, niet op een terrasje proosten op de eerste voorjaarszon. Een vreemde wereld waar ik behoorlijk aan moet wennen.

Wonderlijk genoeg kwam er al op de eerste dag van de nieuwe werkelijkheid een stortvloed aan online initiatieven op gang. De webinars en online cursussen vlogen me om de oren. Elkaar overtreffend in zinloosheid testten ze mijn verdraagzaamheid. De ideeën waren ongetwijfeld goedbedoeld, maar riepen vooral het beeld op van een horde mensen die staan te dansen op de vulkaan. Paniekvoetbal gekanaliseerd in online meetings. Krampachtig en veelal ondoordacht. Omdat we blijkbaar vooral heel positief, creatief en productief moeten blijven. Terwijl er buiten een monster rondsluipt.

En ik vraag me af… mag het ook gewoon even kut zijn? Het lijkt er soms namelijk op van niet. Het lijkt alsof mensen naadloos willen overstappen naar de nieuwe realiteit, die zo radicaal anders is dan de vorige. Zo radicaal anders dan nog geen twee weken geleden. Maar mag het ook even moeilijk zijn? Mogen we het gewoon even níet weten? Even pas op de plaats maken en met grote ogen om ons heen kijken, ons verbaasd afvragend waar we nou toch in godsnaam in terecht zijn gekomen?

Ik heb dat nodig. Sterker nog: ik kan niet anders. Ik heb geen zin in semi-optimistisch online gefröbel, omdat ik het gewoon even niet zo goed weet. En volgens mij is daar niks mis mee. Ga weg met je webinar, val me niet lastig met je online training. Ik kan er even niks mee. Tenzij je een online uithuilsessie organiseert (bring your own tissues!), dan ben ik de eerste die aansluit.

Want laat ik maar eerlijk zijn: ik heb het moeilijk. Ik ben doodsbang voor dat monster buiten. De dokter zei dat ik niet ziek mag worden, want mijn lichaam maakt de stofjes die ik nodig heb om beter te worden niet aan. Dat is een onheilspellende boodschap.

Ik schrik van de berichten. Toen de nieuwe werkelijkheid drie weken zou duren kon ik het nog enigszins verhapstukken, toen maandagavond bekend werd dat we er tien weken langer aan vastzitten heb ik de rest van de avond gehuild. Omdat ik het kut vind, alles. Omdat ik bang ben. Bezorgd om anderen. Droevig omdat ik een aantal mensen voorlopig hooguit via een schermpje kan zien. Verbijsterd over de bizarre situatie waar we ons ineens in bevinden. En er is geen ontkomen aan. Je kan er niet van weg. Het is overal.

Dus mag het even kut zijn? Je hóeft het even niet te weten. Laat dat circus van mensen die hun machteloosheid omzetten in halfbakken online optimisme maar even aan je voorbijgaan. Die mensen weten het namelijk ook niet.

Ik begin langzaam mijn draai te vinden. Met die draai komt er ook weer wat ruimte voor creativiteit. De ideeën komen weer. Ik weet nog niet precies hoe ik het allemaal moet doen, maar langzaam komt er weer wat lucht in mijn hoofd. Ik typ weer en blogje. Gisteravond had ik de slappe lach.

De wereld blijft vreemd, het monster blijft eng.
Verbaasd kijk ik naar de vulkaandansers en de paniekvoetballers. En langzaam word ik kalmer. Ik sta op het balkon en voel de eerste voorjaarszon. Ik zie voor me hoe ik over een paar maanden op een terrasje zit, gezond en wel, met mijn vrienden en vol nieuwe ideeën.

Ik weet het even niet zo goed, maar ik geloof wél dat het goedkomt.

Ik schrijf!

Wat ik schreeuw lijkt niet slecht
Maar wat ik schrijf ben ik echt
En zo kan ik een beetje van de wereld aan 
(uit: Schoolplein, Acda & De Munnik) 

Moest ik mezelf vergelijken met een liedtekst, dan koos ik deze. Iedereen weet het wel van mij: ik ben gek op taal, een lettervreter, een 'taalnazi'. Dat ben ik al mijn hele leven. Schrijven is wat mij mij maakt. 

Ik ben zo'n bofkont die van haar hobby haar beroep wist te maken. En daarin heb ik onlangs een nieuwe stap gezet. Sinds kort sta ik ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Mijn eigen bedrijf heet Taal Klaar. Wat ik doe laat zich raden: ik schrijf. What else? 

De aanloop 

Het was zo'n idee dat al jarenlang telkens weer de kop opstak. Ik wilde best voor mezelf beginnen. Maar om met Willem Elsschot te spreken: tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Er waren steeds redenen om het niet te doen. Nou ja, om het nóg niet te doen. 

Maar het laatste jaar gebeurde er ineens van alles. In fracties onbeduidend, maar als geheel gezien was het een duw in deze richting. Een schrijfopdracht hier, een interview daar. Gesprekken, gedachten, en dan toch weer die droom. 

De sprong 

Ik praatte met andere ZZP'ers. Zette het een en ander op papier (natuurlijk). Ik onderzocht de praktische bezwaren, keek eens naar de wetten en dacht: ik ga dit doen. Ik wil dat al zo lang. Ik weet dat ik dit kan. Ik ga dit doen. Ik vind het spannend, ik vind het leuk, en ik ga het doen.

Dus ik deed het.

Ik maakte een website, dat was mijn beginnetje. En wat later meldde ik me aan bij de Kamer van Koophandel. Van tevoren leek het heel wat, zo'n inschrijving, maar het stelt echt geen ruk voor. Lopendebandwerk in optima forma.  Een paar parafen en twee handtekeningen en bam: Taal Klaar bestond. 

Zwemband

Ik drijf nu in een zwemband in het diepe. Ik heb mijn 'gewone' baan nog, want zomaar mijn zekerheden opgeven is niet helemaal des Annes. Naast mij drijft vriend E. in zijn zwemband. Op hetzelfde moment begonnen we aan een vergelijkbaar avontuur en dat is ontzettend fijn. Een beetje steun, en elkaar een duwtje kunnen geven.

Ik ben nu dus parttime beschikbaar voor schrijfklussen. Interviews, nieuwsbrieven, redactiewerk, noem maar op.

Taal Klaar is er klaar voor. 

U Zei?! - deel 34

Het is Blue Monday! Om deze dag niet helemaal in een staat van algehele droefenis, depressiviteit en doemgedachten te hoeven slijten hierbij een nieuw deel U Zei?!

"Er liggen ook vergunningsaanvragen waar je met je natte vinger kunt aangeven dat het waarschijnlijk wel gewoon kan."

"Ik heb wel een klepel horen luiden, maar verder?"

"De druppel loopt over, en dat is vandaag!"

"Het is echt treurig, het water staat hem aan de schenen."

"...en dan krijgen wíj de kwaaie pier weer toegespeeld!"

"Het is wel een spraakgraag persoon."
"Hij heeft me vol stomheid geslagen!"

"Dat zorgt voor een enorme toevloed van mensen."

"Het is niet eens zo erg, maar zij zit zo'n mug dan helemaal op te blazen."

"Hij moet de knikkers voor hem uit het vuur raggen."

"Ik ben een beetje kluistrofobisch."

"Wij helpen je graag een handje op weg."

"Ik vind het allemaal maar linke koek!"

"Het doet wel ergens een belletje rinkelen, maar waar hangt de klepel?"

"Ach, hij zit nog steeds op twee benen te hinkelen."

"In dit decennium kwamen veel mensen ons te ontvallen."

"Sociale media maken het makkelijker dan ooit om een kritische noot te kraken."

"We hebben het beste steentje met je voor."

"Op mijn werk ben ik de rustheid zelve."

"Zij zetten die tijdschriften dan in het voetlicht."

"Hij heeft gewoon een duwtje in de goede rug nodig."

En dat laatste geldt voor alle verhaspelaars. Tips blijven - zoals altijd - welkom!

When one door closes

Het was donderdagochtend, zeikweer, en ik moest naar kantoor. Ik wurmde me in mijn regenkleding en stapte de voordeur uit. Tot zover was er – afgezien van de regen – niets aan de hand.

Nu zit er aan de binnenkant van mijn voordeur een extra slot. Een constructie met een haak en een pin: een kierstandhouder heet dat, leerde ik later die dag. Ik trok de voordeur dicht, maar merkte op  dat dat slot meebewoog. Ik wilde mijn voordeur terug open duwen, maar dat ging niet meer. Ik kon mijn eigen huis niet meer in.

Kortstondig overwoog ik mijn opties, en fietste vervolgens vloekend naar kantoor. Het had geen zin om bij mijn weigerachtige voordeur te blijven staan. Eenmaal achter mijn bureau begon het grote googelen Hoe ging ik dit oplossen? Mijn gemoedstoestand hield het midden tussen chagrijnig en gestrest.

Google kwam met een aantal slotenmakers op de proppen. Ik deed snel maar gedegen vergelijkend onderzoek en belde de slotenmaker die naar mijn inschatting de beste optie was. Ze zouden tussen half vier en vijf bij mij zijn.

Intermezzo
Een beeld van hoe die ochtend verder verliep: ik kon alleen via de achteringang het ministerie in, dus ik moest door de stromende regen een heel stuk omlopen – maar pas nadat ik me klem had gelopen in een soort sluis bij de hoofdingang; mijn computer moest meerdere keren worden opgestart omdat hij dienst weigerde; daarna wilde ik iets printen, maar dat ging niet want er stond iemand illegaal (want: niet van onze afdeling) een hele roman uit te draaien; ik morste thee; iemand bood me chocolade met meelwormen aan; mijn voeten waren nat en koud van de regen…. Op de schaal oerknal – eeuwigheid niets rampzaligs, maar alles bij elkaar toch genoeg om me behoorlijk uit mijn hum te brengen.

Ondertussen wist ik natuurlijk dat er zéker een oplossing zou komen en dat ik ongetwijfeld op korte termijn weer gewoon mijn huis in kon. Desondanks ging mijn overactieve en zeer fantasierijke brein flink met me aan de haal gedurende de dag. Het werd heel dramatisch, met nooit meer naar huis kunnen en eenzame nachten onder donkere bruggen. Wat zó belachelijk was dat ik er zelf ook wel om moest lachen.

Wachten

In de loop van de middag fietste ik huiswaarts en installeerde me op de portiektrap, wachtend op de slotenmaker. Ik belde ze nog maar eens om te vragen of er al een iets exactere tijd te melden viel. Het zou wel vijf uur worden, werd me verteld.
Om de tijd te doden besloot ik een rondje te gaan lopen. Inmiddels miezerde het weer en ik had de pest in. Ik kreeg nog meer de pest in toen ik werd gebeld door de slotenmaker: zijn collega had een aanrijding gehad, daardoor liep hun hele planning in de soep en het zou pas in de avond zijn dat ze konden langskomen. Ik zei dat ik wel even ging kijken of ik een andere oplossing kon verzinnen. 

Dat viel nog niet mee. Ik had nog nooit eerder met dit bijltje gehakt en wist ook niet zo goed wat me te doen stond. Ik ging naar een doe-het-zelfzaak bij mij in de buurt en vroeg daar om hulp. Ik dacht aan ijzerzagen of betonscharen, en ik hoopte natuurlijk stiekem dat die doe-het-zelfman zou zeggen: ach arme ziel, ik los het wel even voor je op. Want eerlijk is eerlijk: als ik érgens behoefte aan had op dat moment, dan was het aan een oplossing die gewoon kwam aanwaaien. Iemand die zou zeggen: ik los het wel even voor je op. Maar zo werkt dat niet in het leven van een zelfstandige volwassene. 

Maar de doe-het-zelfman loste het niet op. Hij noemde wel een slotenmaker in de buurt. Ik belde hen, zij zeiden dat ze pas in de loop van de avond tijd hadden, ik zei dat dat ook niet opschoot.
"Maar ik heb wel een nummer van een andere slotenmaker die je misschien kan helpen",  zeiden ze. Ik belde dat nummer.

Daarna werd alles snel beter. 

De redding

"Oh prima, mijn collega is binnen een half uurtje bij je",  zei de andere slotenmaker. Er waaide een voorzichtige vlaag opluchting door mij heen. Ik liep terug naar huis, griste een boek uit de mini-bieb voor mijn deur en installeerde me opnieuw op de portiektrap. 

Juist toen het te donker werd om te lezen kwam er een auto aangereden en daar stapte de collega van de andere slotenmaker uit. Hij pakte een grote tang en knipte mijn kierstandhouder met twee trefzekere knippen door. Het leed was geleden. Ik kon mijn huis weer in, waar het warm was en vertrouwd.

Het was al met al een enerverende dag die gelukkig een goed einde kreeg.
Zoekt u nog een goede inbraakpreventiemethode, dan kan ik de kierstandhouder van harte aanbevelen. Mocht het misgaan, dan heb ik het telefoonnummer van de collega van de andere slotenmaker voor u. 

Hij is er binnen een half uurtje, en dan lost hij het even voor je op. 

U Zei?! - deel 33

Het is weer tijd voor een nieuwe U Zei blog. Er werd weer heel wat verhaspeld de laatste maanden. Ik hoorde dingen waarbij de kant de wal niet raakte (waarvan akte) en uitspraken 'waarvan mijn haren de berg op rezen'  (zoals deze).

En verder dit:

"Er is sprake van leeglopende patiënten op de spoedeisende hulp."

"Hudsons Bay is bezig om de witte vlag te strijken."

"Dat is een echte blikkenvanger." 

"Die dag gaat de ambtenaar ze in het echt verbinden." 

"Mijn kind loopt al jaren een folterwijk." 

"Het is wel mooi geweest, ik heb hier mijn neus van vol!"

"We moeten als de vliegende weerga aan de slag."

"Dat moet je die manager wel even onder zijn achterste wrijven hoor!"

"Er zijn altijd van die zure pruimen die iets te zeuren hebben."

"Dat heb ik alleen even uit mijn losse mouw geschud."

"Ik leg je geen stroweg in de breedte!"

"Ik verkoop geen eieren voordat ik een kip heb."

"Die ging als een olifant door een porseleinen kast."

"Daarna hebben we nog een paar jaar een stoplichtrelatie gehad."

"Het enige wat ik krijg zijn doodhoudertjes!"

"Zij doet net alsof ze het ei van Columbus heeft uitgebroed."

"Ik ben me hélemaal waardeloos geschrokken."

"Hij is wel iemand die nogal graag van de hoogste toren blaast." 

"Volgend jaar is een schrikkeljaar, dan is het elke dag overmorgen."


"Nou, toen kwam de aap uit de hoge hoed."


Tips blijven, zoals altijd, welkom!