Mag het even kut zijn?

Plotseling werden we wakker in een vreemde wereld. Buiten sluipt een monster rond en het beste wapen dat we ertegen hebben is binnenblijven. Dus niet meer naar kantoor, niet meer naar het theater, geen vrienden zien, niet op een terrasje proosten op de eerste voorjaarszon. Een vreemde wereld waar ik behoorlijk aan moet wennen.

Wonderlijk genoeg kwam er al op de eerste dag van de nieuwe werkelijkheid een stortvloed aan online initiatieven op gang. De webinars en online cursussen vlogen me om de oren. Elkaar overtreffend in zinloosheid testten ze mijn verdraagzaamheid. De ideeën waren ongetwijfeld goedbedoeld, maar riepen vooral het beeld op van een horde mensen die staan te dansen op de vulkaan. Paniekvoetbal gekanaliseerd in online meetings. Krampachtig en veelal ondoordacht. Omdat we blijkbaar vooral heel positief, creatief en productief moeten blijven. Terwijl er buiten een monster rondsluipt.

En ik vraag me af… mag het ook gewoon even kut zijn? Het lijkt er soms namelijk op van niet. Het lijkt alsof mensen naadloos willen overstappen naar de nieuwe realiteit, die zo radicaal anders is dan de vorige. Zo radicaal anders dan nog geen twee weken geleden. Maar mag het ook even moeilijk zijn? Mogen we het gewoon even níet weten? Even pas op de plaats maken en met grote ogen om ons heen kijken, ons verbaasd afvragend waar we nou toch in godsnaam in terecht zijn gekomen?

Ik heb dat nodig. Sterker nog: ik kan niet anders. Ik heb geen zin in semi-optimistisch online gefröbel, omdat ik het gewoon even niet zo goed weet. En volgens mij is daar niks mis mee. Ga weg met je webinar, val me niet lastig met je online training. Ik kan er even niks mee. Tenzij je een online uithuilsessie organiseert (bring your own tissues!), dan ben ik de eerste die aansluit.

Want laat ik maar eerlijk zijn: ik heb het moeilijk. Ik ben doodsbang voor dat monster buiten. De dokter zei dat ik niet ziek mag worden, want mijn lichaam maakt de stofjes die ik nodig heb om beter te worden niet aan. Dat is een onheilspellende boodschap.

Ik schrik van de berichten. Toen de nieuwe werkelijkheid drie weken zou duren kon ik het nog enigszins verhapstukken, toen maandagavond bekend werd dat we er tien weken langer aan vastzitten heb ik de rest van de avond gehuild. Omdat ik het kut vind, alles. Omdat ik bang ben. Bezorgd om anderen. Droevig omdat ik een aantal mensen voorlopig hooguit via een schermpje kan zien. Verbijsterd over de bizarre situatie waar we ons ineens in bevinden. En er is geen ontkomen aan. Je kan er niet van weg. Het is overal.

Dus mag het even kut zijn? Je hóeft het even niet te weten. Laat dat circus van mensen die hun machteloosheid omzetten in halfbakken online optimisme maar even aan je voorbijgaan. Die mensen weten het namelijk ook niet.

Ik begin langzaam mijn draai te vinden. Met die draai komt er ook weer wat ruimte voor creativiteit. De ideeën komen weer. Ik weet nog niet precies hoe ik het allemaal moet doen, maar langzaam komt er weer wat lucht in mijn hoofd. Ik typ weer en blogje. Gisteravond had ik de slappe lach.

De wereld blijft vreemd, het monster blijft eng.
Verbaasd kijk ik naar de vulkaandansers en de paniekvoetballers. En langzaam word ik kalmer. Ik sta op het balkon en voel de eerste voorjaarszon. Ik zie voor me hoe ik over een paar maanden op een terrasje zit, gezond en wel, met mijn vrienden en vol nieuwe ideeën.

Ik weet het even niet zo goed, maar ik geloof wél dat het goedkomt.