When one door closes

Het was donderdagochtend, zeikweer, en ik moest naar kantoor. Ik wurmde me in mijn regenkleding en stapte de voordeur uit. Tot zover was er – afgezien van de regen – niets aan de hand.

Nu zit er aan de binnenkant van mijn voordeur een extra slot. Een constructie met een haak en een pin: een kierstandhouder heet dat, leerde ik later die dag. Ik trok de voordeur dicht, maar merkte op  dat dat slot meebewoog. Ik wilde mijn voordeur terug open duwen, maar dat ging niet meer. Ik kon mijn eigen huis niet meer in.

Kortstondig overwoog ik mijn opties, en fietste vervolgens vloekend naar kantoor. Het had geen zin om bij mijn weigerachtige voordeur te blijven staan. Eenmaal achter mijn bureau begon het grote googelen Hoe ging ik dit oplossen? Mijn gemoedstoestand hield het midden tussen chagrijnig en gestrest.

Google kwam met een aantal slotenmakers op de proppen. Ik deed snel maar gedegen vergelijkend onderzoek en belde de slotenmaker die naar mijn inschatting de beste optie was. Ze zouden tussen half vier en vijf bij mij zijn.

Intermezzo
Een beeld van hoe die ochtend verder verliep: ik kon alleen via de achteringang het ministerie in, dus ik moest door de stromende regen een heel stuk omlopen – maar pas nadat ik me klem had gelopen in een soort sluis bij de hoofdingang; mijn computer moest meerdere keren worden opgestart omdat hij dienst weigerde; daarna wilde ik iets printen, maar dat ging niet want er stond iemand illegaal (want: niet van onze afdeling) een hele roman uit te draaien; ik morste thee; iemand bood me chocolade met meelwormen aan; mijn voeten waren nat en koud van de regen…. Op de schaal oerknal – eeuwigheid niets rampzaligs, maar alles bij elkaar toch genoeg om me behoorlijk uit mijn hum te brengen.

Ondertussen wist ik natuurlijk dat er zéker een oplossing zou komen en dat ik ongetwijfeld op korte termijn weer gewoon mijn huis in kon. Desondanks ging mijn overactieve en zeer fantasierijke brein flink met me aan de haal gedurende de dag. Het werd heel dramatisch, met nooit meer naar huis kunnen en eenzame nachten onder donkere bruggen. Wat zó belachelijk was dat ik er zelf ook wel om moest lachen.

Wachten

In de loop van de middag fietste ik huiswaarts en installeerde me op de portiektrap, wachtend op de slotenmaker. Ik belde ze nog maar eens om te vragen of er al een iets exactere tijd te melden viel. Het zou wel vijf uur worden, werd me verteld.
Om de tijd te doden besloot ik een rondje te gaan lopen. Inmiddels miezerde het weer en ik had de pest in. Ik kreeg nog meer de pest in toen ik werd gebeld door de slotenmaker: zijn collega had een aanrijding gehad, daardoor liep hun hele planning in de soep en het zou pas in de avond zijn dat ze konden langskomen. Ik zei dat ik wel even ging kijken of ik een andere oplossing kon verzinnen. 

Dat viel nog niet mee. Ik had nog nooit eerder met dit bijltje gehakt en wist ook niet zo goed wat me te doen stond. Ik ging naar een doe-het-zelfzaak bij mij in de buurt en vroeg daar om hulp. Ik dacht aan ijzerzagen of betonscharen, en ik hoopte natuurlijk stiekem dat die doe-het-zelfman zou zeggen: ach arme ziel, ik los het wel even voor je op. Want eerlijk is eerlijk: als ik érgens behoefte aan had op dat moment, dan was het aan een oplossing die gewoon kwam aanwaaien. Iemand die zou zeggen: ik los het wel even voor je op. Maar zo werkt dat niet in het leven van een zelfstandige volwassene. 

Maar de doe-het-zelfman loste het niet op. Hij noemde wel een slotenmaker in de buurt. Ik belde hen, zij zeiden dat ze pas in de loop van de avond tijd hadden, ik zei dat dat ook niet opschoot.
"Maar ik heb wel een nummer van een andere slotenmaker die je misschien kan helpen",  zeiden ze. Ik belde dat nummer.

Daarna werd alles snel beter. 

De redding

"Oh prima, mijn collega is binnen een half uurtje bij je",  zei de andere slotenmaker. Er waaide een voorzichtige vlaag opluchting door mij heen. Ik liep terug naar huis, griste een boek uit de mini-bieb voor mijn deur en installeerde me opnieuw op de portiektrap. 

Juist toen het te donker werd om te lezen kwam er een auto aangereden en daar stapte de collega van de andere slotenmaker uit. Hij pakte een grote tang en knipte mijn kierstandhouder met twee trefzekere knippen door. Het leed was geleden. Ik kon mijn huis weer in, waar het warm was en vertrouwd.

Het was al met al een enerverende dag die gelukkig een goed einde kreeg.
Zoekt u nog een goede inbraakpreventiemethode, dan kan ik de kierstandhouder van harte aanbevelen. Mocht het misgaan, dan heb ik het telefoonnummer van de collega van de andere slotenmaker voor u. 

Hij is er binnen een half uurtje, en dan lost hij het even voor je op.