Het jaar dat was

En langzaam, langzaam gaan we onderuit…

Traditiegetrouw geef ik een terugblik op het jaar dat is geweest. En pfoeh, 2009 was me het jaartje wel. Sommige dingen gingen wel even wat anders dan ik het me had voorgesteld, maar er waren ook genoeg leuke dingen om de moed erin te houden.

Werk
Mijn jaar begon met een nieuwe baan. Met leuke collega’s en ook werkinhoudelijk is het prima, ik ga weer met plezier naar kantoor en we kunnen heel hard lachen met z’n allen. Bovendien mag ik heel vaak stukjes schrijven, dus beter kan haast niet.

Buitenschoolse activiteiten
Theatersport ging full speed door. We organiseerden een feest, stonden op de planken, deden veel leuke dingen. Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik in deze club mensen ben terechtgekomen. Natuurlijk was er ook weer het theatersportweekend en het was er weer één om in te lijsten.
Ik reisde naar Canada, wat hier en daar iets anders uitpakte dan verwacht. Maar het was een prachtvakantie waar ik met veel plezier aan terugdenk.
Verder deed ik leuke dingen als picknicken en naar het theater gaan. Ik ging ook naar het vuurwerk in Scheveningen kijken en ik ging naar de sportschool. Het laatste nieuws daaromtrent is dat ik me heb uitgeschreven en berust in het feit dat zelfs een blok beton sportiever is dan ik. Een ander mooi iets is dat ik een heel fijne vriendschap ontwikkelde met E., met wie ik tegenwoordig allerlei leuke, meest culturele, dingen doe.

Liefde
Dit onderwerp is komen te vervallen. Alsof ik niet eens meedeed.

Gezondheid
Hier ging het goed mis.
Het begon in februari met een spoedopname in het ziekenhuis vanwege een ontstoken eileider. Daaruit volgde een reeks onderzoeken en een wonderlijke conclusie over mijn anatomie. Ik zit raar in elkaar.
In juli ging ik skaten en eindigde mijn arm in een mitella. Maar dat was allemaal wel overkomelijk, uiteindelijk.
Het was erger dat ik me op ‘vals plat’ bleek te bevinden. Langzaam maar zeker ging ik onderuit. Er kwamen dingen terug waarvan ik dacht dat ik ze vijf jaar geleden met wortel en tak had uitgeroeid. Maar it’s back, and this time it’s angry. Ik ben ziek, al heb ik er moeite mee om het zo te noemen. Ziek en om die reden heel verdrietig. Het overheerst in alles.
Ik wilde dit niet meer en nu moet ik toch weer ondergaan wat al eerder is doorstaan. Ik geloof erin dat het ook deze keer weer goed kan komen, daar gaat het niet om. Maar de enige oplossing is om er nu echt helemaal doorheen te gaan. Oud zeer, oud verdriet, het moet eruit. In 2010 ga ik daar hard aan werken.

Over een jaar typ ik natuurlijk weer een terugblik. Het mooie van tijd is dat het dan weer gaat over wat geweest is, terwijl ik dat alles nu nog moet gaan meemaken. Het zal een pittig jaar worden, daar mag ik gevoeglijk vanuit gaan. Maar ik denk echt dat het uiteindelijk ‘dik’ in orde komt.

Maybe this year will get better than the last.