Gisteravond ging ik picknicken met vriendin E. Voor wie nu denkt “alweer een E”: ja, mijn vriendinnen zijn vooral J’s, E’s en M’s. Wat grappig is, want dat zijn ook de beginletters van mijn drie voornamen. Maar goed, weer een E. dus, en we gingen naar de Paleistuinen.
Bij aankomst haalde E. naast lekker eten ook een kussentje uit haar fietstas. “Ik heb deze nodig”, legde ze uit, “Omdat ik maandag door een bij in mijn voet ben gestoken.” Ik bekeek haar voet, die inderdaad erg rood en opgezwollen was en toonde medeleven en begrip.
We aten, praatten, bewonderden een vlinder (zwart met oranje en wit) die op mijn tas was gaan zitten, praatten nog meer en toen deed ik iets wat ik achteraf gezien beter niet had kunnen doen. Ik plaatste mijn hand naast het picknickkleed in het gras.
Een bij die daar zat te relaxen, was het hier niet mee eens. Hij kreeg last van territoriumdrift en peurde zijn angel in mijn handpalm. “Auwauwauw!” riep ik en ik wapperde met mijn hand.
Toen ik uitgewapperd was bekeken we de hand om te checken of de angel daar nog in zat – wat niet het geval was. Wel was het nogal rood en bezig om net zo opgezwollen te raken als E.’s voet. We zaten er een beetje bij als Jut & Jul.
De actuele stand van zaken is dat mijn hand stijf en pijnlijk is en er gedeeltelijk uitziet als twee handen. Het goede nieuws is dat hier een heleboel grapjes over te maken zijn en dat doe ik dus ook vol overgave, want zo ben ik.
Dat hoort d’r bij.
Ik heb daar een handje van.
*Ketsjing-boem*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten