Een kutverhaal

Hier een blog van de Firma 'Altijd Wat Bijzonders".

Ik ging woensdag even naar de huisarts, wegens pijn in mijn schouder. Ja, en een vage pijn in mijn buik, maar soit. Ik dacht: ontstekinkje, antibioticakuurtje, varkentje gewassen.
Mijn dokter, een getinte man, trok wit weg toen hij mijn klachten hoorde. Hij duwde wat op mijn buik, dat deed veel pijn, en besloot du moment om mij naar het ziekenhuis te sturen. Hij belde zelfs om mijn komst aan te kondigen, gaf me een formulier voor de bloedafname en een brief voor een radioloog en wenste mij veel sterkte. Op dat moment begon ik me ongerust te maken.

In het ziekenhuis gekomen deed ik braaf wat van me verwacht werd, nog redelijk onbevangen op dat moment. Dat veranderde tijdens het onderzoek van de radioloog. Er werd een echo gemaakt van mijn buik en daarna ook nog een vaginale echo. Vrouwonterend. Pijnlijk. En mijn ongerustheid nam toe.

Om een lang verhaal kort te maken: even later lag ik in een ziekenhuisbed, kreeg ik pijnbestrijding en had ik de verdenking van een ontstoken eileider. Schouderpijn schijnt daar een typisch symptoom van te zijn. Nog afgezien van de pijn voelde ik me ronduit... kut. Ik kon wel janken, maar dat deed ik niet. I'm a supergirl, and supergirls don't cry.

Interessant detail van de echo: ik heb twee volledig ontwikkelde baarmoeders. Twee!! Riant toch?
Ook wel leuk: de seniele bejaarde die bij gynaecologie lag en als ze op de po was geweest over de afdeling schreeuwde: "Zustééér! Ik ben klaahaar!!" En niet één keer, maar váák.

Maar goed, terug naar mij, want ik was nog niet klaar.
Men begon ineens over een kijkoperatie, waardoor ik acuut droog werd gelegd (geen eten, geen drinken, geen pijnstillers). Afzien. Gelukkig werd die operatie bij nader inzien toch afgeblazen. Ze vonden het duidelijk genoeg: de eileider was ontstoken, maar een ongevaarlijke variant (google even op buitenbaarmoederlijke zwangerschap en zie dat het dus wel gevaarlijk kàn zijn). Toen werd ik gelukkig ontslagen uit Hobbyhal Westeinde - we spreken inmiddels donderdagmiddag 16.00 uur.

Vanochtend lag ik alweer op de tafel van de radioloog. De ontstekingswaarden in mijn bloed waren er niet beter op geworden, integendeel, dus toch weer dat echo-ding naar binnen en onderzoeken. Maar er was nog steeds niks zichtbaar mis, dus ik mocht weer naar huis, met medeneming van een recept voor heavy medicatie. "Hasj coke pilluuuh", zoals J. dan zegt.

Gister was J. gelukkig bij me. Door op de juiste knopjes te drukken wist hij wat traantjes bij me te ontlokken ("...want het is toch ook niet niks, want je de laatste 24 uur hebt doorstaan..."). Nu ben ik alleen. Met pijn en het algehele kutgevoel.

Maar ja hè.
Supergirls don't cry...