BZV - minnaars en verliezers

Het BZV-seizoen loopt alweer op zijn einde. Gisteravond werden we verblijd met suikerzoete beelden van verliefde stelletjes, bittere beelden in bijtende kou en Texaanse teleurstelling. Maar eerst moest David nog een knoop doorhakken.

Het complex dat altijd wint 
David had als enige nog steeds geen vrouw gekozen. Dat kwam zo: David wilde ze allebei houden. Maar dat mocht niet, dus hij stond voor een duivels dilemma. Werd het Susanne, werd het Mara? Hij ging er nog maar eens een stukje over lopen. Het laatste nachtje slapen had namelijk geen soelaas geboden.

Hij vond ze allebei súper, ja echt, súper leuk. Natuurlijk. Maar bij de één kreeg hij een warm gevoel, en van de ander kreeg hij echt zo’n kriebelend gevoel. “Ik ga maar gewoon op mijn gevoel af”, verzuchtte hij uiteindelijk. Maar... wèlk gevoel dan…?
Hij koos Mara. Het Oedipuscomplex was blijkbaar het sterkst. Susanne was teleurgesteld, hoe vaak ze in de afgelopen weken ook gezegd heeft dat dit hele avontuur het resultaat was van een impulsieve actie. Ze had voortdurend twijfels, en twijfelde gisteravond of ze die twijfels net te veel had laten zien.

David en Mara vierden de liefde in Bragov. Mara vertelde aan David dat ze jongens nooit begreep, en dat ze hem wèl begreep, en dat hem dat zo bijzonder maakt. Nu wil het feit dat David niet zo moeilijk te begrijpen is. Alles is super, en meer hoef je eigenlijk niet te weten.

We zagen beelden van David en Mara die in hun badjassen in bed lagen. De badjassen van de BZV citytrips zijn bijna legendarisch, maar even: waarom, ik bedoel: WAAROM, lig je in je fokking badjas in bed?!? Mara had er zelfs nog een overhemdachtig iets onder aan. Dus òf die hotelkamer was belachelijk koud, of de KRO-NCRV streeft een hoog niveau van decentie na.

Even later dreigde David op de valreep zijn imago om zeep te helpen. Hij zei: “Ik vind het harske leuk!” Harske?! Dacht ik vertwijfeld.  Hij herstelde zich snel: “Ja echt, súper leuk!”
En meer hoeven we niet te begrijpen.

Drang
Bij Riks en Marit ging het er een stuk minder romantisch aan toe. De situatie was natuurlijk al tamelijk penibel. Riks had Marit niet gekozen; ze was overgebleven. Zij mocht alleen met Riks op citytrip omdat de andere dames er gauw vandoor waren gegaan.
Riks was en bleef niet verliefd. Hij deed ook weinig moeite. Op een vrolijke toestand in de hotelkamer na zagen we weinig gezelligheid. Wel leerden we dat Riks’ “Dus” verschillende intonaties kan hebben. Bij het zien van de hotelkamer sprak hij een positief-verrast “Dús!”
Zou hij dat ook gezegd hebben toen hij zijn kinderen voor het eerst zag? Nee toch hè?

Ze wandelden door de sneeuw. Marit stal een kus van Riks, waarop hij zei dat ze lastig was. Wat eigenlijk een vrij adequate samenvatting is van hun hele trip: Marit die er wat van probeerde te maken en Riks die alles lastig vond. Toen ze gingen skiën vergat hij bijna zijn stokken. Het was dat Marit hem er aan herinnerde dat hij die dingen mee moest nemen, anders was het skiën ook nog lastig geweest.

Na het skiën hakte Riks de knoop door. Ze moesten allebei 100% de drang voelen, volgens hem, en dat was overduidelijk niet het geval. Al Marits pogingen om Riks’ hart te winnen, of om het in elk geval te openen, strandden. Met een enkele zin vaagde hij alle hoop die ze nog had weg. “Ik denk niet dat het gaat werken tussen ons”, zei hij. Marit moest huilen - wat sneu was. Maar Marit, even tussen jou en mij: als je zó hard je best moet doen voor een man dan klopt het sowieso al niet. Ook als hij uiteindelijk wèl voor je had willen gaan. Het was niet eerlijk. En even: jij gaat een man vinden, daar is geen twijfel over mogelijk. Zo’n leuke vrouw verdient een lieve, vrolijke man - die net zo hard voor jou gaat als jij voor hem.

DUS!

De clichéman
Herman en Fleur waren nog steeds in de Loirestreek, en ze waren nog steeds verliefd. Het was zo’n zoete toestand dat je er haast niet goed van werd.
Herman heeft zijn vrijgezelle jaren blijkbaar gespendeerd met een overdaad aan romantische films. Gisteravond bleek wat dat met een mens doet: hij had een beeld van hoe De Liefde eruitziet, en was niet bereid om met minder genoegen te nemen. Volgens Herman is de liefde vooral handje in handje lopen en een beetje fiezelefozelen, de hele tijd aan elkaar willen plukken en klef doen en anders vies gefrunnik. Als blogger heb ik daar hélemaal niks aan; want even: wat moet ik daar nou over schrijven?

Nou, misschien dit: Herman moet nog leren dat De Liefde geen romantische film is. Natuurlijk is het leuk als je verliefd bent en je zo trots als een pauw bent als je lief je hand pakt. Natuurlijk is het fijn als je zo van elkaar kunt genieten. Maar het blijft niet zo. (*hier een evil smile*). Er komt onherroepelijk een dag dat je “stomme trut” tegen haar zegt, en dat zij dan heel hard een theepot naar je harses smijt. En dat je dan een paar dagen later de muur van een nieuw verfje moet voorzien omdat die theevlek wel heel erg dissoneert met de rest van jullie interieur. Er komt een moment dat je zelf haast over je nek gaat terwijl je de kots van de ander opdweilt. (Ik heb hier een zeer recent voorbeeld van, dat ik graag wil delen - maar alleen op aanvraag). Er komt een moment dat “Is dit alles” van Doe Maar je lijflied wordt. Dat al die romantische vlinderkusjes plichtmatige momenten worden: kusje bij het weggaan, kusje bij het thuiskomen, kusje voor het slapengaan.

Ik hoop voor Herman en Fleur dat ze nu intens genieten van elkaar.
En dat Fleur aan hun suikerzoete begindagen denkt voordat ze de theepot naar Hermans hoofd gooit - om het daarna alsnog te doen.

(Ik ben niet bitter over de liefde. Echt niet).

#jesuisolke
In Texas was er geen sprake van kalverliefde. Dat was alleen vorige week, met Alberdien en het jongvee. Alberdien ging naar huis en Olke zei met de intonatie van een obstinate kleuter dat hij “tòch al voor Sandra wilde kiezen”. Het “Lekker puh!” erachter hing in de lucht, maar werd niet gezegd.
Wie had toen kunnen bedenken dat we Alberdien nog eens intens zouden missen. Collectief. En dat we binnen een uur een gruwelijke grafhekel zouden krijge aan Sandra. Collectief.

Sandra had de overwinning op zak en gedroeg zich subiet als een bitch uit de buitencategorie. En die lamme goedzak van een Olke liet het allemaal maar gebeuren - omdat hij wèl verliefd was. Hij mocht in zijn uppie gebruikmaken van de prachtige hotelsuite in Texas, terwijl Sandra ‘a private room’ bedong. Olke zocht nog wel naar oplossingen - ze hoefden niet hetzelfde bed te slapen - maar Sandra was onvermurwbaar. De prinses op de erwt in optima forma.

We moeten bewondering hebben voor de zelfbeheersing die Olke aan de dag legde. Hij had ook kunnen zeggen dat de enige private room die ze kon krijgen een bagagebak in het vliegtuig terug was - waar hij haar dan hoogstpersoonlijk zelf in zou proppen. Mind my words: hij zou dat kunnen. Hij had haar kunnen verzuipen in de hottub - wat hem niets dan respect had opgeleverd. Hij had haar gewoon een oudhollandsche peut op haar neus kunnen geven of - eveneens oudhollandsch - op zijn minst “Doe eens normaal man!” kunnen zeggen. Maar dat deed hij allemaal niet.

Het viel me mee dat Sandra niet voor Olkes ogen een andere man aan de haak sloeg. Ze deed wel een verkapte poging daartoe, maar die mislukte. Ze gedroeg zich als een verwend nest en een hysterisch rotwijf.
Dus toen miste ik Alberdien ineens. Moet je je eens voorstellen hoe de citytrip van Alberdien en Olke eruit zou hebben gezien. Met heel veel geknuffel en gekus en ruige seks in de hottub. Niet dat ik dàt had willen zien - maar ik gunde Olke in elk geval wel ìets van romantiek.

Ik vrees voor Olke dat dit ‘m dus niet gaat worden.
En dat vind ik oprecht heel sneu voor hem.

Waku Waku maar mee
Marc en Annekim gingen wildkamperen. Of kamperen in het wild. Of in elk geval iets met een tent en de Afrikaanse wildernis. De relatietest ‘samen een tent opzetten’ bleek een fluitje van een cent voor dit koppel, en verder was het ook een aaneenschakeling van apotheosen. Back to basic met je nieuwe lief bleek een ijzersterk concept te zijn. Misschien af en toe ook wel suikerzoet, maar dan met een leuker randje. Een randje van twee mensen die aan elkaar gewaagd zijn en geen enkele noodzaak zien om dat te verhullen. Annekim gaat vast ook ooit met een theepot gooien, maar Marc is dan zo snugger om op tijd weg te duiken. Of, nog beter, om de theepot casual op te vangen en terug te gooien.

Vooralsnog vind ik Marc en Annekim by far het leukste stel dat dit BZV-seizoen heeft opgeleverd. Misschien ook omdat de liefde tussen hen van het begin af aan in de lucht hing. En omdat Marc als Annekim erbij is ineens wèl in heel behoorlijke volzinnen kan praten. En omdat ze in Afrika wonen. En… nou ja, redenen te over.

Volgens Annekim is een reden van het succes dat ze zich zo veilig voelt bij Marc. Dat is inderdaad een leuke bonus als je in een tentje slaapt, aan een rivier waar een paar krokodillen hun baantjes trekken. Ik doe dat ook bij voorkeur samen met iemand bij wie ik me veilig voel.

Het enige ingewikkelde punt waar deze verliefde mensen zich voor gesteld zagen, was de kwestie of olifanten kunnen zwemmen. Het werd een soort Waku Waku, maar tot een slotconclusie zijn ze nooit gekomen. Dus dan offer ik me wel weer op om de onvolledige kennisoverdracht van een moraal te voorzien.
Olifanten kunnen zwemmen. Ze zijn niet, zoals Marc beweerde, ‘de dolfijnen van Afrika’; daarvoor ontbreekt het ze aan elegantie. Maar ze kúnnen zwemmen. Ze gebruiken hun slurf als snorkel. Dit klinkt als fake news, maar het is echt waar. Ik heb er zelfs zeer rustgevende beelden van:

Dus dan weet u dat. Altijd handig voor een pubquiz, of voor een verjaardagspartijtje waar het kringgesprek dreigt stil te vallen.

Bijna klaar
Volgende week krijgen we de actuele stand van zaken. Dat Herman een metamorfose heeft ondergaan is al uitgelekt; helaas is zijn gebit die dans ontsprongen - en verder is zijn uiterlijk er ook niet echt veel beter op geworden. Ik vatte het afgelopen week als volgt samen: “Het was al niks, en nu is het niks met ander haar”.

Het grootste raadsel is vooralsnog of Olke het toch voor elkaar heeft gekregen om Sandra voor zich te winnen. Dat zou me enorm verbazen, maar je weet maar nooit.
Na de afgelopen weken BZV sta ik werkelijk nergens meer van te kijken.