In de woorden van Meneer de Uil: "En zo is alles toch nog goedgekomen."
Ditch that bitch!
De situatie in Texas leek vorige week behoorlijk hopeloos. De eerste beelden van gisteravond beloofden wederom weinig goeds. Olke was nog steeds op citytrip met Eucalypta, en zij kon nog steeds niet meer voor hem opbrengen dan een 'warm vriendschappelijk gevoel'.
Daar had Olke natuurlijk niks aan. Waarom zou hij wekenlang gaan lopen aankloten met een opstandige heks die niet weet wat ze wil - om het dan eventually, but at a later date alsnog te zien mislukken? Dus hij pareerde dat lijntje van haar door op zijn strepen te gaan staan. Hij wilde duidelijkheid. De slotsom kan niemand meer verrassen: het avontuur van Sandra en Olke eindigde in een Texaanse bar, met de hemeltergende, kansloze en trieste zinnetje: "We kunnen toch vrienden blijven". Olke hing geknakt aan de bar en keek alsof hij het het liefst op een grootsch en meeslepend zuipen wilde zetten.
Maar! Met Eucalypta out of the way was er natuurlijk wel ruimte voor een àndere vrouw! Olke heeft zijn brieven er maar weer bij gepakt. Een vrouw die in eerste instantie op de 'nee-stapel' was beland kreeg van hem een tweede kans. En zodoende vond Olke eindelijk wat hij zocht. Vidi, vici, veni [sic]. Olke is nu zielsgelukkig met zijn Karen. En dat is hem ontzettend gegund.
Verzekerde aanvulling
David en Mara slenterden ook nog wat door hun citytrip. Verliefd, blij en tevreden.
"We begrijpen elkaar gewoon", zei David.
"En we vullen elkaar aan", vulde Mara aan.
Daarna kwam de samenvatting van Davids BZV avontuur. De samenvatting samengevat:
"Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super! Super!"
Mara en David zitten lekker te stralen met z'n tweetjes. David moest nog wel even door de ballotage bij Mara's vriendinnenclubje. Ik heb altijd intens medelijden met een man die voor zo'n uitdaging gesteld wordt. Vriendinnenclubjes zijn over het algemeen gewoon niet heel prettig - en dan komt zo'n arme jongen daar tussen te zitten. Voor David werd het allemaal nog erger: hij moest (ter vermaak?!) meedoen aan een wc-pottenrace. Zelfs line dancing is beter dan dat.
Ze reizen nu elk weekend heen en weer tussen Roemenië en Nederland - wat natuurlijk hartstikke romantisch is. Tegelijkertijd belooft het weinig goeds voor de transformatie van de Roemeense achenebbisj-zooi tot florerend varkensbedrijf. Maar nou ja.
Zolang het maar super is.
Intermezzo
Tussendoor kregen we de seizoenssamenvatting in vogelvlucht. Wat de KRO-NCRV kan, kan ik beter. Komt ie:
Dus dat. En dat hadden we allemaal al gezien.
Slim aan de wortel
Op het laatste moment gooide Riks er tòch nog een plot twist in, gisteravond. Hij leek steeds de constante, berekenbare factor van dit seizoen, maar nu ontdekten we toch de diepere wateren van deze stille grond. Riks had de hele tijd stiekem een oogje op Een Andere Vrouw!! En hoewel dat een verklaring is voor eigenlijk alles, vind ik het zó jammer dat we daar nu pas achter zijn gekomen. Het had zóveel goeds gedaan voor de spanningsboog en het 'Drame & Intrige'-gehalte van dit seizoen als we dit eerder hadden geweten. Als die andere vrouw gewoon óók was komen logeren (bij Riks in bed), of als ze toch tenminste elke week even heel casual door het beeld was komen wandelen. Maar helaas.
Riks omschreef het hele proces als 'Slim aan de wortel'. Het viel te verwachten: dat betekent dat iets moeilijk is. In een poging tot zelfreflectie gaf hij toe dat zijn hele optreden niet "In de boeken van Handige Harry gaat".
Handige Harry wil natuurlijk helemaal niet vergeleken worden met boer Riks. Hij beraadt zich op juridische stappen. Ook knutselt hij aan een Boem - maar hij weet natuurlijk nog niet hoe hij die in Canada gaat krijgen. Misschien kan hij - for old times' sake - de hulp van Bassie & Adriaan inroepen.
Enfin. Die andere vrouw blijkt Nicole te heten, en het is aan. Dik aan. Zo dik aan dat ze zelfs bij de reünie was. Ze is niet alleen beeldschoon, maar komt ook nog eens over als een sterke en lieve vrouw. En hoeveel kritiek ik ook had op Riks: ik ben toch blij voor hem. Hij is gelukkig, en dat was het doel.
Púbers...
Herman en Fleur zijn nog steeds gelukkig samen. Fleur heeft Herman naar de kapper gestuurd in een poging er iets van te maken. Die poging is jammerlijk mislukt. Misschien dat een orthodontist en een plastisch chirurg nog wat voor hem kunnen betekenen.
We zagen hoe Herman kennismaakte met zijn matig enthousiaste schoonhouders en het eveneens matig enthousiaste paard van Fleur. Herman hing meteen de ideale schoonzoon uit door een zelfgebakken taart op de koffietafel te zetten. "Nou, we gaan het proberen", zei Fleurs moeder. Of dat op de taart sloeg of op de situatie als geheel laat ik maar in het midden.
Herman vindt de liefde fantastisch. Dat wist hij eerder niet - want hij kon het ook niet weten. Fleur en Herman houden er als direct gevolg van hun verse amoureuze verkenningen een behoorlijk puberaal vocabulaire op na.
"Je staat ermee op èn je gaat ermee naar bed!"
"Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer zin ik in je kreeg."
"Ze neemt me zoals ik ben."
Ik wil dat helemaal niet weten.
"Je staat ermee op èn je gaat ermee naar bed!"
"Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer zin ik in je kreeg."
"Ze neemt me zoals ik ben."
Ik wil dat helemaal niet weten.
Ze komen er nog wel eens achter dat de liefde helemaal niet zo fantastisch is. Als Fleur hun eerste kind heeft gebaard bijvoorbeeld, en Herman op zijn droge, emotieloze toon dezelfde opmerking maakt als gisteren over die taart: "Dat ingescheurde hoort ook". Dan weet je dat de romantiek het pand heeft verlaten. Tot die tijd... Gaan we het proberen.
I just Skyped to say I love you
De aller- allermooiste oogst van dit seizoen is natuurlijk het droomkoppel Marc & Annekim. Misschien wel omdat het bij hen vanaf de eerste date - via Skype! - overduidelijk was dat ze bij elkaar zouden komen. En níet alleen vanwege de weesolifantjes van Annekim. Het was opvallend dat Marc direct zóveel makkelijker met haar praatte dan met die andere vrouwen. Een soort vanzelfsprekendheid - in welke betekenis dan ook.
Goed, ineens drie vrouwen over de vloer hebben was aan Marc niet besteed. Hij werd er flink zenuwachtig van. Dat vind ik niet gek: ik zou me ook geen raad weten als ik ineens drie vrouwen te logeren had.
(terzijde: als ik de indruk wek dat ik het niet zo heb op vrouwen in groepsverband, dan klopt dat).
Op de verjaardag van Annekim maakte Marc in de Twentse boerderij van zijn nieuwe schoonouders kennis met de familie. Zo kwamen we erachter dat de appel weer eens niet ver van de boom valt: we zagen een hartelijke, vrolijke, vriendelijke familie. Een groep mensen waar je onmiddellijk bij wilt horen. De tante van Annekim stelde zich aan Marc voor met de woorden: "Ik ben de gekke tante". Ik besloot acuut dat ik me later ook zo ga voorstellen aan de vriendjes en vriendinnetjes van mijn tantezeggertjes.
Yvon probeerde nog wat problemen te creëren. "Stel dat je een nieuwe baan krijgt op een ander werelddeel...?" Maar Marc en Annekim zijn niet voor één gat te vangen. Ze zijn verliefd, gelukkig en ik denk dat het voor altijd is.
Eind goed
Dit seizoen BZV internationaal eindigt dus met vijf gelukkige boeren. Sommigen namen een omweg naar de liefde, sommigen gingen recht op hun doel af. Het seizoen was soms dodelijk saai, soms wonderschoon. Het was aandoenlijk, grappig, lief, onbeholpen, lomp, verlegen, hard en rommelig. Maar het resultaat mag er zijn. De liefde zegeviert.
"Dik voor mekaar", concludeerde Riks.
En zo is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten