Alle feiten op een rijtje. It may come as a shock to you.
David is verliefd. Echt, ja echt, súper verliefd. Dat meent hij serieus.
Op Susanne.
En op Mara.
Op Susanne.
En op Mara.
Dat is een probleem - want hij mag er maar eentje houden. Dus hij tobde en twijfelde en onderhandelde ondertussen met de KRO-NCRV over een kleine aanpassing in het format. ("Een harem is toch juist goed voor de kijkcijfers?!")
Hij hoopte dat Susanne hem kon helpen om de knoop door te hakken. Hij nam haar mee naar een idyllisch plekje waar hij uitlegde dat hij een lieve eikel was die een lieve bitch zocht. Susanne vroeg toen niet of hij haar nou een bitch noemde, maar knikte begripvol. Even later gaf ze hem wel degelijk de informatie die hij nodig had - maar dat ontging David dan weer volledig.
David: "Liefde gaat door de maag."
Susanne: "Ik krijg geen hap door mijn keel."
David: "Liefde gaat door de maag."
Susanne: "Ik krijg geen hap door mijn keel."
In het volgende shot zei David vaker "Super" dan in alle voorgaande afleveringen bij elkaar.
Ons triootje sloot de logeerweek af met een gezellig avondje. Susanne en Mara hebben geen idee wat ze moeten verwachten. David ook niet. We zien volgende week pas hoe dit afloopt.
Misschien wordt Jorien nog ingevlogen, als bonus. Of gaan Susanne en Mara er met elkaar vandoor. Weten wij veel.
Misschien wordt Jorien nog ingevlogen, als bonus. Of gaan Susanne en Mara er met elkaar vandoor. Weten wij veel.
Het moet verschrikkelijk zijn bij Riks in Canada. De vrouwen lopen daar en masse weg. Gisteravond was het de beurt aan Eline. Ze twijfelde sowieso al, maar het bezoek aan de kerk en Riks rechtlijnigheid waren de druppels die de emmer deden overlopen. Dus ze hadden er een goed gesprek over en besloten dat het nooit wat ging worden tussen hen.
Het gevolg hiervan is dat Marit over is. Ze is niet gekozen, ze is gewoon de laatste appel op de fruitschaal. Als je nu denkt dat dit goed nieuws voor haar is, dan heb je het mis. Dat maakte Riks meteen even duidelijk. Zijn hartstochtelijke liefdesverklaring bestond uit frasen als:
"Ajje wil majje nog 'n dagje blijv'n", "Nu nog even verliefd worden" en "Ik lig nog niet 's nachts wakker te dromen van Marit".
Goed, dat laatste is sowieso een wonderlijke zin. Maar los daarvan: hoe fijn is dit voor Marit?! Ze zit nog in Canada omdat de andere vrouwen hem snel gesmeerd zijn, en dan krijg je zoiets! Riks hoeft er ook niet over te liegen natuurlijk - dat is uiteindelijk nog veel pijnlijker - maar een beetje meer vriendelijkheid kan geen kwaad.
Maar hoe bot en horkerig Riks ook deed, volgens mij heeft hij heus wel goede intenties. "Als ik helemaal niets voor haar voelde hadden we het koffertje van Marit ook wel gepakt", zei hij. Wat in zijn lompe jargon dus zo veel betekent als "Marit laat me niet koud".
"Ajje wil majje nog 'n dagje blijv'n", "Nu nog even verliefd worden" en "Ik lig nog niet 's nachts wakker te dromen van Marit".
Goed, dat laatste is sowieso een wonderlijke zin. Maar los daarvan: hoe fijn is dit voor Marit?! Ze zit nog in Canada omdat de andere vrouwen hem snel gesmeerd zijn, en dan krijg je zoiets! Riks hoeft er ook niet over te liegen natuurlijk - dat is uiteindelijk nog veel pijnlijker - maar een beetje meer vriendelijkheid kan geen kwaad.
Maar hoe bot en horkerig Riks ook deed, volgens mij heeft hij heus wel goede intenties. "Als ik helemaal niets voor haar voelde hadden we het koffertje van Marit ook wel gepakt", zei hij. Wat in zijn lompe jargon dus zo veel betekent als "Marit laat me niet koud".
Ze gaan nu samen op vakantie, elkaar leren kennen en eens kijken of er wat van te maken valt. So there's that.
Tussen alle ontknopingen en stressvolle toestanden door zagen we beelden van Herman en Fleur. Verliefd fladderden ze door de Loirestreek. Yvon voice-overde dat de tortelduifjes alleen oog voor elkaar hadden. Ongelukkigerwijs viel dat commentaar precies samen met een shot waarin ze allebei een andere kant op kijken. Het zijn details - maar wel belangrijke details.
Herman loopt te glunderen zoals we hem nog nooit hebben zien glunderen. Maar dan - trouble in paradise! - deelt hij een intiem detail met ons: "Het kriebelt echt ontzettend! Constant!"
Dat zijn platjes, Herman! Ga gauw naar de huisarts!
Overigens had ik de indruk dat Herman veel verliefder was dan Fleur. Misschien schat ik het verkeerd in, maar ik ben er nog niet gerust op dat dit voor altijd is...
Herman loopt te glunderen zoals we hem nog nooit hebben zien glunderen. Maar dan - trouble in paradise! - deelt hij een intiem detail met ons: "Het kriebelt echt ontzettend! Constant!"
Dat zijn platjes, Herman! Ga gauw naar de huisarts!
Overigens had ik de indruk dat Herman veel verliefder was dan Fleur. Misschien schat ik het verkeerd in, maar ik ben er nog niet gerust op dat dit voor altijd is...
De keuzestress zorgde bij Olke voor een hoop consternatie. Hij maakte even goed duidelijk wat zijn verwachtingen waren. Als er sprake was van liefde, dan moest de vrouw in kwestie ook als de wiedeweerga naar Texas emigreren. Even snel naar huis om wat lopende zaken af te handelen wilde hij nog toestaan. Zelfs Alberdien was niet gecharmeerd van de dwingende ondertoon die dit statement had. Ze hadden ineens een heel andere Olke voor hun neus. Geen lieve zachtaardige knuffelbeer, maar een dwingeland die geen tegenspraak duldt. That was different cook.
Alberdien is zich het apenzuur geschrokken. De rest van haar leven moet ineens volgende week al in kannen en kruiken zijn, en daar is ze helemaal niet aan toe. Eindelijk gaat ze eens bij zichzelf te rade: wat heeft Texas haar tot nu toe gebracht? Wat heeft ze daar te zoeken, behalve woeste seks?
En dan - terwijl ze een toekomstige hamburger de fles geeft - vallen haar de schellen van de ogen. Nadat ze een week steaks heeft verorberd en zich heeft geschikt in Olkes business.
Tergend langzaam viel het kwartje. Plotseling kon ze er niet meer zo goed mee omgaan.
In een onderonsje met Yvon legde ze de situatie uit. In Texas zou zij - als dierenliefhebber die alleen maar beestjes wil aaien - een emotioneel wrak worden. Volgens mij was ze al lang een emotioneel wrak, maar dat terzijde.
Terwijl ze zich stevig aan hem vastklampte, deelde ze haar conclusies met Olke. Hij moest er zowaar een beetje van snotteren. Daarna zei hij dat hij tóch al voor Sandra wilde kiezen. Of dat waar is? We zullen het nooit weten.
Tergend langzaam viel het kwartje. Plotseling kon ze er niet meer zo goed mee omgaan.
In een onderonsje met Yvon legde ze de situatie uit. In Texas zou zij - als dierenliefhebber die alleen maar beestjes wil aaien - een emotioneel wrak worden. Volgens mij was ze al lang een emotioneel wrak, maar dat terzijde.
Terwijl ze zich stevig aan hem vastklampte, deelde ze haar conclusies met Olke. Hij moest er zowaar een beetje van snotteren. Daarna zei hij dat hij tóch al voor Sandra wilde kiezen. Of dat waar is? We zullen het nooit weten.
Ondertussen bezon Sandra zich ook op een quick getaway, maar Olke dwarsboomde haar plan. "Sandra! Waar ben je!" riep hij met lichte paniek in de stem. Ze kwam tevoorschijn en Olke liet er geen gras over groeien. "Ik wil dat je hier blijft, en dat we samen een relaaasie beginnen". Voor de zekerheid nam hij haar in de houdgreep. Het ging hem potdomme niet gebeuren dat hij daar dadelijk toch weer gewoon in zijn eentje zat.
Sandra stemde in, maar benadrukte wel dat die overspannen haast van Olke niet in haar plannen past. Dat was een slimme zet: nu heeft ze tijd om haar e-mailadres en telefoonnummer te veranderen, te verhuizen, en zich een nieuw uiterlijk te laten aanmeten.
In Zambia werden we geconfronteerd met sprookjesachtige toestanden.
Marc had de knoop doorgehakt en besloot er niet langer meer omheen te draaien. Plotseling veranderde hij in een uiterst daadkrachtig type. Hij wist wie hij wilde en zag geen enkele noodzaak om te wachten op een officieel keuzemoment. Er moesten spijkers met koppen worden geslagen - en wel meteen. Dus hij vroeg Annekim of ze hem even wilde helpen met mango's vissen.
En daar, onder die mangoboom, vroeg hij haar stamelend en onhandig en daardoor eigenlijk heel lief of ze nog wat langer bij hem wilde blijven. Wat ze natúúrlijk wilde.
Marc had de knoop doorgehakt en besloot er niet langer meer omheen te draaien. Plotseling veranderde hij in een uiterst daadkrachtig type. Hij wist wie hij wilde en zag geen enkele noodzaak om te wachten op een officieel keuzemoment. Er moesten spijkers met koppen worden geslagen - en wel meteen. Dus hij vroeg Annekim of ze hem even wilde helpen met mango's vissen.
En daar, onder die mangoboom, vroeg hij haar stamelend en onhandig en daardoor eigenlijk heel lief of ze nog wat langer bij hem wilde blijven. Wat ze natúúrlijk wilde.
Toen volgde het moment waar ik al weken op wachtte: de Zambiaanse zoen. Ik straalde zowaar een beetje met ze mee. Want even: ik wist al sinds hun eerste Skype-gesprek dat dit moment eraan zat te komen. Annekim is gewoon een droomvrouw. Vanwege de weesolifantjes ja. Hèhè. En Marc had ineens weer de charme die ik hem aan het begin van het seizoen toedichtte. De prins op de witte vis.
Zoals in elk sprookje moesten ook Annekim en Marc eerst nog wel een obstakel overwinnen. Dat obstakel lag op de bank te slapen.
Anke hoopte misschien wel dat ze wakker gekust zou worden en nog lang en gelukkig zou leven - maar de realiteit was niet geheel conform de sprookjesnorm. Het arme kind was nauwelijks wakker toen ze ten prooi viel aan de dadendrang van Marc. Spijkers met koppen, weet u nog?
Dus terwijl Anke de slaap uit haar ogen wreef, werd de keiharde werkelijkheid onverbloemd over haar uitgestort. "Wij hebben verkering, dus jij moet weg. Snap je wel hè? Oké, doei."
Dat was niet netjes van Marc en Annekim. Ik snap best dat zij zich volledig aan elkaar wilden overgeven. Echt. En dat je dan niet nog uren wil wachten snap ik ook. De spanning en de waarheid zouden toch roze olifanten zijn geweest - met alle ongemakkelijkheid van dien.
Maar. Als iemand nog balanceert op het randje van slapen en waken dan moet je een beetje medemenselijkheid betrachten. In plaats daarvan kreeg ze als het ware een plens ijskoud water in haar smoel.
Anke was in shock. Zij was de enige vrouw bij wie werkelijk iets van boosheid naar boven kwam borrelen. Dat lamme 'het is goed' was aan haar niet besteed. Ze ontstak niet in woede, maar het zinde naar niks.
Annekim en Marc kletsten nog wat met Yvon, maar niet van harte. Zij hadden nog maar één doel voor ogen: een zwoele Zambiaanse nacht - zowel zachter als heter dan normaal. Zonder pottenkijkers. Lang, en heel gelukkig.
Volgende week 'ontknoopt' BZV verder. David moet kiezen - of hij nou wil of niet. We gaan beelden zien van al dan niet wanhopige pogingen om er iets van te maken. Is het liefde? Voor even, voor eeuwig? Kan Sandra nog ontsnappen aan de Texaanse grootmacht, of ligt ze inmiddels aan de ketting? Na gisteravond kan ik werkelijks niets meer uitsluiten.
De enige zekerheid die ons rest is dat Riks volgende week nog gewoon Riks is.
Want sommige dingen veranderen nooit.
Dus.
Want sommige dingen veranderen nooit.
Dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten