De klusmaffia

Voor het eerst sinds december ben ik een paar weken vrij. Noem het vakantie, noem het 'in between jobs' - het komt er allebei op neer dat ik thuis ben en even niet zoveel hoef. Ik verheugde me erop. Tot het zover was.

Wennen
De allereerste dagen ging het goed, want het leek gewoon op weekend. Maar toen was het maandag en hoefde ik niet naar kantoor, kampte ik met sollicitatiegerelateerde onduidelijkheden en was ik overduidelijk vergeten hoe dat ook alweer werkt: vrij zijn. Het gevolg was dat ik die eerste dagen vooral veel heb gehuild. De iets positievere lezing is dat opluchting ook een reden was voor dit tranendal. Maar het voelde knap ellendig.

Daarna begon ik mijn draai te vinden. Ik had een sollicitatiegesprek, ging naar een concert, knuffelde mijn neefje en nichtje en genoot van het fijne nazomerweer. En toen was het weer maandag.

Kozijnen
Die maandag begonnen ze bij buurman F. met het vervangen van de kozijnen. Daar kon ik mee leven. Natuurlijk hoorde ik klusgeluiden, maar het bleef binnen de perken. Welke perken weet ik niet precies, maar het bleef er in elk geval binnen.
Het punt is alleen: blijkbaar werden alle andere klussers is een straal van 200 meter rond mijn huis op een idee gebracht door de kozijnenman. En dus word ik nu omgeven door ongelófelijke pestherrie. Terwijl ik dit typ staat mijn radio aan, maar ik hoor 'm niet. Dat is geen Anne-eske overdrijving maar een feit.

Daarnet ging ik even boodschappen doen. Een stukje verderop in de straat stond iemand zijn brievenbus te verven. Dàt is het kaliber klusser waar ik mee kan leven. Verven maakt geen lawaai. Waarom inspireert híj de andere klussers nou niet? Als je zowel boven je hoofd als achter je huis de hele dag alleen maar "Hjenghjenghjèèèng" en "Bbbrrrrrrbbbrrrrrrrr" hoort, op oorlogssterkte - dan ga je vanzelf verlangen naar geluidloze activiteiten. Vooral van anderen.

Waarom nou toch? 
Maar wat me vooral bezighoudt is de vraag 'waarom'. Wáárom moeten ze nú ineens en masse hun overalls aantrekken en hun boor-, hak-, bik,- en slijpapparatuur tevoorschijn halen? Waarom niet een maand geleden? En waarom allemaal tegelijk? En wíe kiest er voor zo'n beroep?
Op dat laatste heb ik een antwoord verzonnen. Klussers moeten mensen zijn met heel weinig gedachten. Of mensen die vroeger heel veel gedachten hadden en die daar graag van af wilden. Het punt is alleen: ik heb wèl heel veel gedachten en hoef daar niet per se vanaf. Maar nu hoor ik mijn gedachten niet meer. Mijn gedachten hebben noodgedwongen plaatsgemaakt voor klusherrie en hoofdpijn. Maar: die gedachten verdwijnen heus niet zomaar, dus als de klusmaffia klaar is voor de dag moet ik een gedachtenachterstand inhalen. Ik slaap niet heel goed op het moment.

Wat nu
Omdat ik gisteren visite kreeg, kon ik niet weg. Ik raadde hen aan om gehoorbescherming mee te nemen. Aardig detail: toen mijn visite arriveerde, werd het klussen gestaakt, en toen ik de deur weer dichttrok toen ze naar huis gingen, begon het weer. Ook dit is geen overdrijving. Ik heb gevraagd of ze zo gauw mogelijk weer willen komen.

Mijn vrije weken zijn tot nu toe dus niet precies wat ik er vooraf bij in gedachten had. Als iemand nog een hutje op de hei beschikbaar heeft voor me, dan hoor ik dat graag. Ontspannen was namelijk het hoofddoel van mijn 'in between jobs' tijd, en daar komt verdomd weinig van terecht.

Ga ik nu even een mail sturen naar RTL4 om een idee voor een nieuw programma te pitchen.

"Help! Mijn buurman is klusser!"