woensdag 28 september 2016

Mooi kastje

Misschien was ik geïnspireerd geraakt door de klusmaffia. Misschien was het louter een behoefte aan orde. Ik weet het niet meer. Feit is dat ik onlangs een schoenenkastje in elkaar zette. "Doe ik even", dacht ik.
Ik heb het inderdaad gedaan. Maar even... nee.

Het begon zo goed
Het eerste stuk ging lekker. Er waren genoeg schroefjes en spijkertjes en aanverwante artikelen, ik had een hamer en twee schroevendraaiers. Kortom: I was off to a great start.
De barbapapa op de plaatjes in de handleiding gaf goede instructies en de praktische uitvoering kon ik aan.

Tot op een zeker moment.

Hóe dan?!
Het geraamte stond. Alleen de laatjes (of het klepsysteem, of hoe noem je dat?) moesten er nog in. Dat is toch de essentie van de schoenenkast en ik was al helemaal blij. "Mooi kastje", dacht ik nog. "Zelf in elkaar geknutseld", dacht ik ook. "Ik kan ook echt alles hè.".

Dat ìs natuurlijk ook allemaal wel zo, er was alleen een klein dingetje. Die barbapapa in de handleiding stond met zijn dikke billen voor een cruciale instructie. Hoe ik het plaatje ook bekeek, ik snapte niet wat de bedoeling was. Ik probeerde iets - dat werkte niet. Ik probeerde iets anders - dat werkte ook niet. Ik krabbelde vertwijfeld achter mijn oor - dat hielp al helemaal niet.
Dat is allemaal nog tot daar aan toe, maar dit duurde vrij lang. Dit was het punt dat 'doe ik even' veranderde in een groot, langdurig klusproject.

Mijn blijheid verdween en maakte plaats voor irritatie, gemopper en diep, pathetisch zuchten. Hóe moest ik nou toch in vredesnaam dat klotelaatjes in dat klotekastje krijgen? HOE?!?

Uitdaging 
Het keerpunt in het proces was het moment dat ik dacht: "Nou, misschien kan ik dit gewoon niet. Misschien moet ik het maar opgeven."
Ik deel even een feitje over mezelf. Als iemand zegt dat ik iets niet kan, dan wil ik het júist doen - en slagen. Gewoon, om ze het tegendeel te bewijzen. Wat níemand zegt tegen mij dat ik iets niet kan. Wat ik nu ontdekte was dat hetzelfde mechanisme in werking treedt als ik mezelf vertel dat ik iets niet kan. Want na dat gedacht te hebben, dacht ik meteen: "Hola, zo zijn we niet getrouwd." Dat kastje móest in elkaar. Om mezelf het tegendeel te bewijzen.

Maar hóe dan, dus
Na nog wat vertwijfeld proberen, vruchteloos achter oren krabbelen en pathetisch zuchten, dacht ik ineens: "YouTube!" Ik zwengelde mijn laptop aan en vond al snel een filmpje van iemand die zo'n zelfde schoenenkastje in elkaar stond te zetten. Saillant detail: het filmpje was in het Arabisch.

Het was precies wat ik nodig had. Toen ik eenmaal de cruciale stap doorhad, zat het kastje in een oogwenk stevig in elkaar.
De les die we hieruit kunnen trekken: filmpjes in het Arabisch zijn duidelijker dan zo'n barbapapa handleiding.

Eind goed
Nu heb ik dus een schoenenkastje en wat meer orde in huis. Het duurde misschien wat langer dan gepland, maar het was letterlijk de moeite waard.

Want het is een mooi kastje.
Zelf in elkaar geknutseld.
Ik kan ook echt alles hè.

Geen opmerkingen:

U Zei?! - Deel 36

De laatste maanden verzamelde ik weer heel wat verhaspelingen. Hierbij de nieuwe lijst. Om de donkere dagen en de gedeeltelijke lockdown wat...