Geen hoogvlieger

Toen ik onlangs bij mijn nieuwe baan begon, wees men mij op de Vlaamse gaaien die zich op de binnenplaats verschanst hadden. Pa en ma hadden een nestje gebouwd, eieren uitgebroed en nu konden we genieten van pril gezinsgeluk.

Vliegles
Aanvankelijk was het niet heel spectaculair. Je zag vader en moeder Gaai zo af en toe eens vliegen, of je zag ze de kleintjes voeren. Maar vandaag was er wat commotie, gaaigewijs.
De kinders zijn inmiddels op een punt in hun leven dat ze vliegles krijgen, zodat ze over niet al te lange tijd hun vleugels kunnen uitslaan om de wijde wereld in te vliegen.

Vanochtend, tijdens de maandagochtend bijpraatsessie, had een van de jonge vogeltjes zichzelf in de nesten gewerkt. Hij was achter een soort rooster beland en kon er niet meer uit. Dus hupte hij hopeloos heen en weer, probeerde af en toe eens een stukje te vliegen, maar kwam nergens.
Dit alles ging ten koste van de aandacht voor het bijpraten. De meeste ogen waren gericht op het vogeltje.
Ik was van mening dat het beestje gered moest worden, maar niet door mij. Ik heb namelijk een vage vorm van ornithofobie. Gelukkig waren er meer mensen met een reddersinstinct, dus Gaaitje werd gevangen en het erbarmelijk krijsende kind werd op de binnenplaats gezet.

Met vallen en opstaan
Voor even was de rust weergekeerd. Totdat Gaaitje op een vensterbank belandde en daar om onduidelijke redenen niet vanaf kon, wilde of durfde. Vader en moeder Gaai probeerden hem ervan te overtuigen dat hij het heus wel in zich had, dat hij niet bang hoefde te zijn en dat ze er voor hem waren. Dit alles gebeurde precies binnen mijn blikveld. Ik ben altijd snel afgeleid, dus dit tafereeltje kwam mijn productiviteit niet ten goede. Het was een beetje een ‘doet ie het of doet ie het niet’ situatie. Ik vond het spannend.

Uiteindelijk, toen ik door iets anders afgeleid was, vatte Gaaitje al zijn moed bij elkaar en liet hij zich op dramatische wijze naar beneden storten. Hij overleefde dat. De hele gaaienfamilie trok zich terug om bij te komen van alle avonturen op deze maandagochtend. Ik veronderstel dat het zelfvertrouwen van Gaaitje een flinke deuk heeft opgelopen. .

Toekomstperspectief
Voor de toekomstige kinderen van Gaaitje is dit hele gedoe hoopgevend. Zij krijgen een ouder die keihard is, en niet voor één gat te vangen. Eentje die weet dat een nest op een binnenplaats weliswaar lekker beschut is, maar niet heel handig qua expansiemogelijkheden. Er is te weinig plek voor testvluchten, met alle gevolgen van dien. Ik heb nu al voor hem bedacht wat hij later tegen het eigen kroost kan zeggen. Bijvoorbeeld: “Ben je híer bang voor? Toen ik klein was stond ik wel voor hetere vuren! Kom op zeg, niet zo piepen!” U ziet: er schuilt een De la Fontaine in mij.

Vooralsnog houdt Gaaitje zich schuil op de binnenplaats, veilig onder moeders vleugels. Ondertussen twijfel ik of het wel echt een Vlaamse gaai is.

Volgens mij hebben we hier eerder te maken met een raszuiver pechvogeltje.