Ik had een plekje veroverd in de stiltecoupé. De stiltecoupé is een bijzonder fenomeen.
Categorieën
In de stiltecoupé vind je drie categorieën reizigers.
Er zijn mensen die inderdaad voor de stilte kiezen. Sommigen gaan daar ver in. Ze kijken verstoord en vaak ook geïrriteerd op als je te hard ademhaalt. Als iemand het in z’n harses haalt om even iets te fluisteren tegen een medepassagier kunnen ze het krijgen: verontwaardigd gesis in combinatie met geagiteerd wijzen op de stiltecoupé-raamsticker. Bij ieder ander geluid stropen ze hun mouwen op en gaan ze het tegen de conducteur zeggen. De ultieme zet van de wanhopig woedende volwassen kleuter.
Er zijn mensen die inderdaad voor de stilte kiezen. Sommigen gaan daar ver in. Ze kijken verstoord en vaak ook geïrriteerd op als je te hard ademhaalt. Als iemand het in z’n harses haalt om even iets te fluisteren tegen een medepassagier kunnen ze het krijgen: verontwaardigd gesis in combinatie met geagiteerd wijzen op de stiltecoupé-raamsticker. Bij ieder ander geluid stropen ze hun mouwen op en gaan ze het tegen de conducteur zeggen. De ultieme zet van de wanhopig woedende volwassen kleuter.
Het tegenovergestelde daarvan kom je ook tegen. Dat zijn mensen die zich in de stiltecoupé hetzelfde gedragen als in iedere andere coupé. Ze praten hard, telefoneren luid, en halen zich zo de woede van de eerste categorie op de hals.
Een derde categorie, die je gelukkig het vaakst tegenkomt, wordt gevormd door mensen die de stilte weliswaar prefereren, maar wat gefluister of een onderdrukte lach óók als stilte kwalificeren. Dat zijn fijne mensen.
Inmiddels hebben vriendin E. en ik een onduidelijke subcategorie in de stiltecoupé ontwaard. Mensen die weliswaar stil zijn, maar schoenen in fluorescerende kleuren dragen. Wij twijfelen of het geoorloofd is om schreeuwerige schoenen te dragen in een coupé waar men voor de rust zit.
Uitzondering
Afgelopen zaterdag was het gezellig in de stiltecoupé. Aanvankelijk was iedereen vriendelijk bedeesd. Niemand werd boos om een kuchje hier en daar en ook een zachte conversatie werd gedoogd.
Een jonge vrouw kreeg een telefoontje. Ze liep de stiltecoupé uit om de beller te woord te kunnen staan. Niet lang daarna werd duidelijk waarom ze dat niet in de stiltecoupé kon doen. We hoorden haar zeggen:
“Van twee tot zes…”
“Nee, van TWEE tot ZES!”
“VAN TWEE UUR TOT ZES UUR!”
“Ja..”
“WE HEBBEN OOK LIEDJES INGESTUDEERD!”
Intussen had iedereen in de stiltecoupé zijn of haar eigen stille bezigheden gestaakt en luisterden we gefascineerd naar het gesprek.
“HET WORDT HEEL GEZELLIG!” zei het meisje.
“Ja…”
“DANK U WEL VOOR HET BELLEN! HEEL ATTENT VAN U!”
“DAG OMA!”
Na die laatste woorden knikten de stiltecoupéreizigers elkaar instemmend toe. Blijkbaar had iedereen voor zich al besloten dat er een grootouder aan de telefoon was. Er werd vertederd en goedmoedig gelachen. De jonge vrouw ging weer op haar plekje zitten, hoorde het zachte lachen om zich heen en zei “O…”
Ze ging half staan, keek de stiltecoupé rond en zei zowel trots als verontschuldigend: “Dat was mijn oma! 92 jaar!”
Andere regels
De stiltecoupéconventies werden even opzij gezet. Overal werd zacht gebabbeld. Met de oudere mevrouw tegenover me had ik een leuk gesprekje over oma’s. Toen er even later een nogal vervelende conducteur in onze coupé stond die eerst mij en toen de mevrouw afblafte, betoonde de mevrouw zich zèlf een zeer vriendelijke oma. “Laat het niet binnenkomen hoor! Dat was gewoon een vervelende man!” raadde ze me aan.
Voor één ochtendje golden er andere regels in de stiltecoupé.
Zomaar, door het telefoontje van een lieve, attente, 92-jarige oma.
(we hebben geen liedjes ingestudeerd).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten