Ik was in de supermarkt. Een van de items die ik eerst in mijn mandje en daarna op de band bij de kassa legde, was een fles wijn. Ik werk namelijk aan een drankprobleem.
Probleemloos
Oké, dat van dat probleem is een grap. Ik werk daar helemaal niet aan, ik geef me er slechts aan over. U hoeft de AA niet te bellen hoor, mijn grootste probleem in dezen is namelijk dat ik volstrekt niet verslavingsgevoelig blijk te zijn.
Maar afijn. Een fles wijn dus.
In principe is daar niks opmerkelijks aan. Ik stond dan ook gewoon een beetje te dagdromen, zoals ik altijd doe in de rij bij de kassa. Ik schrik me dan ook altijd de tering als ik ineens aan de beurt blijk te zijn. En dit keer schrok ik nog harder, want wat er gebeurde... het kassameisje stelde mij een vraag. Een vraag die niet ging over zegeltjes of emballagebonnen, maar alles te maken had met de fles wijn.
Het meisje vroeg: "Mag ik je legitimatie even zien?"
De jeugd van tegenwoordig
Glunderend pakte ik mijn portemonnee en trok mijn ID-kaart tevoorschijn. Anne, since 1984. Het meisje keek er ietwat bedremmeld naar en ik bleef glimmen. Om het tot dan toe onuitgesproken compliment nog wat extra aandacht en schwung te geven, vroeg ik haar: "Dacht je echt dat ik nog geen achttien was?" Ze knikte. "Ik hoop dat ik u niet beledigd heb..." stamelde ze. De overgang naar "u" ontging me niet, maar ik wuifde het weg. "Ben jij gek", zei ik, "Het is het grootste compliment dat ik tot nu toe in 2015 gekregen heb!"
Blijkbaar kan ik nog prima voor tiener doorgaan. Denk eens aan de mogelijkheden die dat biedt! Ik mag bijvoorbeeld gerechtvaardigd 'hangen', met andere jongeren. En ik hoorde laatst dat dat veelal in speeltuintjes gebeurt, en speeltuintjes hebben schommels, en ik schommel belachelijk graag. Maar echt.
Andere voordelen of mogelijkheden kon ik zo gauw niet bedenken, maar suggesties zijn welkom.
Toekomstperspectief
Nu is het natuurlijk de kunst om dit vast te houden. Vroeger vond ik het ontzettend stom om jonger geschat te worden dan ik was en dan zeiden grote mensen altijd dat je daar later vanzelf anders over ging denken. Deze gebeurtenis is daarom zowel een loftuiting voor mijn jeugdige looks als een reality check: ik ben blijkbaar toch echt een groot mens nu.
Ik hoop dat ik mijn babyface een beetje in stand weet te houden. Dat als ik dan weer ergens aan het werk ga mijn nieuwe collega's me vragen of ik de stagiair ben. Dat is me niet zo heel lang geleden al eens overkomen en ik vind het voor herhaling vatbaar.
Dat als ik ooit in verwachting mocht raken ik van de verloskundige een folder van het steunpunt tienerzwangerschappen mee naar huis krijg. En dat als ik in het bejaardenhuis terechtkom de familieleden van mijn medebewoners me vragen of ik daar werk en of meneer X zijn medicijnen al gekregen heeft. Ik zie hier nog mooie sociale experimenten uit voortvloeien.
Wie de jeugd heeft
Een paar dagen later stond ik wederom met een fles wijn bij de kassa. Verwachtingsvol keek ik naar het kassameisje en ze keek terug met een blik van "wat moet je". Ze vroeg niks, Maar dat was vast omdat ze niet zo goed oplette.
Op mijn eenendertigste voor achttien min aangezien worden. Ik vind het grote klasse.
Een welgemeend 'hup' voor mijn antirimpelcrème.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten