Midden in een serieus gesprek zei jij ineens: "Op meta-niveau is het best interessant..." Ik schoot in de lach, beaamde je stelling, en samen lachten we zoals wij altijd zo goed konden lachen.
En nu ben jij er niet meer.
Ik hoorde het gisteren. De onheilstijding. Het noodlot.
Ik vind het wrang. Wrang omdat precies dàt gebeurd is waar jij altijd zo bang voor was.
Lieve meid.
Wat hebben we veel gedeeld samen.
We belden vaak en lang, en die telefoontjes waren vaak emotionele achtbanen. Omdat we ons verdriet konden delen, maar ook een vergelijkbaar gevoel voor humor hebben. Relativerende zelfspot. We zagen bijna overal de grap ook wel van in.
Dus we huilden, en we lachten, en we vonden een plaatsje in elkaars hart.
Dat je er nu niet meer bent is keihard, bitter, en niet te bevatten.
Het maakt me zo verschrikkelijk verdrietig.
Op meta-niveau valt hier vast ook van alles over te zeggen, maar het is vooral op alle niveaus klote.
Lieve Juudje, ik ben zo blij dat ik je gekend heb. Ik ga je erger missen dan ik nu onder woorden kan brengen.
Dag lieverd. Dag jij.
1 opmerking:
Sterkte
Een reactie posten