Graag gezien

Ik had afgesproken met vriendin N.
We hadden elkaar al een tijdje niet gezien, dus het was tijd voor een middagje bijpraten en foto's kijken. Dit alles onder het genot van een kop koffie en later een discutabel goedje dat Love Juice heette. Dit alles speelde zich af in de Kettingstraat bij het Engelse etablissementje.

Zon 
Na een verregende ochtend was vlak voor onze date de zon doorgebroken en op het terras was het dan ook goed toeven. Vanwege de zon en het feit dat mijn oog pijn deed hield ik mijn zonnebril maar op. Vriendin N. arriveerde, we bestelden, we kletsten, we bestelden meer, we kletsten verder. Over werk - of het gebrek daaraan - onze gemeenschappelijke oud-werkgever, over uitvaarten, trouwerijen en een aangeprate zwangerschap, over vakanties en ambities en het waarmaken van dromen.

En toen zette ik mijn zonnebril af.

Incognito 
Richard - de eigenaar van het lunchcafé - was tot dat moment al een aantal keren langs ons tafeltje gelopen. We hadden wat beleefdheden uitgewisseld en ik had om zijn grap gelachen (ook een beleefdheidsdingetje). Bovendien had ik me in stilte afgevraagd waarom de Pussycat-klassieker 'Mississippi' een aantal keren achter elkaar gedraaid werd. Zo tof is dat liedje niet - maar smaken verschillen natuurlijk.

Op het moment dat ik mijn zonnebril afzette, zat Richard schuin tegenover mij met een vaste klant te keuvelen. Wat er toen gebeurde:
- ik zette mijn zonnebril af
- hij keek naar me
- een glimlach brak door en hij sprong overeind

Hij kwam meteen naar ons tafeltje, schudde ons de hand en zei: "It's you! I didn't recognize you! Good to have you back!" Ik stamelde zonder dat ik wist wat ik precies ging stamelen, en hij zei: "Would you like something else to drink? On me, that is?" 

Vrienden 
Nou ja, dat kan je dan ook niet weigeren hè. Dat zou niet netjes zijn. Dus we bestelden koffie en Richard regelde dat. Wij zetten ons gesprek voort - over uitgeverijen, self-made business en gitaar spelen.

Na de gratis koffie was het tijd om te gaan. Ik gaf Richard nog een ferme handdruk en zei tot de volgende keer. Kennelijk is mijn roem me vooruitgesneld, of zoiets. Ik had echt wel vaker koffie zitten lurken bij Richard, maar dat ik zo'n graag geziene gast was... ik had werkelijk geen idee.

De komende weken ga ik denk ik maar eens onderzoeken bij welke koffiezaken ik nog meer in the good books sta en derhalve gratis bakkies troost geserveerd kan krijgen. Ik ga vooral inzetten op de Starbucks.
Ik houd u natuurlijk via mijn blog op de hoogte van alle koffiegerelateerde vorderingen.

Kijk, bij Bagels & Beans heeft een van de medewerkers wel een zwak voor me, maar die geeft me nooit gratis koffie. Dus krijgt hij geen eervolle vermelding op mijn blog. Dat privilege is voorbehouden aan echte vrienden.

Zoals Richard.
Blijkbaar.