Vandaag: het voetenwerk.
Ko Chang
Na een paar dagen Bangkok en Chantaburi ging de reis per boot verder naar het prachtige eiland Ko Chang. Dankzij de mooie baaitjes, de witte stranden en de heerlijke zee word je onmiddellijk bevangen door een vakantiegevoel - voor zover je dat nog niet had.
Volgens de Lonely Planet was de beste dagbesteding op het eiland "Lie on the beach, rotate your body and repeat". Dat leek me een ontzettend slecht idee. Dat komt: ik kan best op het strand liggen, maar na tien minuten ga ik me vervelen, na twaalf minuten word ik baldadig en binnen het kwartier ga ik anderen vervelen. Dus we hadden een beter plan nodig.
We wilden het eiland verkennen. Voor een scheet en zeven knikkers kan je o p Ko Chang een hele dag lang een scooter huren en dat deden we. Dat deden we zelfs drie dagen achter elkaar.
Op dag één sjeesden we langs de westkust, doken we in een zwembad waar we niet in mochten (iets wat de rest van de vakantie een gewoonte bleef), liepen we over hoge vlonders bij een mangrovemoeras, werden we bijna opgevreten door een boze hond (gelukkig kon de scooter best hard), verbrandde mijn linkerschouder en genoten we van het goede leven.
Volgens de Lonely Planet was de beste dagbesteding op het eiland "Lie on the beach, rotate your body and repeat". Dat leek me een ontzettend slecht idee. Dat komt: ik kan best op het strand liggen, maar na tien minuten ga ik me vervelen, na twaalf minuten word ik baldadig en binnen het kwartier ga ik anderen vervelen. Dus we hadden een beter plan nodig.
We wilden het eiland verkennen. Voor een scheet en zeven knikkers kan je o p Ko Chang een hele dag lang een scooter huren en dat deden we. Dat deden we zelfs drie dagen achter elkaar.
Op dag één sjeesden we langs de westkust, doken we in een zwembad waar we niet in mochten (iets wat de rest van de vakantie een gewoonte bleef), liepen we over hoge vlonders bij een mangrovemoeras, werden we bijna opgevreten door een boze hond (gelukkig kon de scooter best hard), verbrandde mijn linkerschouder en genoten we van het goede leven.
Op dag twee wilden we een rondje langs de andere kant maken.
Aan die kant zijn twee haarspeldbochten.
Aan die kant zijn twee haarspeldbochten.
Slow motion
Het leek eerst allemaal goed te gaan. Totdat er iets mis ging. We hadden helemaal niet zoveel vaart - wat achteraf ook wel gunstig was. Maar: we verloren ons evenwicht. We kapseisden. Dit alles gebeurde - uiteraard - in een fascinerende slow motion, of dat is althans hoe mijn hoofd het nu terug speelt. De scooter kantelde naar rechts, het asfalt kwam allengs dichterbij en even later lag ik op dat asfalt, mijn voet als een wokkel onder de scooter.
Het eerste wat ik deed toen ik overeind was gekrabbeld was huilen. Van schrik, niet eens van pijn. Ik keek naar mijn been. Het schrijnde en ik zag dat ik een stuk vel miste en dat ik op mijn voet een aantal diepere schaafwonden had. Reisgenoot gaf me een knuffel en we begonnen grapjes te maken. "This day was way too lame, we needed some action". Daarna reden we naar een hotel-restaurant, waar we niet illegaal gingen zwemmen maar mijn wonden afspoelden (de Aziatische billenkraantjes kwamen eindelijk eens goed van pas). Ik piepte toen er alcohol in mijn wonden werd gewreven. Gelukkig had Reisgenoot een goede houdgreep in huis zodat hij de klus kon klaren. Ik beet op mijn knokkels. Daarna vervolgden we onze weg.
We vonden een baaitje - waar we de middag spendeerden. De mevrouw die daar werkte gaf me aloë, wat veel fijner was dan alcohol. En later ging ik zwemmen en improviseerde ik een liedje: "It's stinging in the sea". Daarmee ontdekte ik iets wat de afgelopen weken al vaak zijn nut bewezen heeft: zingen als ik pijn heb. Het helpt ècht. In elk geval een beetje.
The worst was yet to begin
Het eerste wat ik deed toen ik overeind was gekrabbeld was huilen. Van schrik, niet eens van pijn. Ik keek naar mijn been. Het schrijnde en ik zag dat ik een stuk vel miste en dat ik op mijn voet een aantal diepere schaafwonden had. Reisgenoot gaf me een knuffel en we begonnen grapjes te maken. "This day was way too lame, we needed some action". Daarna reden we naar een hotel-restaurant, waar we niet illegaal gingen zwemmen maar mijn wonden afspoelden (de Aziatische billenkraantjes kwamen eindelijk eens goed van pas). Ik piepte toen er alcohol in mijn wonden werd gewreven. Gelukkig had Reisgenoot een goede houdgreep in huis zodat hij de klus kon klaren. Ik beet op mijn knokkels. Daarna vervolgden we onze weg.
We vonden een baaitje - waar we de middag spendeerden. De mevrouw die daar werkte gaf me aloë, wat veel fijner was dan alcohol. En later ging ik zwemmen en improviseerde ik een liedje: "It's stinging in the sea". Daarmee ontdekte ik iets wat de afgelopen weken al vaak zijn nut bewezen heeft: zingen als ik pijn heb. Het helpt ècht. In elk geval een beetje.
The worst was yet to begin
Een paar dagen later waren we in Cambodja.
Of er beestjes in het water woonden, of het te warm en te vies was, of dat het een typisch geval van jammer was: ik weet het niet. Hoeveel antiseptische zalf ik ook smeerde, hoe vaak ik mijn schaafwonden ook schoonmaakte en hoe hard ik ook zong: de wonden op mijn voet raakten ontstoken.
Sinds de valpartij kon ik al niet meer normaal lopen en als de voet dan ook nog ontstoken raakt is het helemaal lastig. Maar we waren in Siem Reap, bij Angkor Wat, en ik wilde daar zoveel mogelijk van zien. Ik heb vele kilometers gefietst en ook heel veel kilometers gestrompeld. Het was misschien niet de allerverstandigste actie uit mijn leven, maar ik heb wel al het moois van dat tempelcomplex gezien. Mijn voet raakte ondertussen meer en meer ontstoken. Australische reisgenoten voorzagen mij van ontstekingsremmers, ik at pijnstillers alsof het snoepjes waren, en zo overleefde ik bijna een week in Cambodja.
Op de terugweg in het vliegtuig was ik eventjes bang dat de voet zou gaan ontploffen. Hij was al dik van de ontsteking, toen werd-ie nog dikker van het vliegen en de aanblik was.... onsmakelijk. Beeldmateriaal is op aanvraag beschikbaar. Een tipje van de sluier: er liepen straaltjes pus en bloed over mijn voet.
Een paar uur na aankomst in Nederland zat ik bij de huisarts, die enthousiast met antibioticazalf begon te smeren. Hij schreef me ook nog antibioticapillen voor en hij zei dat ik rust moet houden en de voet niet mag gebruiken.
De actuele situatie
Of er beestjes in het water woonden, of het te warm en te vies was, of dat het een typisch geval van jammer was: ik weet het niet. Hoeveel antiseptische zalf ik ook smeerde, hoe vaak ik mijn schaafwonden ook schoonmaakte en hoe hard ik ook zong: de wonden op mijn voet raakten ontstoken.
Sinds de valpartij kon ik al niet meer normaal lopen en als de voet dan ook nog ontstoken raakt is het helemaal lastig. Maar we waren in Siem Reap, bij Angkor Wat, en ik wilde daar zoveel mogelijk van zien. Ik heb vele kilometers gefietst en ook heel veel kilometers gestrompeld. Het was misschien niet de allerverstandigste actie uit mijn leven, maar ik heb wel al het moois van dat tempelcomplex gezien. Mijn voet raakte ondertussen meer en meer ontstoken. Australische reisgenoten voorzagen mij van ontstekingsremmers, ik at pijnstillers alsof het snoepjes waren, en zo overleefde ik bijna een week in Cambodja.
Op de terugweg in het vliegtuig was ik eventjes bang dat de voet zou gaan ontploffen. Hij was al dik van de ontsteking, toen werd-ie nog dikker van het vliegen en de aanblik was.... onsmakelijk. Beeldmateriaal is op aanvraag beschikbaar. Een tipje van de sluier: er liepen straaltjes pus en bloed over mijn voet.
Een paar uur na aankomst in Nederland zat ik bij de huisarts, die enthousiast met antibioticazalf begon te smeren. Hij schreef me ook nog antibioticapillen voor en hij zei dat ik rust moet houden en de voet niet mag gebruiken.
De actuele situatie
Ik loop nog steeds met krukken, hoewel ik binnenshuis ook wel gewoon op mijn tenen loop. Ik word stapelgek van het niet zoveel mogen en kunnen doen. Mijn after holiday dip is erger dan ooit, wegens de té grote overgang van actief buitenleven naar passief binnen zitten. In dat laatste ben ik toch al niet zo goed, maar nu is het helemaal hommeles.
Maar ik heb geen spijt.
Die valpartij was jammer, maar dat gebeurt. Heel veel backpackers in Thailand en omstreken lopen met pleisters en schaafwonden wegens scooterongelukken. Het hoort er in zekere zin een beetje bij. Dat die wonden gingen ontsteken was pech hebben. Dat ik desondanks tóch nog een leuke tijd heb gehad en heel veel moois heb gezien maakt veel goed - en het fijne is: je onthoudt wat je zag, waar je over praatte, waar je om lachte - maar niet de pijn. Ik wéét dat ik strompelde daar, maar het is niet de essentie van mijn herinneringen.
Het liep gewoon anders.
Maar ik heb geen spijt.
Die valpartij was jammer, maar dat gebeurt. Heel veel backpackers in Thailand en omstreken lopen met pleisters en schaafwonden wegens scooterongelukken. Het hoort er in zekere zin een beetje bij. Dat die wonden gingen ontsteken was pech hebben. Dat ik desondanks tóch nog een leuke tijd heb gehad en heel veel moois heb gezien maakt veel goed - en het fijne is: je onthoudt wat je zag, waar je over praatte, waar je om lachte - maar niet de pijn. Ik wéét dat ik strompelde daar, maar het is niet de essentie van mijn herinneringen.
Het liep gewoon anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten