Aziatische avonturen: over de grens

De afgelopen weken reisde ik door Thailand en Cambodja. Het was een veelbewogen vakantie waarvan ik de beste verhalen graag met u deel.

Vandaag: een Cambodjaanse toestand.

Naar Cambodja 
Omdat Reisgenoot over land Thailand in was gereisd, was zijn visum maar twee weken geldig. Ik weet niet wat er gebeurt als je dan toch langer blijft, maar omdat ik niet meer hard kon rennen besloten we naar Cambodja te gaan. Zo kom je nog eens ergens.

Op Ko Chang kochten we een busticket dat ons recht gaf op vervoer helemaal naar Siem Reap. En dat voor 300 Baht.

Ik geloofde er niks van.

Maar de taxi plus de boot kostten bij elkaar al zo'n beetje 300 Baht, dus elke kilometer die we daarna nog verder zouden komen vond ik mooi meegenomen. In de Lonely Planet hadden we gelezen dat er een levendige handel in visa bestaat, maar dat je je daar niet door moet laten verleiden en je visum uitsluitend bij de grensovergang moet kopen.

Visum 
We reden vrij lang in een tamelijk klein busje. We sliepen met onze hoofden op elkaars schoot (niet tegelijk natuurlijk, duh), en toen ineens werd het busje geparkeerd en moesten we uitstappen en onze bagage meenemen. Daar waar we waren - waar dat ook was, ik heb nog steeds geen idee - konden we wat te drinken en te eten kopen en we raakten aan de praat met een paar Australiërs. Een van de mannen van de busjes riep ieder koppel of anderszins bij elkaar behorend gezelschap apart naar binnen. Je voelt 'm al aankomen: binnen werd ons gezegd dat we even op de foto moesten voor ons visum, want dat gingen we daar kopen.

Wij zeiden dat we dat niet gingen doen, zij zeiden van wel, maar wij wonnen. Dus toen werden we afgevoerd met een apart busje waar onze Australiërs ook in zaten. We vroegen ons af of wij de enigen waren die zo snugger waren geweest om geen visum te kopen.

Grens 
Bij de grens moesten we uitstappen. De douaneformaliteiten gingen soepel en even later had ik een Cambodjaans visum voor het gewone tarief.
Maar omdat we niet in de val van de busjesmannen waren getrapt, hadden zij ineens een hekel aan ons en mochten we niet meer meerijden naar Siem Reap. We voerden allerlei goede argumenten aan en toonden de foto van onze voucher. Zij hadden die voucher ingepikt en dachten ons daarmee al het bewijsmateriaal uit handen te hebben genomen. Maar ik kom niet van Lillo dus ik had die voucher gefotografeerd. Het mocht niet baten. We werden samen met de Australiërs en twee Duitsers achtergelaten.

Natuurlijk waren er genoeg taxichauffeurs die ons verder wilden vervoeren. Maar dan moesten we wel dokken. Ze keken ons aan met blikken waarin te lezen viel: "Jullie zijn toeristen en al het geld dat jullie in je zak hebben, willen wij straks in ónze zakken hebben." Dat feest ging niet door. We besloten om dat busstation en al die aasgieren achter ons te laten en op zoek te gaan naar een busstation of taxistandplaats voor locals. Daar heb je vaak eerlijkere tarieven. En inderdaad: we vonden vervoer voor $5 per persoon. Ik stelde voor om de helft vooraf te betalen en de rest als we er echt waren. Ik liep namelijk nog steeds niet over van vertrouwen.

We zijn er bijna
Onze nieuwe Australische BFF had al een hotel geboekt in Siem Reap en we besloten daar met zijn zessen heen te reizen. Bij elkaar blijven leek ons veilig en verstandig. De taxichauffeur zei precies te weten waar het hotel zich bevond en het leek zowaar allemaal goed te komen.
Totdat we op een shabby parkeerterreintje kwamen en de chauffeur zei dat we er waren. We zeiden dat dit het hotel niet was en plotsklaps kon de chauffeur geen Engels meer.

Op het parkeerterreintje liepen een stuk of vijf andere mannetjes en een daarvan werd nogal boos toen we niet wilden uitstappen. We moesten de rest van het geld nog betalen en dan konden we per tuktuk verder vervoerd worden naar het hotel. Maar voor die tuktuk moesten we dan óók weer betalen.

De mannen in ons gezelschap stapten uit.
Ons geluk was dat die mannen stuk voor stuk lang zijn (1.90 gemiddeld) en Cambodjanen zijn lilliputters. Dus ze deden wel boos, maar toen ze zagen dat ze qua lengte en gespierdheid ernstig onderdeden voor ons team bonden ze in. We mochten verder met de tuktuk en daar hoefden we niks extra's voor te betalen.

Eind goed, al goed
In het hotel hadden ze genoeg kamers vrij. We hadden airco, een heerlijk bed en een grote douche, en cocktails voor $1 (alleen de tequila was op). Bovendien bleek maar weer eens hoe een gemeenschappelijke vijand mensen kan binden. Dagenlang trokken we met zijn zessen op en hadden een heel leuke tijd.

Maar dat dat gehannes aan de grens gewoon schering en inslag is... Dat die oplichterij dag in, dag uit plaatsvindt, dat het ook algemeen bekend is en dat er toch niets aan gedaan wordt... dát irriteerde Reisgenoot en mij nog het meest. Wij staan ons mannetje wel, maar het is zo lullig voor degenen die daar niet zo goed in zijn en die dan gewoon genaaid worden.

We hebben bedacht dat Siem Reap beter hernoemd kan worden:
Siem Rip is een betere naam.

Tot zover
Dit was voorlopig het laatste vakantieverhaal.  Tot de volgende reis zich aandient. Want oh, ik kan nu al niet wachten om weer op pad te gaan. Afgelopen week merkte iemand op: "We moeten jou in de gaten houden, want zodra je weer kan lopen ben je weg". Nou, zó erg is het niet, maar ik zit al wel te broeden op een volgend vakantieplan.

Once the travel bug bites there is no known antidote, and I know that I shall be happily infected until the end of my life.