Even geduld a.u.b.

Gisteravond zat ik met een grieperig snothoofd op de bank, klaar om het Journaal en Wie is de Mol? te kijken. In plaats daarvan staarde ik naar een scherm met de tekst 'even geduld a.u.b.'.
Ik had best even geduld, maar ik ging ondertussen op Twitter checken waaròm we even geduld moesten hebben.

Berichtenstroom
Hortend en stotend kwam de berichtgeving op gang. Afgewisseld met grappen en grollen ("Als ze maar met hun poten van Gerrit Hiemstra afblijven" was er een die ik wel kon waarderen).
Maar all jokes aside: er was een gewapende man in het NOS-gebouw en die eiste zendtijd. Ik vond het een beetje griezelig en wilde liever wachten met humor tot iedereen veilig was.

De gewapende man had een brief afgegeven. De brief begon met de woorden "Wanneer u dit leest, raak dan niet in paniek". De verdere tekst was onheilspellend. Ik raakte niet in paniek nee, maar ik voelde wel iets anders. Ik was een soort van bang. Ongerust, zo je wilt.

Wat gebeurde er?
Wat gebeuren er steeds voor rare, enge dingen?
In wat voor wereld leven wij?

Geruststelling
Een oud-klasgenoot met wie ik twittercontact heb relativeerde de inhoud van de brief. Het klonk hem te fantastisch. Ik had die relativering op dat moment hard nodig.

Ik betrapte me namelijk op een sterke wegkruipbehoefte. Ik wilde struisvogelen. In foetushouding onder een deken, en dan met mijn vingers in mijn oren geruststellende woorden mompelen. Lieve liedjes zingen. Toen ik deze behoefte opmerkte vond ik mezelf tamelijk laf.

Verzet
Laatst had ik een academische discussie over de vraag "zou jij in de Tweede Wereldoorlog in het Verzet hebben gezeten?" Ik hoopte toen van wel. Gisteravond kwam ik daar kortstondig op terug. Immers: struisvogels zijn geen verzetshelden. Wat was het Verzet destijds geweest als iedereen onder een deken de realiteit had liggen ontwijken?

Daarna begon dit blogje in mijn hoofd te borrelen en stelde ik mijn visie nogmaals bij.
Ik zal nooit de nieuwe Hannie Schaft worden. Ik zou niet de vrouw zijn die met voedselbonnen in een boodschappentas de held uithangt. Ik zou niet degene zijn die de illegale krant onder de mensen verspreidt. Maar ik zou wèl degene zijn die de stukjes voor de krant schrijft. Dat kan ook in foetushouding onder een deken - alleen dan even geen vingers in de oren.

Ik zou de geruststellende woorden die ik tegen mezelf wilde mompelen op papier zetten om anderen ermee te sussen. Maar ook de woorden die waar zijn, en niet leuk om te lezen, maar die wel bekend moeten zijn. Fantasie is soms minder leuk als de realiteit zo dreunt.

Eind goed... 
Gelukkig liep het gisteravond allemaal goed af. Iedereen is veilig, de zendtijdeiser is gepakt en zijn pistool bleek nep te zijn. Maar natúúrlijk schrokken we met z'n allen. De aanslagen bij Charlie Hebdo in Parijs liggen nog heel vers in het geheugen. Met dat bloedbad in gedachten kan ik me voorstellen dat de mensen in het NOS-gebouw gisteravond heel angstige momenten hebben beleefd.

Maar het valt mee. Het had allemaal zoveel erger kunnen zijn. Ik vouw mijn deken op, ik schrijf mijn woorden.

Het is geen oorlog.
Ik hoef geen held te zijn.