Een Apple'tje te schillen

Van alle dingen die ik had kunnen vergeten toen ik op vakantie ging, vergat ik mijn iPod. Dat was onhandig, maar niet onoverkomelijk. Muziek was er toch wel. En als er geen muziek was, bleek mijn auditieve hersenschors gaarne bereid om als een ware jukebox liedjes voor mij te pingelen. Verrassend, vermakelijk.

"...dus eigenlijk heb ik m'n iPod niet eens echt gemist", zei ik dus later aan de telefoon tegen een vriendin.
Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Mijn iPod - die blijkbaar over menselijke eigenschappen beschikt - was gekwetst. Op z'n tenen getrapt, aan z'n taas getrokken, in z'n kuif gepikt - weetikhet. In elk geval: nog geen uur nadat ik de niet-missen opmerking had geplaatst, deed de iPod het niet meer.

De Apple Store 
Ik moest die middag toevalligerwijs toch naar het centrum, dus ik besloot om meteen even een bezoekje te brengen aan de hagelnieuwe Apple Store. Ik moet steeds bijna een beetje huilen om die store - omdat daar voorheen een prachtige boekhandel zat - maar nood breekt wet en huilen kan altijd nog. Dus ik naar binnen en naar een medewerker. Ik vertelde over mijn kapotte iPod, liet het lijk zien, en de medewerker reageerde uiterst welwillend. Hij zei dat de iPod niet gemaakt kon worden, maar dat ik wel tegen een scherpe prijs een vervangend model kon krijgen. Die prijs bleek zelfs vlijmscherp; an offer I couldn't refuse.
Of toch wel.

Hobbels
Ik werd al helemaal vrolijk en ik zei dat ik graag van het aanbod gebruik wilde maken. De medewerker keek mij wazig aan. Ik zei nogmaals dat ik graag van het aanbod gebruik wilde maken. "Ja, nee, dat kán nu niet", zei hij toen. "Je moet even een afspraak inplannen bij de genius bar."
Nu was het mijn beurt om wazig te kijken. "Genius bar? Afspraak?" De jongen keek mij aan met een blik die neigde naar 'meewarig'. "Ja, ik kan dat nú niet doen. Ik heb straks een afspraak met een klant. We werken hier alleen met afspraken."
Mijn vrolijkheid ebde weg en in plaats daarvan begon ik te pruttelen.
"Wat is dat nou voor geks?" pruttelde ik. "Ik ben hier, jij bent hier, mijn oude iPod is hier en je hebt net zelf gezegd dat de nieuwe iPod hier óók is. Dan kunnen we dat nu toch meteen even afhandelen?"
"Ja, nee, dat zou je denken, maar dat kán dus niet. Ik heb straks een afspraak met een klant." herhaalde de jongen.
"Prima, maar die andere klant is de enige in dit verhaal die hier nu níét is." wierp ik tegen.

Er was geen zeggen tegen. Ik moest een afspraak plannen in die genius bar. Dat moet je online doen, en voor het gemak kan je maar zes dagen vooruit plannen. Zes dagen die al helemaal volgeboekt waren, behalve de zondagavond. En ik wilde niet op zondagavond. Maar dat gaf niets, zei een andere verkoper, want om twaalf uur die nacht werd de maandag vrijgegeven, dus dan kon ik dat wat plannen. Met een grimmig gezicht zei ik dat ik wel zou kijken.
"Prop die iPod maar in je hol", dacht ik erachteraan.

The art of forgiveness 
Uiteindelijk maakte ik toch maar een afspraak, want omslachtige werkwijzen zijn stom, maar geen muziek is nog stommer. Alsof de duvel ermee speelde: de volgende dag deed mijn eigen, lieve, zeer gewaardeerde iPod het weer. Ik snapte er geen bal van, maar ik denk dat hij ook gewoon heel erg geschrokken was van dat gezever in de Apple Store. En hij had natuurlijk gehoord (want hij heeft dus menselijke eigenschappen) dat ik voornemens was geweest hem in die Store achter te laten. En hij dacht: "Oké, Anne laat me misschien vier weken lang thuis, maar de 48 overige weken in het jaar gebruikt ze me veel en vaak en met liefde en alles. En bovendien: alles liever dan die Apple Store." En dus streek hij met zijn hand over zijn hart en ging hij back in business.

Om mijn dankbaarheid te tonen heb ik een nieuwe koptelefoon voor hem gekocht. En ik heb hem beloofd, plechtig, dat ik hem nóóit meer zal vergeten en dat we nooit meer naar de Apple Store gaan.

Een idee dat ons allebei erg geruststelt.