Suid Afrika Saga - Ik WiFi nie

Mijn reis heeft stapels vertelstof opgeleverd. Een paar verhalen verdienen een eigen blog. Zoals deze.

Back in the days
De vakanties van nu zijn de vakanties van vroeger niet meer. Vroeger, namelijk, verzamelde ons gezin zich regelmatig voor de De Waard tent. Door de wereldontvanger beluisterden we het laatste nieuws en het Europese weerbericht, dat piepend en krakend tot ons kwam. Maar ook, en dat was het hoogtepunt, de ANWB-alarmcentrale. Met een oproep voor de familie Hupseflups, reizend in een koffiemelkkleurige Citroën, kenteken SZ-06-NK, vermoedelijk ergens in de buurt van... Die familie moest dan naar huis, of tenminste naar huis bellen, want er wàs iets, thuis.
Nooit werden wij opgeroepen. Wel een keer een klasgenoot van mijn zus. Ik was - ik overdrijf niet - opgetogen. Wij kenden iemand die was opgeroepen door de ANWB-alarmcentrale!! Dat dit waarschijnlijk een niet zo leuke reden had (dood, inbraak, brand), kwam niet bij me op.
Als de radio weer uit was, gaven wij ons weer over aan de vakantie. Thuis kon wachten. Thuis kon de boel in elkaar donderen, dat zagen we dan wel als we weer op honk waren.

Nee, dan nu 
De Wereldomroep is ter ziele. Dat komt: iedereen kan alles van over de hele wereld live streamen op een device. Nog net niet diep in de bush, maar verder is het zo'n beetje over de hele wereld kinderlijk eenvoudig om contact met het immer ongeruste thuisfront te onderhouden. Want oh glory, er is WiFi. Vaak zelfs gratis.

WiFi is de Beëzelbub van het onbezorgd vakantie vieren. De bederver van elk 'hier en nu'-concept.

Ik heb het er niet op, en ik zit er dus ook zo min mogelijk op. Dit in tegenstelling tot veel van mijn reisgenoten, die bij het naderen van een volgende bestemming niet vroegen naar leuke activiteiten ter plaatse, maar zich slechts druk maakten over de vraag of er wel WiFi was.

Houd me ten goede... 
Natuurlijk zijn er situaties waarin ik me kan voorstellen dat je af en toe even je sociale netwerken wil checken, alsmede je mail en je WhatsApp. Bijvoorbeeld als je goudvis terminaal is of je je zeven rebelse kinderen op je huis laat passen. Dan heb je van tijd tot tijd wat geruststelling nodig, dat begrijpt iedereen.

Maar: niet om loom op "like" te klikken bij een foto van een bord avondeten. Niet om het weer in Nederland te checken - want wat boeit jou dat nou, je bènt daar niet! En al zeker niet om je vakantiefoto's op Facebook te zetten. Niet in de laatste plaats omdat je vakantiefoto als sub-boodschap zegt: "Hallo inbrekers! Ik ben niet thuis!"

Vooral 
Er zijn boeken vol geschreven over leven in het nu, en de kracht daarvan.
Ik heb mensen een prachtige zonsondergang zien missen, omdat ze te druk op hun tablet zaten te klooien. Ze wilden blijkbaar liever zien dat tante Pietje uit Slubberkutteveen hun vorige post had geliked en had gezegd "Leuk zeg, geniet er maar lekker van, hier regent het". En om die reactie dan weer te liken, zodat dat genieten er een beetje bij inschoot. Geen tijd voor, te druk met Facebook.

Op een gegeven moment zat een aantal reisgenoten op een rijtje, elk voor zich verbonden met WiFi en zó gefocust op hun eigen device dat ik - bij wijze van spreken - gemakkelijk achter hun rug een potje had kunnen staan zoenen met een barman zonder dat zij het merkten. Wat ook gebeurde, overigens.

Laat me! 
Ik heb me verre van alle WiFi gehouden. Ja, een paar keer heb ik heel eventjes ingelogd. Een van mijn beste vriendinnen was hoogzwanger en ik nieuwsgierig. Verder was ik trouw aan mijn opvoeding: thuis mocht de boel in elkaar donderen. Het interesseerde me niet, ik was in Zuid-Afrika en dat telde. When I'm away, I'm away.

Misschien dat sommige mensen mij nu hopeloos ouderwetsch vinden. Dat is prima, want ik bèn hopeloos ouderwetsch. Dat weet ik heus wel en ik schaam me er niet voor.
Dat er ook mensen waren die zelfs een beetje gepikeerd waren over mijn offline-zijn, kon ik gelukkig vrij gemakkelijk parkeren. Bij hen. Hun probleem, niet het mijne. Ik was probleemloos in Zuid-Afrika. Ik heb het toen ik terug was uitgepraat met die mensen en ze weten nu - for futrue events - wat ze van me kunnen verwachten.

Wat niet veranderd is
In alle jaren dat ik met mijn ouders op vakantie ging, hebben we één keer een bekende gehoord bij de ANWB-alarmcentrale. Thuis mocht de boel in elkaar donderen, maar dat gebeurde nooit.
Wat ik bedoel te zeggen: je kan beter gewoon genieten van de plek waar je bent, want zoveel gebeurt er niet thuis. En als er wel wat gebeurt, dan weten ze je echt wel te vinden.

Thuis kan wachten.
Probeer het eens.