Zwerven

“Nou ja’, zei ik, “Ik ga wel naar Bever. Van de zwerfsport weet je wel. Maar ik heb daar nog nooit een zwerver gezien.”
Vriendin M. keek een beetje verbaasd. “Zwèrfsport?”

En toen hadden we het dus ineens over zwerfsport. Over de (on)mogelijkheden daarvan. En de centrale vraag: wat in hemelsnaam is zwerfsport.

Zwerf culinair 
We hadden er opvallend snel opvallend veel ideeën bij. Zo suggereerde ik dat het de sport kon zijn om uit de vuilnisbak te eten, maar dan wel op zo’n manier dat je de hele schijf van vijf gecoverd hebt. En niet vals spelen! Dus geen maaltijdbezorger overvallen en beroven (dat is ook in het geheel niet sportief), en ook niet uitsluitend in de vuilcontainer van een vijfsterrenrestaurant gaan graaien. Telt niet. Nee, gewoon echt scharrelen, vuilnisbak voor vuilnisbak.

Het avontuur
Ten tweede, bedachten we, is zwerven slapen onder een brug.  Hierbij wil ik opmerken dat je niet je eerste schreden op het zwerverspad moet zetten in een prachtige zomernacht, waarbij de temperaturen niet tot onder de twintig graden dalen. Zo kan iedereen het. Nee, begin je carrière als probeerzwerver als er een beetje nachtvorst is. Bittere kou is nu ook weer niet nodig, maar gewoon dat het kwik tot net onder het vriespunt daalt. Zodat je wel voelt dat het koud is, maar dat de eerste nacht van je zwerversbestaan niet direct ook de laatste is (omdat je bent doodgevroren).
Dus een beetje kou.
En een goede brug. Daarover hadden we ook nog wat fantasieën. Vooral over het fenomeen: de verkeerde brug uitkiezen. Dat je net kwartier hebt gemaakt onder een fijne brug en dat het dan een ophaalbrug blijkt te zijn, zodat je je hele hebben houden ineens ziet opstijgen en jij een beetje beteuterd in de miezer zit. Of, nog erger, dat het een draaibrug is. Zodat je net bij elkaar gesprokkelde schijf van vijf zwerversmaaltijd ineens door het water zwiert. Het enige voordeel dat daar dan nog aan kleeft is dat de aanvechting om erachteraan te zwemmen vrij groot zal zijn, waardoor ‘zwerfsport’ wat dichterbij komt.

Dwalen
Door dit gesprek kwamen vriendin M. en ik ook nog eens achter een gedeelde passie. Of beter: nòg een gedeelde passie, want lezen en theedrinken – liefst gecombineerd – deelden we al. Maar nu weten we dus dat we nog iets delen, en dat dat bovendien iets is wat een zwerversbestaan eigenlijk al angstaanjagend dichtbij brengt. Onze gedeelde hobby is namelijk: zwerven.
Nee maar echt.
Zwerven, dwalen, een ander straatje in wandelen dan normaal en kijken waar je uitkomt. Naar binnen gluren bij onbekende mensen, wat eigenlijk niet zo netjes is, maar dan moeten ze de gordijnen maar sluiten. Lopen en kijken en dromen, en zien waar je uitkomt. Kijken en je gedachten laten waaien.
Weinig dingen zijn zo fijn als dat.

Een ambitie van jaren her
Dit brengt me dan tot slot bij een bekentenisje dat ik nog niet aan vriendin M. heb gedaan. “Zwerven” was een van de eerste wensen die ik in mijn leven had. Op mijn derde verjaardag kreeg ik een fiets en daarmee ging de hele wereld voor me open. Monter zei ik tegen mijn moeder: “Nu ga ik zwerven.”
Hoe dat afliep? Wel, ik nam mijn fiets aan de hand en met vlotte tred stapte ik naar het eind van het garagepad. Daar keek ik naar links, en toen naar rechts, en toen draaide ik me om en keerde terug naar de thuisbasis. “Ik denk dat ik toch nog maar even niet ga zwerven”, zei ik.
Als je drie bent is ‘de wijde wereld’ nog erg groot en onoverzichtelijk.
Maar zwerven wilde ik toen, en in zekere zin wil ik het nog steeds. Zwerven zonder onder bruggen te hoeven slapen of uit vuilnisbakken te hoeven eten. Wel zwerven over de wereld – zien, meemaken, verwonderen en mijn gedachten laten waaien.

Maar om er een sport van te maken...?
Nee.