Het nieuwe systeem

Vorige week was er nog niets aan de hand.
Gisteren draaiden alle computers op Kantoor ineens op Windows 7. Dat klinkt beter dan het is.

Vooraf
Het zong al een tijdje rond dat dit zou gaan gebeuren. Laatst kregen we te horen dat we nieuwe inloggegevens moesten gaan ophalen. Het volgende bericht was dat het hele gebeuren een weekje was uitgesteld. Maar gisteren – toen iedereen relaxt, bruin, doorgebarbecued en voldaan terugkeerde van het lange pinksterweekend – was het dan toch echt zover. De computers draaiden op een ander systeem.

Get started
Je moest een aantal handelingen verrichten om al je meuk over te hevelen en daarna zou alles dan als een zonnetje moeten gaan. Hier en daar waren wat problemen met dat overhevelen en opnieuw instellen. Bij mij ging het allemaal soepel; ik zat zo’n beetje als eerste van mijn directie al keihard te typen en het leek erop dat het nieuwe systeem en ik goede vrinden waren.
Ondertussen bood ik een paar collega’s hulp, zakdoeken, koffie en een schouder om op uit te huilen. En ik was ze ook ter wille door niet al te triomfantelijk rond te toeteren dat het bij mij allemaal wèl werkte.

De Fout
Om tien uur had ik een overleg. Dat duurde zo’n drie kwartier. In die tijd is er iets gebeurd – ik heb geen idee wat – waardoor het systeem besloot dat het mijn vriendschap niet bliefde. Her knikkerde me eruit en weigerde vanaf dat moment om me weer toegang te verschaffen. Ik voerde de goede gebruikersnaam en het juiste wachtwoord in, maar mijn account was en bleef om onverklaarbare redenen vergrendeld.

Wie nu denkt dat ik dan gewoon even de helpdesk moest bellen en dat zij dit varkentje dan wel even zouden helpen wassen, die heeft het mis. Door de hele migratiekermis en alle problemen die daarbij waren ontstaan, is ‘gewoon even de helpdesk bellen’ bij mij op kantoor momenteel net zoiets als de paus tot de Islam bekeren. Waarbij je dat tweede waarschijnlijk sneller voor elkaar hebt. Ik heb anderhalve dag besteed aan de helpdesk bellen, ik heb kostbare tijd verkwanseld aan het luisteren naar een kerel die steeds zei: “Alle medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld alstublieft”. Totdat ik al mijn ogenblikken geduld had opgebruikt en ik mijn BlackBerry uit het raam wilde keilen.

De tweede dag
Vandaag begon ik de dag vrij opgeruimd. Ik koos een andere route naar Kantoor. Dat had te maken met een andere magna irritatie waar ik momenteel mee te kampen heb: het idiote aantal wegwerkzaamheden dat in mijn stad aan de gang is, waardoor mijn vaste route naar kantoor een soort stormbaan is geworden. Ik dacht: als ik díe irritatie nu omzeil, dan kan ik op Kantoor meer hebben.
Onderweg sprak ik mezelf streng toe: “Houd er rekening mee dat het straks nog niet van een leien dakje gaat. Dat is voor niemand leuk, dus niet schelden en niet slaan, Anne. Kom op.”
Nou, en inderdaad zeg. Ik kon nog steeds niet inloggen en de helpdesk was nog steeds onbereikbaar. Maar 'de blauwe mannetjes’ – die als een soort reddingsdienst door het gebouw zwierven – kwamen met een geniale oplossing: “Dan moet je gewoon even de helpdesk bellen.” Een van de blauwe mannetjes gaf nog een aanvullende suggestie: “Anders probeer je nog eens in te loggen”. Ik zei: “Ja, dat heb ik pas 688 keer geprobeerd, dus nu lukt het vast wel.”
Over sarcasme had ik niets afgesproken met mezelf.

De moed der wanhoop 
Op een gegeven moment vroeg ik me af of ik in de negen werkweken die ik nog bij deze werkgever te gaan heb überhaupt nog zou kunnen inloggen. Ik gaf alle inlog- en helpdeskpogingen op en logde in met de gegevens van een collega. Dat dit kon is Collegialiteit in tijden van Migratie.
Ik vreesde dat mijn werkplek niet gemigreerd maar geëmigreerd was.

Maar toen!
De blauwe mannetjes kwamen weer! Ze hadden ineens meer bevoegdheden en een aantal directe telefoonnummers van Mensen Met Invloed. En wat denkt u? Ze belden, ze regelden dat mijn account ontgrendeld werd et voila: ik kon weer inloggen.

Zo kwam alles goed. En hoewel het kantje boord was, heb ik niemand geslagen of uitgescholden.
Dus eigenlijk viel het best mee.