Fahrrad fahren

Vorige week was ik in Berlijn, samen met vriendin E. We hadden niet heel veel tijd daar, maar we wilden wel heel veel zien. Daarom besloten we om onze zaterdag te vullen met een georganiseerde fietstocht, die ons efficiënt langs alle bezienswaardigheden zou voeren. Het zou gedoe schelen. Gedoe met kaarten en verdwalen en aan het eind van de dag constateren dat je de Reichstag gemist hebt, bijvoorbeeld. Ander gedoe hadden we niet in de overwegingen meegenomen. Dat was gedoe dat ik, met mijn Hollandse hoofd, ook werkelijk niet had ingecalculeerd.

Voor berijden 
We kozen voor de de fat tire company, die ik zo vaak “flat tire company” noemde dat E. verordonneerde dat ik alleen nog maar “dikke banden” mocht zeggen, want dit was de goden verzoeken.

Bij de fietsenfirma kwamen E. en ik terecht in een zeer internationale groep. Dat vond ik aanvankelijk erg leuk. Uiteraard mochten we allemaal een fiets kiezen. Die fietsen hadden bij wijze van ludiek extraatje de naam van een of andere beroemdheid. Ik kende mijn fiets niet, maar E. reed op Kate Bush. Daar was an sich niets mis mee, behalve dan dat ik een groot deel van de dag met ‘December will be magic again’ in mijn hoofd zat.
Verder waren de fietsen uitgerust met zo’n beestje dat “pwèp” zegt als je erin knijpt. Ik had een dode vis, dus ik kon niet pweppen.

De hel, dat zijn de anderen
Toen iedereen een fiets had, gingen we on the road.
Al spoedig was ik minder blij met het internationale gezelschap. Ik vind Hollanders vaak een beetje vervelend, zeker op vakantie, maar oh wat had ik onze Brazilianen, Noren, Spanjaarden en vooral de Indiër graag ingeruild voor een club kaaskoppen.
Ons gezelschap kon niet fietsen, namelijk. Fietsen vroeg zoveel van hun aandacht dat hun hersenen niet meer voor andere doeleinden ingezet konden worden, waardoor er levensgevaarlijke situaties ontstonden. Alle verkeersregels waren ze op slag vergeten, samen met hun oerinstincten, overlevingstactieken en interpersoonlijke vaardigheden.
En met zo’n zootje ongeregeld moest ik dan door Berlijn fietsen. Ik ben maar voorop gaan rijden, naast de gids. Ik kan niet zo goed tegen bloed.

Als ik eenmaal met mijn fietsbel bel…
Onze fietsen waren ook uitgerust met een fietsbel. Daar is helemaal niks mis mee. Een fietsbel is een handig dingetje. Als je bijna iemand van zijn sokken rijdt of als er voor je vier langzame mensen op een rijtje fietsen, komt een fietsbel goed van pas. Jij klingelt, die mensen gaan meestal aan de kant, jij gaat voorbij en dat is dat. Zo werkt het althans bij mij.

Niet bij de buitenlanders. Die waren verrúkt over het in bruikleen hebben van een fiets met fietsbel. En dan bedoel ik zowel het Nederlandse verrukt als het Duitse verrückt. En aan het eind van de dag was ik óók verrückt, van hen, want OH!!! De heersende opvatting bleek neer te komen op: “Ik heb een fietsbel, dan zal ik ‘m gebruiken ook!!” En dus belden ze, en belden ze, en klingeldeklingel en ondertussen ook nog heel wat pwèppwèp – maar zich aan de verkeersregels houden: ho maar.

Het enige voordeel was dat ze Kate Bush versloegen.

Dennoch
Misschien verwacht u het na deze zure kritiek niet meer, maar ik heb me uitstekend vermaakt tijdens de fietstocht. Laat daar geen misverstanden over bestaan. Zolang ik het pingelende peloton negeerde en me concentreerde op Berlijn en de gids, was er niet zoveel aan de hand. Bovendien reed mijn fat tire fiets boven verwachting goed en bleek mijn continue flat-tire-verspreking geen profetische waarde te hebben. De fietsketting van de gids brak wel, maar dat werd snel (door de organisatie) en galant (door twee heren uit ons team, die de gids eensgezind verder duwden) opgelost.
En Berlijn is wunderhübsch, en alle bezienswaardigheden zijn het bezien ook echt waardig, en de zon scheen. Dus in feite heb ik niks te klagen.

Behalve dan vierenhalf uur lang “tingeling" en "pwèppwèp”. Meine Güte!