Cursusleidster was de tweejarige E.. Ik mocht een middagje op haar en haar babybroertje passen. E. is gecombineerd clown, acrobaat en Boeddhist. De cursus verliep ongeveer als volgt:
De middagboterham
Het eten van een boterham is even een klusje. Een karweitje waar je de tijd voor moet nemen. Je hebt namelijk best veel stukjes boterham en de volgorde waarin je die stukjes eet bepaal je zorgvuldig (“Nuuu…. Deze!”)
Dit combineerden we met iets wat zich het best laat omschrijven als Sesamstraat Aan Tafel. Het verschil tussen open en dicht werd uitentreuren behandeld aan de hand van het op dat moment meest voor de hand liggende voorbeeld: de mond van E.
Maar niet elke keer als je mond leeg en open is, hoeft er een nieuw stukje brood in, volgens mijn Zen-instructrice. Welnee! Je moet gewoon rustig de tijd nemen voor je middagboterham. “Even uit het raam kijken", zei E. Ik vroeg wat ze allemaal zag. Zij zei: “Vogel! Vliegtuig! Een boot!!” Ik: “Een bóót?! Wat voor boot?” E: “Een grote boot.”
Toen was de mond weer, of nog steeds, leeg en open en kon er wel weer een stukje brood in. Daarna zei ze: “Even uit het andere raam kijken.” Maar daar was niet zoveel te zien.
Het middagslaapje
Toen de boterham op was, had ik het belangrijkste grondbeginsel van de cursus Zen onder de knie. "Neem de tijd". Haasten is voor sukkels. E. ging even een middagdutje doen. Voor ze in bed kon, wilde ze knuffelen. Eerst vlijde ze haar hoofdje links in mijn nek, toen nog even rechts in mijn nek (“Oooh, fijn!”, zei ze). Daarna ging ze slapen. Ook dat bleek deel uit te maken van de Cursus, want ik sloop op kousenvoeten door het huis en deed alleen Heel Stille Dingen – om het grut niet te wekken. Het was nog beter geweest als ik zelf ook even een siësta had gehouden, maar dat kwam er niet van. Wellicht was dat ook net iets teveel gevraagd voor mijn eerste cursusdag.
Wakker worden
Alsof het afgesproken werk was, werden E. en haar babybroertje bijna tegelijkertijd wakker. Babybroertje sliep al toen ik arriveerde en hij was not amused over mijn aanwezigheid. Eerst keek hij verbijsterd naar de vreemde vrouw in zijn kamer, daarna kwam een pruillip en daarna begon het huilen. E. en ik deden samen verwoedde pogingen om het jongetje stil te krijgen. Hierop leek hij een risicoanalyse te maken. “Hm… het is een vreemde vrouw. Maar mijn zus moet om haar lachen. Hm… misschien valt ze wel mee. Oh, ze lacht naar me. Nou ja, vooruit, dan lach ik wel terug.” Er verscheen een lach op zijn snoetje waar Boeddha himself nog een puntje aan had kunnen zuigen.
Zen & Balans
We gingen naar het park. Daar stond een wipkip waar E. graag op wilde spelen.
Terwijl ik met mijn rechterarm voorkwam dat ze van dit levensgevaarlijke speeltuig lazerde, verzorgde mijn linkerarm de catering voor Babybroertje. Inmiddels heb ik begrepen dat de moeder van dit duo de volgende keer dat ik op haar kroost pas een cameraploeg wil inhuren, zodat ze beelden kan zien van mijn multitask-kwaliteiten.
We vermaakten ons allemaal op onze eigen manier prima in dat parkje. Er vloog nog een vliegtuig over (dit keer echt), E. signaleerde het, ik bevestigde haar, zij gaf zichzelf een complimentje (“Goed zo! Grote meid!”). Ik heb dit opgevat als onderdeel van de cursus: geef jezelf de erkenning die je verdient. Een ander doet het niet voor je.
Sabotage
Helaas besloot Babybroertje later die middag om onze Zenbubbel door te prikken. Hij begon te huilen en was pas na een vol uur bereid het krijsen te staken. In dat uur was mijn Zen ver te zoeken. Die van E. niet. Die zette een goedbedoeld "Slaap kindje slaap" in, wat geen effect sorteerde. De poging waardeerde ik echter enorm.
Toen hij besloot dat hij genoeg gehuild had, haalde ik opgelucht adem en kreeg E. de slappe lach. En daarmee zakten we weer weg in ons Zenmoeras. Babybroertje lachte ook weer, en op het moment dat hun ouders thuis kwamen, troffen ze een kleffe Zen-triangel.
Doorzennen
Ik geniet nog steeds een beetje na van het middagje oppassen. De cursus Zen was fantastisch. Het lijkt me echt heerlijk om op die manier te kunnen leven. Nu bèn ik natuurlijk ambtenaar dus "even uit het raam kijken" moet ik vrij gemakkelijk in mijn dagelijkse ritme kunnen inpassen. En dan ondertussen nog een beetje Sesamstraat Aan Tafel en gewoon heel veel tijd nemen voor dingen. Ik ga me hier op het gemakje in bekwamen en dan glijd ik over een tijdje volkomen relaxt en at ease door het leven.
En als iemand zijn ongenoegen laat blijken ga ik gewoon keihard Slaap Kindje Slaap zingen.
Dat zal ze leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten