Les 1: Suppen
Jos ging met zijn vrouwen suppen. Dat is nieuw. Het is een soort van peddelen op een surfboard. Hierbij kan je gewoon proberen om de beste en de snelste te zijn, maar je kan ook trachten om de concurrentie uit te moorden met je peddel. Dat is althans hoe Leonie het aanpakte. Zij mocht daarna mee naar Frankrijk, dus haar tactiek heeft ten dele gewerkt – ze heeft in elk geval twee dames uitgeschakeld.
Saskia nam een kleine voorsprong op de andere logees door iets eerder te arriveren op de boerderij. Zodoende had ze meteen even wat tijd alleen met Jos. Het feit dat zij al in Frankrijk resideert doet de rest; vooralsnog denk ik dat zij de mevrouw van Jos gaat worden.
Les 2: Het snel & efficiënt uitruimen van de vaatwasser
De vaatwasser uitruimen hoeft helemaal niet lang te duren, heeft Johan ons laten zien. Hij nam het bestekbakje uit de vaatwasser, flikkerde de hele zooi in een vloeiende beweging in de la en klaar was-ie. Wat een efficiency! Bedenk je eens wat je allemaal kan doen met de tijd die je uitspaart als je het voortaan ook zo doet! Je kan nieuwe sokken gaan kopen, of op logopedie gaan, of iets anders om je zelfvertrouwen een boost te geven.
Nou ja, ik weet niet wat Johan gedaan heeft in die tijd, maar in elk geval niets van deze opties. Hij heeft zich wel door de dagdate met Bossche bollen geslagen. Daarna besloot hij dat Ingrid, Ingrid en Barbara mochten komen logeren. De ene Ingrid lijkt een beetje op Daisy van Keeping up Appearances en ze zit in de schuldsanering (als klant) en daarom mag ze drie jaar lang niet naar het buitenland verhuizen. Misschien vond Johan dat wel een geruststellend idee en mocht ze daarom komen logeren.
De andere Ingrid was met de auto naar Denemarken gekomen. Bij aankomst meldde ze meteen monter dat ze onderweg twee keer had geplast. Ik denk dat ze even haar Tena Lady moest verschonen.
Verder hulde aan Yvon, die tegen Johan zei: “Ik versta je niet, maar als het belangrijk is dan weet je me te vinden hè.” Schitterend.
Les 3: Voeding & Liefde
De mannen arriveerden op Bonaire. Koen, mezze sik, deed even een geit na. Het integreren was dus meteen begonnen. De mannen vonden het wel een beetje aan de warme kant op Bonaire. Wat hadden ze dán verwacht op de Antillen?
Ik ben nog nauwelijks op Bonaire geweest (alleen voor een brandstofstop, maar dat telt niet), maar Curaçao ken ik wel vrij aardig. Echt helemaal niets van die heerlijk Caribische sfeer was terug te vinden bij Aletta op de boerderij. Voor tropische gebieden waar mensen het te warm vinden ging het er allemaal nogal koeltjes aan toe. Aletta had het zelfs over ‘de vorige keer dat hier vrijwilligers waren’. Ze zoekt dus helemaal geen man, ze zoekt mankracht. Dat is heel wat anders.
De les die we leerden: geiten groeien niet alleen van melk, maar ook van aandacht en liefde. Ik wil nu graag even iets aan Aletta uitleggen. Als jij wilt dat dit hele BZV-avontuur een succes wordt, zul je die mannen moeten voorzien van meer dan alleen een goede stoba en een boom om tegenaan te pissen.
Liefde is als een geit: het groeit beter als je er aandacht aan besteedt.
Les 4: Gluutvrij voor de hele pot
Voordat de dames arriveerden, dook Yvon even in Jan z’n ijskast en zag dat die goedgevuld was. Jan: “Ja, ik heb ook weleens honger.” Over het koken maakte hij zich niet zo'n zorgen, want "Dat ene meisje" kon dat wel. Daarmee bedoelde hij Claire. Klein puntje: Claire heeft een glutenallergie and she's not afraid to show it.
Les 4: Gluutvrij voor de hele pot
Voordat de dames arriveerden, dook Yvon even in Jan z’n ijskast en zag dat die goedgevuld was. Jan: “Ja, ik heb ook weleens honger.” Over het koken maakte hij zich niet zo'n zorgen, want "Dat ene meisje" kon dat wel. Daarmee bedoelde hij Claire. Klein puntje: Claire heeft een glutenallergie and she's not afraid to show it.
Ze had haar eigen brood meegenomen, wat mij persoonlijk nogal tegen de borst stuitte. Toen ik Canada wilde betreden deden ze bij douane ten onrechte alsof ik mijn hele backpack had volgestouwd met explosieven, maar madame kan gewoon glutenvrij brood importeren. Stuitend.
Vervolgens ging ze even over haar eigen brood vertellen aan Jan en daarna liet ze beteuterd aan de kijker weten: “Jan heeft eigenlijk niet zoveel gevraagd over mijn glutenallergie.”
Jan had er niet alleen niets over gevraagd, hij had er ook niets van begrepen. Hij was afgehaakt bij het woord “gluten”, omdat hij niet weet wat dat zijn. En neem het hem eens kwalijk. Ik heb ook nog nooit een gluut gezien. Ik denk nu dat je door het hebben van een glutenallergie als vanzelf een aandachtsorgel wordt. Weer wat geleerd.
Verder heb ik wat minpuntjes in Jan z’n balans moeten noteren. Hij is een beetje overgeorganiseerd, met zelfs een apart rekje om de bananen in te hangen. Waarom? Je kan ze toch gewoon met de appels op één fruitschaal leggen? Die gaan heus niet vechten hoor. En ook: als je bij hem de schuur in wilt, moet je eerst je voeten (nou ja, je schoenen) ontsmetten in een bak troebel water. Daar zie ik het nut niet van in.
Maar de vrouwen van Jan zijn veel erger! OH! Judith kwam binnen met een monter: “Leuk dat ik er ben!” Even later beweerde iemand dat ze het gevoel had dat ze af en toe oogcontact had met Jan. Terwijl: oogcontact heb je of dat heb je niet. Dat kan dan weer gevoelens veroorzaken, maar je kan niet het gevoel hebben dat je oogcontact hebt.
Ook hebben de dames het gevoel dat er sprake is van concurrentie en ik wacht vol spanning op de het moment dat de katjes in Canada elkaar de ogen gaan uitkrabben.
En daaruit volgt dan meteen les 5: het was a blessing in disguise dat ik hier geen deel van hoef te zijn.
Vervolgens ging ze even over haar eigen brood vertellen aan Jan en daarna liet ze beteuterd aan de kijker weten: “Jan heeft eigenlijk niet zoveel gevraagd over mijn glutenallergie.”
Jan had er niet alleen niets over gevraagd, hij had er ook niets van begrepen. Hij was afgehaakt bij het woord “gluten”, omdat hij niet weet wat dat zijn. En neem het hem eens kwalijk. Ik heb ook nog nooit een gluut gezien. Ik denk nu dat je door het hebben van een glutenallergie als vanzelf een aandachtsorgel wordt. Weer wat geleerd.
Verder heb ik wat minpuntjes in Jan z’n balans moeten noteren. Hij is een beetje overgeorganiseerd, met zelfs een apart rekje om de bananen in te hangen. Waarom? Je kan ze toch gewoon met de appels op één fruitschaal leggen? Die gaan heus niet vechten hoor. En ook: als je bij hem de schuur in wilt, moet je eerst je voeten (nou ja, je schoenen) ontsmetten in een bak troebel water. Daar zie ik het nut niet van in.
Maar de vrouwen van Jan zijn veel erger! OH! Judith kwam binnen met een monter: “Leuk dat ik er ben!” Even later beweerde iemand dat ze het gevoel had dat ze af en toe oogcontact had met Jan. Terwijl: oogcontact heb je of dat heb je niet. Dat kan dan weer gevoelens veroorzaken, maar je kan niet het gevoel hebben dat je oogcontact hebt.
Ook hebben de dames het gevoel dat er sprake is van concurrentie en ik wacht vol spanning op de het moment dat de katjes in Canada elkaar de ogen gaan uitkrabben.
En daaruit volgt dan meteen les 5: het was a blessing in disguise dat ik hier geen deel van hoef te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten