Nu we al sinds 2004 kunnen kijken naar ontluikende liefdes in de Hollandse polder begon het risico erin te sluipen dat het onderwerp een beetje uitgemolken zou raken. Dat hadden ze bij de KRO bliksemsgoed in de gaten, dus toverden ze een nieuw element uit de hoge hoed: boeren in het buitenland. In september hadden we oproepjes, gisteravond begon het echte werk. De boeren kregen hun brieven en het grote post sorteren kon beginnen.
Jan
De Canadese Jan kreeg maarliefst 238 brieven. Dat hadden er 239 kunnen zijn, maar ja – dat verhaal kennen we nou wel. Ik begreep in elk geval waarom die 238 vrouwen geschreven hadden en was blij dat de concurrentiestrijd aan mijn neus voorbij was gegaan. Na de speeddate schijn je namelijk lichthysterisch te moeten roepen van: “Oewoi, hij was zóóó leuk en hij bleef maar praten en ik ook!” (wat een dikke vette leugen was, maar dat terzijde).
Wat verder een duidelijke opsteker was: sommige vrouwen blijken nog slechter te zijn in daten dan ik. Daarmee doel ik bijvoorbeeld op het meisje dat een goed gesprek over nootjes op gang probeerde te houden. En wat nog veel erger was: het meisje dat bij wijze van ludiek cadeau een patatje oorlog had meegebracht voor Jan. Maar dat patatje had ze al twee uur voor het uur des dates gekocht, en ik zeg je: koude friet is nooit een goede binnenkomer, maar bij een eerste ontmoeting al helemaal niet.
Afijn. Na het speeddaten koos Jan vijf vrouwen die door mogen naar de dagdate. Frietje zat daar uiteraard niet bij. Bij de dagdate gaan Jan en de dames bowlen. Dat heb ik al sinds mijn twaalfde niet meer gedaan, dus het is maar goed dat ik er niet bij ben. Koude patat doet niets goeds voor je sexyness, maar je potentiële lief een bowlingbal in het gezicht slingeren vast ook niet.
Aletta
Ik vrees dat ik een paar bakstenen op mijn tv moet leggen de komende tijd. Elke keer als Aletta en alle in haar geïnteresseerde mannen in beeld kwamen zorgde dat voor een portie zweefkezerij waarvan de televisie bijna opsteeg en klapwiekend het raam uit vloog. Dat je vanuit je hart leeft is prima, maar het gevoelselement kan ook oververtegenwoordigd worden en dat is precies wat hier gebeurt. Met allerlei geforceerde frasen in Heel Lelijk Nederlands probeerden de mannen Aletta’s interesse te wekken. Dat lukte nog ook. Althans, tot op zekere hoogte, want er is en klein probleempje: Aletta heeft bindingsangst. Maar dat weten die mannen nog niet.
Mooiste moment: de man die na de date tegen Yvon zei dat hij Aletta niet nog eens hoefde te zien. Ik was acuut enorm op hem gesteld.
Wim
Boer Wim, die resideert in Tanzania, heeft gisteravond ook al gedate en gekozen. Ik ben geen fan van Wim. Het meest irritante van Wim is dat Wim de hele tijd aan Wim refereert als Wim. En daar moet Wim heel gauw mee kappen, want anders gaat er dadelijk nog zo’n Aletta-baksteen dóór de tv en dat zou jammer zijn want dan kan ik Jan niet meer zien.
Maar Wim dus. Wim die geleerd heeft dat het best handig kan zijn om zo nu en dan te communiceren. En die denkt dat hij ook wel iets over zijn gevoel zou kunnen zeggen, mocht dat nodig blijken te zijn. Oef.
Jos & Johan
De dates van de twee overige boeren zien we pas volgende week. Johan maakte zelf een in mijn ogen tamelijk realistische inschatting van het aantal brieven. Hij gokte op vijf. Maar wat denk je? Het waren er 45! Zegge: vijfenveertig!!! Voor de chef diepvriesfriet! Waarschijnlijk zijn dat stuk voor stuk vrouwen die ongewild man- en kinderloos zijn gebleven en daardoor nu met een overdosis opgekropte verzorgingsdrift zitten. Want Johan straalt wel uit dat hij zo iemand nodig heeft. Een vriendin appte mij dat ze het hem gunde en ik misgun het hem heus ook niet, maar dat neemt niet weg dat ik verbaasd ben over de hoeveelheid interesse in deze vreemde snuiter.
Dit seizoen
Volgende week gaan we weer verder. Wellicht elimineer ik in de loop van dit seizoen alle ‘overige’ boeren uit mijn feuilleton zodat ik alleen over Jan hoef te schrijven. Maar dat zal de tijd leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten