Die dag
Ter vergelijk: op de dag dat dit alles plaatsvond, had ik een memorabele ontmoeting met een giraf, werd ik ten huwelijk gevraagd door een Zuluman (ik heb nee gezegd) en genoot ik van een prachtige zonsondergang. Wat we hieruit kunnen afleiden:
1. ik ben blij dat ik niet heb hoeven deelnemen aan de dagdate
2. ik laat geen enkele kans onbenut om over Zuid-Afrika te schrijven
Het is fijn om te ontdekken dat zo’n heel circus totaal niks voor mij is. Niet alleen vanwege de activiteiten die bij mij niet bepaald in the good books staan, maar ook vanwege het gezelschap. Vanwege dat hele geconcurreer en de kennelijke noodzaak om grapjes te maken over het aantal ballen van Jan. Zo zit ik niet in elkaar.
In elk geval heeft Jan zijn keuze gemaakt. Florence, Judith en Claire mogen bij hem komen logeren. En even over Claire: op de BZV-site verkondigt ze het liefst ergens op vakantie te gaan “waar cultuur is”. Uhuh.
Ondertussen bij Jos en Johan
Jos en Johan hadden hun speeddates nog tegoed.
Als je Johan even loskoppelt van de diepvriesfriet is hij niet onaardig. Aan een van zijn vrouwen vertelde hij dat hij elke keer moest huilen als hij haar brief las. Verder leken alle dates wel gezellig te zijn. Enigszins misselijkmakend was de vrouw die na vijf minuten speeddaten al in de ‘wij-vorm’ sprak over zichzelf en Johan. Belachelijkheid ten top.
Na het speeddaten moest Johan natuurlijk vijf vrouwen heenzenden. Hij wees ze af en zei direct daarna: “Maar ik vind jullie zo lief!” Tsja. Dat heb je nou eenmaal met keuzes maken hè. Je kan niet alles hebben. Maar dat wil Johan wel. En neem het hem eens kwalijk, hij is een leek op het vlak van daten en dames, dus hij wil pakken wat hij pakken kan.
Jos, de benjamin van dit seizoen, is nogal serieus voor zijn leeftijd. Een beetje té serieus. Hij is op zoek naar iets absoluuts met eeuwigheidswaarde.
Ik wil niet degene zijn die deze utopie voor hem om zeep helpt, maar laten we wel wezen: wat hij zoekt, dat bestaat niet. Je kan niet alles ‘nu’ fiksen om er de rest van je leven geen omkijken meer naar te hebben. Stel dat hij nu de ware liefde vindt, dan zal het nog best even aanpoten zijn voordat het meisje helemaal gewend en heimweevrij in Frankrijk zit. En dan nog – ‘het leven’ trekt gewoon zijn eigen plan, daar heb je helemaal niet zoveel invloed op als je misschien zou willen. Het is soms (nou ja, vaak) verrotte hard werken. En dan bedoel ik niet alleen op de boerderij, maar gewoon überhaupt om de schwung er een beetje in te houden. Absoluut & Eeuwig bestaan niet. (U mag dit overschrijven in uw schriftje met levensbespiegelingen). Maar afijn. Ik wens hem succes. En een nieuwe garderobe.
De andere dagdates
Aletta en haar mannen gingen houtzagen. Al het opdubbelen en gezweefkees werd toen wel even tenietgedaan door de opmerking: “Al mijn gevoel zit in deze kettingzaag”. Huuu! Dat is toch DE basis voor een nieuwe aflevering van Midsomer Murders? (ha, ik fiets MM ook weer even in de BZV-blog. Tradities moet je koesteren).
Iedereen overleefde het – dat dan weer wel – en toen besliste Aletta dat Koen, Jan en Patrick naar Bonaire mogen komen. Waarbij opgemerkt dient te worden dat Koen zelf een onduidelijk dingetje aan zijn kin heeft zitten, wat waarschijnlijk bedoeld is als sikje. Hij past zich dus al goed aan zijn nieuwe omgeving aan.
Wim, tot slot, refereerde nog steeds aan Wim als ‘Wim’. Zolang Wim dat blijft doen, houd ik me niet meer met Wim bezig. Op die manier wordt mijn BZV-blog vanzelf wat bondiger.
Net zolang tot ik het alleen nog maar over Zuid-Afrika en Midsomer Murders hoef te hebben.
Met hier en daar een hint van boerenliefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten