"Hoe dan? Wat voel je dan?" vroeg ik.
"Nou, gewoon je voelt het. Als je met je tong langs je tand gaat. Dan voel je een gaatje."
Gisteravond ging ik met mijn tong langs een kies en daarna moest ik bijna een beetje huilen. Mijn moeder had voor de weetikhoeveelste keer weer eens gelijk.
Ik voelde het inderdaad: een gaatje.
Mijn gebit
Ik ben nogal gehecht aan mijn tanden, en mijn tanden aan mij. Dat is prima, dat hoort zo.
Ik gebruik ze veel, om te eten en om van me af te bijten bijvoorbeeld. En los van wat klein ongerief heb ik nooit gedoe gehad met mijn gebit. Goed, ik heb een beugel gehad, maar die kwam met allerlei leuke extra's (zoals elastiekjes en gelegitimeerd spijbelen onder het mom van "ik moet naar de ortho"). Ook zijn mijn verstandskiezen verloren gegaan in brute behandelingen bij een kaakchirurg. Maar verder was er nooit wat. Bezoekjes aan de tandarts duren bij mij gemiddeld vijf minuten en dat is dan inclusief jas uit- en weer aantrekken. Gaatjes waren voor mij een onbekend euvel.
Leek
Nu weet ik heus wel dat een zo'n gaatje niet het einde van de wereld is en dat het niet echt een reden om is om in huilen uit te barsten. Dat heb ik dus ook niet gedaan. Maar desalniettemin: ik vind het echt niet leuk.
Inmiddels heb ik het van me af mogen mopperen bij een vriendin. Dat mopperen bevatte onder andere de zinsnede: "Ja, nou, ik had al een paar grijze haren, en nu ook nog een gáátje. Het nieuwe is er nu echt wel vanaf bij me. Hmpf."
Toen ik mezelf zo eens aanhoorde realiseerde ik me dat ik een piepklein beetje overdreef. Er zijn veel ergere dingen op de wereld (lepra, spitskool, Dries Roelvink - to name some). Bovendien zijn er mensen die nog net één tand hebben waar geen gaatje in zit. Die mensen moeten dan ook dingen als een wortelkanaalbehandeling of een kroon. Ik ken alleen de woorden, wat het precies is weet ik niet. Ik ben een dentale leek.
Oplossingsgericht
De enige strohalm waar ik me op dit moment nog aan vasthoud is het feit dat mijn gaatje nog niet officieel is. Dat wil zeggen: de tandarts heeft zijn salomonsoordeel nog niet geveld. Hij werkt niet op vrijdag, dus ik kon niet acuut om uitsluitsel vragen. Het liefst doe ik dat wel: ik ben zo iemand die akkefietjes het liefst onmiddellijk oplost. Ik heb wel bij een ervaringsdeskundige - die vorige week een gaatje moest laten vullen - geïnformeerd hoe zij de tandartsbehandeling had ervaren. Ze adviseerde me geen verdoving te nemen en aan Dolf Jansen te denken. Dus dat ga ik dan maar doen.
Afijn.
Maandag bel ik de tandarts om het verhaal uit de doeken te doen en de agenda's te trekken.
Ik heb wel een gaatje voor hem.
Mijn gebit
Ik ben nogal gehecht aan mijn tanden, en mijn tanden aan mij. Dat is prima, dat hoort zo.
Ik gebruik ze veel, om te eten en om van me af te bijten bijvoorbeeld. En los van wat klein ongerief heb ik nooit gedoe gehad met mijn gebit. Goed, ik heb een beugel gehad, maar die kwam met allerlei leuke extra's (zoals elastiekjes en gelegitimeerd spijbelen onder het mom van "ik moet naar de ortho"). Ook zijn mijn verstandskiezen verloren gegaan in brute behandelingen bij een kaakchirurg. Maar verder was er nooit wat. Bezoekjes aan de tandarts duren bij mij gemiddeld vijf minuten en dat is dan inclusief jas uit- en weer aantrekken. Gaatjes waren voor mij een onbekend euvel.
Leek
Nu weet ik heus wel dat een zo'n gaatje niet het einde van de wereld is en dat het niet echt een reden om is om in huilen uit te barsten. Dat heb ik dus ook niet gedaan. Maar desalniettemin: ik vind het echt niet leuk.
Inmiddels heb ik het van me af mogen mopperen bij een vriendin. Dat mopperen bevatte onder andere de zinsnede: "Ja, nou, ik had al een paar grijze haren, en nu ook nog een gáátje. Het nieuwe is er nu echt wel vanaf bij me. Hmpf."
Toen ik mezelf zo eens aanhoorde realiseerde ik me dat ik een piepklein beetje overdreef. Er zijn veel ergere dingen op de wereld (lepra, spitskool, Dries Roelvink - to name some). Bovendien zijn er mensen die nog net één tand hebben waar geen gaatje in zit. Die mensen moeten dan ook dingen als een wortelkanaalbehandeling of een kroon. Ik ken alleen de woorden, wat het precies is weet ik niet. Ik ben een dentale leek.
Oplossingsgericht
De enige strohalm waar ik me op dit moment nog aan vasthoud is het feit dat mijn gaatje nog niet officieel is. Dat wil zeggen: de tandarts heeft zijn salomonsoordeel nog niet geveld. Hij werkt niet op vrijdag, dus ik kon niet acuut om uitsluitsel vragen. Het liefst doe ik dat wel: ik ben zo iemand die akkefietjes het liefst onmiddellijk oplost. Ik heb wel bij een ervaringsdeskundige - die vorige week een gaatje moest laten vullen - geïnformeerd hoe zij de tandartsbehandeling had ervaren. Ze adviseerde me geen verdoving te nemen en aan Dolf Jansen te denken. Dus dat ga ik dan maar doen.
Afijn.
Maandag bel ik de tandarts om het verhaal uit de doeken te doen en de agenda's te trekken.
Ik heb wel een gaatje voor hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten