Twee keer goed nieuws

Afgelopen maandag was een van de beste dagen uit mijn leven tot nu toe. Aanvankelijk leek het daar niet op, maar tussen 16.30 en 19.02 gebeurden er ineens twee heel mooie dingen.

Half vijf
Mijn eerste dappere daad op maandag bestond uit het bellen van de tandarts. Niet eens met knikkende knietjes of het zweet in de handen - ik had me neergelegd bij het gaatje in mijn kies. Nu wilde ik slechts actie en een oplossing. De assistente zei dat ik om half vijf verwacht werd.
Dus om kwart over vier (ik ben een notoire vroegkomer) zat ik de Donald Duck te lezen in de wachtkamer. Alleen al omwille van de Donald Duck hecht ik erg aan de halfjaarlijkse controle. Nu mocht ik zomaar een keer extra, dat is dan weer de bright side van een gaatje in je kies.
Even later lag ik in de tandartsstoel en boog de tandarts zich over het getroffen gebied. En wat denkt u? Hij zag er geen gat in! Ik had helemaal geen gaatje! Het verval heeft nog helemaal niet toegeslagen!

Nou ja, een heel klein beetje. Wat k gevoeld had was een kleine beschadiging aan de tandhals en die moest gepolijst en afgelakt en toen mocht ik  naar huis.

Twee minuten over zeven
Ondertussen was er ook het een en ander gaan de binnen de familie. Niks onverwacht, het zat er al een tijdje aan te komen. Mijn neefje D. werd grote broer en zoiets heeft gewoon een bepaalde aanloopperiode. Bovendien was mijn zus in het weekend al ter hospitaal gegaan, en dan weet je: het komt eraan.

Om 19.02 ging mijn telefoon. Het was mijn zus die zei: "Je nichtje is geboren!"
Ik was er een beetje stil van. Ik had al een liefstelingsneefje en nu heb ik ook een liefstelingsnichtje. Even later ontving ik een foto van kleine N. en ik ben natuurlijk geheel objectief als ik zeg dat ze het allermooiste babymeisje van de hele wereld is en ik kan iet wachten om haar live te bewonderen.

23 september 2013 was een prachtige dag. Niet gevuld met composiet, wel vervuld met trots.
Tante Anne is blij.