Een boekje open

Goed. De boerenblog.
Die moet maar even wachten.

Ik heb namelijk iets véél belangrijkers te vertellen!

Werk

Ik heb al een tijdje een klein werkprobleem. Hoewel ik het onwijs naar mijn zin heb bij het Letterkundig Museum en het Kinderboekenmuseum, bleef er een noodzaak bestaan om te zoeken naar een andere functie. Het museum wordt knalhard getroffen door de bezuinigingen op cultuur, en dat heeft qua toekomst wel zo zijn gevolgen. Dus: solliciteren. Eén van mijn brieven ging naar Paagman, die hele mooie boekhandel in Den Haag. Voor mijn Zeeuwse lezers kan ik Paagman omschrijven als: "De Drvkkery van Den Haag."

Gesprek

Oh glory, ik werd uitgenodigd voor een gesprek. Dat gesprek was leuk en positief en ik keerde vol goede moed huiswaarts, alwaar het grote wachten begon. Na een korte tijd kreeg ik al het bericht dat de intentie bestond om mij uit te nodigen voor een tweede gesprek, maar de Kinderboekenweek kwam er tussendoor (waarmee ik het zelf dan ook goed druk had in het museum, dus ik klaag niet). Vanochtend werd ik wederom gebeld. Het tweede gesprek komt er niet, maar de vraag was wel of ik de komende tien dagen het team wil versterken. En dat kan dan weer leiden tot meer. 

Ja, natuurlijk 

Over een antwoord hoefde ik niet lang te dubben.
Natuurlijk, natúúrlijk! Niet alleen mag ik op een leuke plek aan de slag, maar ook nog eens op de kinderboekenafdeling. Een kolfje naar mijn hand! Ik moest er wel een paar afspraken voor verzetten, maar dat deed ik met plezier. Dat plezier verging me wel een beetje toen ik een afspraak bij het UWV wilde annuleren - dat telefoontje leverde genoeg stof voor een compleet ander blogje en ik dacht weer eens wat ik al zo vaak heb gedacht: "Als het qua werk niets wordt kan ik altijd nog bij het UWV aan de slag. Wát een oelewappers." Maar afijn. De afspraken zijn gereorganiseerd en overmorgen fiets ik naar Paagman voor mijn eerste werkdag.

Fulltime

Mijn eerst werkweek wordt er meteen eentje van meer dan 50 uur.
Een goed begin lijkt me in dit geval het hele werk. 

En dan verder

Dit is een tijdelijke opdracht. Maar wel, zo zei de mevrouw van personeelszaken, met het doel dat we elkaar leren kennen en dat er dan ook wat meer in het vat zit. Wat dat 'meer' gaat zijn is nog even afwachten. Maar laten we wel wezen: in afwachten ben ik ondertussen zó goed dat ik mijn hand daar niet voor omdraai. En in elk geval is deze ontwikkeling zó positief dat ik nu even fijn door mijn huis ga stuiteren.

Dit is het echt het betere werk.