Oogzaak & Gevolg

Een jaar geleden was ik in de ban Oogzaken. Op het moment dat ik dit typ is het letterlijk een jaar geleden dat narcosekapjes en scalpels in het gareel werden gelegd voor de ingreep waarbij mijn oog eindelijk netjes recht werd gezet. Dat leverde me vooraf wel wat zenuwen op. Maar het resultaat mag er zijn!

Nu ik een jaar met deze nieuwe look gefunctioneerd heb, vind ik het een mooi moment voor een evaluatie. Er was sprake van een natrjaect waarin ik best even aan de nieuwe stand van zaken moest wennen. Sterker nog: pas sinds een maand of twee is het een beetje 'gewoon'. Maar nog steeds niet helemaal. Wat wil je ook als je eerst ruim 26 jaar met een 'dwaaloog' door het leven gaat en dat dan ook nog eens best een eh... tja... doorn in je oog is? Dan is het toch best logisch dat je eraan moet wennen wanneer de boel ineens netjes recht staat?

Complimentjes
De operatie was nog niet zo heel lang achter de rug toen ik op een avond bezoek had. Dit bezoek en ik probeerden uit te vogelen of er wellicht een Lang & Gelukkig voor ons inzat; maar nee. Hoe dan ook, op die avond deed de meneer in kwestie een poging mij voor zich te winnen door mij te complimenteren met mijn kijkers. "Je hebt mooie ogen", zei hij.
Ja. Daar viel ik dus niet voor. Sterker nog, ik moest ontzèttend hard lachen, wat misschien heel gemeen klinkt maar best logisch is als je even in de overwegingen meeneemt dat mijn oog er op dat moment nog uitzag alsof ik zwaar geknokt had.
Een paar weken geleden was ik bij een drogist. Het winkelmeisje dat mij daar van dienst was onderbrak op een bepaald moment haar werkzaamheden eventjes en zei: "Mevrouw, ik móét gewoon even zeggen dat ik uw ogen zo mooi vind! Groot, en zo'n mooie kleur!" Ik parkeerde het aspect dat ze me 'u' en 'mevrouw' noemde voor latere verwerking en bedankte haar uitgebreid en blozend.

Al een maand of twee na de operatie kreeg ik het grootste compliment van een zestienjarige jongen die werkelijk géén idee had wat voor egoboost hij me gaf. Hij had een of andere snuffeldag in het Provinciehuis en ik deed daar wat werk en zo troffen we elkaar. We raakten in gesprek en op een gegeven moment zei hij: "Ik vind het fijn dat je me zo recht aankijkt!" Nou, dát vond ik dan weer heel fijn om te horen. Een bijzonder moment.

Wennen
Maar laat ik er niet omheen draaien: die afwijkende oogstand zat wel heel erg in mijn systeem. Ik was er altijd heel onzeker over en dat die onzekerheid nu niet meer nodig was, was een hele omschakeling. In het verleden kostte het me weleens moeite om mensen recht aan te kijken omdat ik me dan lichtelijk geneerde voor dat malle oog. Dat ik nu mensen gewoon ècht in de ogen kan kijken, dat is zo nieuw dat ik mezelf er nog vaak aan moet herinneren.

Wat ik werkelijk als gemis heb ervaren na de operatie: ik kan geen grapjes meer maken over mijn oog. Ik heb dus een hele collectie grapjes uit mijn zelfspotassortiment moeten kieperen (want zelfspot: daar zit ik op, daar ben ik van). Gelukkig blijven er genoeg eigenaardigheidjes over waar ik nog een beetje over kan lopen geinen. En nou ja, van een goede karaktermoord is ook nog nooit iemand slechter geworden, dus ik heb nog genoeg opties. Maar toch; mijn ooggrapjes kan ik niet meer maken.

Resultaten uit het verleden...
Het heeft niets met mijn oog te maken, maar vanmiddag moet ik me weer eens in het ziekenhuis melden om voor de 88ste keer een cyste weg te laten halen. Ik heb inmiddels een knipkaart bij de poliklinische OK en over een paar cystes hangen ze slingers boven de operatietafel en krijg ik een tompouce bij binnenkomst. Het is dat de verdovingsspuiten ontzettend veel pijn doen, anders zou ik er inmiddels mijn schouders over ophalen en er lachend naartoe gaan.

Het komt best goed hoor, geen zorgen. Ik kan na de ingreep alleen een week niet zitten, maar laten we wel wezen: hoe vaak doe je dat nou. En ach, ik heb goede ervaringen met operaties op 12 oktober.

Ik zie wel.