De konttekst

Eergisteren noemde ik het al even: ik moest weer geopereerd worden. Ook maakte ik een opmerking over 'een week niet kunnen zitten' en dan hoef je geen heel grote denker te zijn om te weten wáár ik precies geopereerd ging worden. En inderdaad: de cyste die ik liet verwijderen, had zich genesteld op mijn zitvlak. Het was letterlijk a pain in the ass. Nu zijn mijn billen normaal gesproken geen blogmateriaal, maar in dit geval maak ik toch even een uitzondering.

Ter geruststelling

Vorig jaar maakte ik na mijn operatie foto's van de verschillende fases in het herstel en natuurlijk van het eindresultaat. Dat laat ik in dit geval achterwege, om heel vanzelfsprekende redenen. Daarbij zou ik het ook niet zo netjes vinden om u - mijn trouwe lezer! - een beetje virtueel te gaan moonen. Daar ben ik te keurig voor.

Cystes

Het was niet de eerste keer dat ik een cyste moest laten weghalen, dus ik wist wat me te wachten stond. Dat te weten maakt de onderneming er niet eenvoudiger op. Integendeel.
Nu is het wel zo dat ik weliswaar een rijke historie heb als het over cystes gaat, maar ik had er nog nooit één in mijn bil gehad. Al bij het betreden van de operatiekamer bleek dat het dit keer anders was. De operatieassistente wachtte mij op met een handdoekje zodat ik niet halfnaakt voor de chirurg hoefde verschijnen en ook toen ze mij op de operatietafel hilep, bleef het een decente onderneming. En toen begon het. 

De lach aan mijn kont

De eerste meevaller was dat het verdoven minder pijn deed dan bij eerdere operaties. Ik kneep mezelf wel even heel hard in mijn armen en er sprong heus wel een traan in mijn oog, maar het was uit te houden. Na het verdoven krijg je niet zoveel meer mee van wat de chirurg verder doet, dus daar lag ik dan. Een beetje merkwaardig was het wel, want ook al voel je het niet, je wéét natuurlijk dat er een chirurg aan je achterste zit te prutsen. Maar de sfeer was niet slecht, we babbelden wat en de chirurg voerde twee telefoongesprekken. Met de telefoon tussen zijn wang en zijn schouder geklemd en ondertussen opereerde hij gewoon door! Al met al kon je het zelfs 'gezellig' noemen.

Na een tijdje gaf de cyste zich gewonnen en zei de chirurg: "Zo, dan ga ik nu hechten." Eerst antwoordde ik alleen maar "Oké", maar toen begonnen de raderen te draaien en zei ik: "Dan word ik nu dus letterlijk in mijn reet genaaid." Ik mag dan keurig zijn, maar ik heb wel humor - al zeg ik het zelf. Soms gaat dat gewoon nèt niet helemaal goed samen. De chirurg moest heel hard lachen, klaarde de klus en de assistente bepleisterde de boel. Daarna kwam ze weer met de handdoek. Het leed was geleden.

Achteraf

Het viel dus allemaal wel mee. Woensdagavond had ik wel het gevoel alsof er iemand met een fonduevork in mijn bil zat te prikken, maar dat was donderdag alweer voorbij. En ik kan best behoorlijk zitten. En fietsen. En nou ja, eigenlijk gewoon alles. Wat wel grappig was: deze zomer schreef ik over het dingetje aan mijn been en hoe er een stukje hechting achterbleef. Gisteravond kwam dat stukje hechting spontaan naar buiten zetten. Alsof de hechtingen in mijn bil een signaal hadden afgegeven: "Wij nemen het over, u kunt gaan!"

Maar afijn. Ik heb geen kontcyste meer. En om kort te gaan: het was billijk.