Laat ik maar weer eens wat schrijven over de impasse. Er is nog geen 'echt' nieuws, maar we're on the case.
De vorige keer dat ik erover schreef had ik het al over een indicatie en een contraindictie en hoe die twee niet goed samen gaan. Dat is ook wel een beetje stating the obvious, want als het wel samenging, was die hele impasse er nooit gekomen. Maar goed.
Er werd overlegd, en nog meer overlegd, en ondertussen trok ik uit pure verveling en frustratie al mijn wimperharen uit. Nou ja, dat had ik kúnnen doen. In plaats daarvan ben ik elke dag weer opgestaan en luidt het devies des morgens: "Eerst maar een kop koffie en dan zie ik wel weer verder".
Al dat ge-overleg leidde ertoe dat ik een nieuw gesprek kreeg. Klein puntje: daar moest ik dan wel een maand op wachten. En ik wil niet heel sarcastisch klinken, maar ik begon me vertwijfeld af te vragen of er hier een letterlijke interpretatie van "wachten tot je een ons weegt" werd nagestreefd.
Vervolgens werd die afspraak gepland op de dag dat het OV staakte en moest ik het dus nog een keer verzetten. Maar toen was het dan zover. Ik had me goed voorbereid en een waardevolle tip meegekregen: "Praat vanuit je gevoel - je bent er namelijk iets te goed in om alles te rationaliseren".
Het praten vanuit mijn gevoel maakte het gesprek voor mij tot een bijzonder onaangenaam iets. Toen ik weer naar huis mocht, werd me gezegd dat ik voor het eind van deze week meer zou weten.
Dus ik kleefde mijn mobiel aan m'n oor, overdrachtelijk gezien dan, en ik wachtte. Ik wachtte tot vrijdagmiddag 17.50 uur en toen werd ik eindelijk gebeld. Alleen: ze wisten het nog niet. Ze hadden nog wat vragen aan mij en volgende week praten ze dan weer verder. Want na 'het een en het ander' gaat het nu om 'optie A of optie B' - samen te vatten als "to bed or not to bed - that's the question".
Nou ja, vooruit. Nog een weekendje wachten kan er dan ook nog wel bij. Dus ik zei "Oké" en toen zei de mevrouw die mij belde:
"Ik werk alleen niet op maandag en dinsdag, dus het wordt dan tweede helft volgende week dat je meer hoort."
Ik zei maar weer "Oké". Wat kan ik anders? Op m'n kop gaan staan? Dat heeft toch ook geen enkele zin. En gelukkig heb ik naast een onvermoeibaar vermogen tot rationaliseren ook iets wat je best 'engelengeduld' mag noemen.
Dus ach.
Nu eerst maar een kop koffie, en dan zie ik wel weer verder.
5 opmerkingen:
Af en toe zou ik zeggen 'Fuck de hulpverlening', uiteraard ook puur overdrachtelijk gezien dan he. Maarja, gelukkig ben jij slimmer dan dat. Zwaar is 't wel. kus
Honestly Saskia, hoe vaak ik dàt niet gedacht heb, "fuck de hulpverlening". Maar ja. Wat dan hè?
Zoek een nuttige en uitdagende besteding van je leven. Genoeg boeiende en belangrijke zaken. Van niks doen ga je piekeren en jezelf ellendig voelen. Het leven is zo over.
Ja, zo met je meelezende/meelevende het afgelopen half jaar kan bij tijd en wijlen ik ook niet veel anders denken. Maar inderdaad, zo denken helpt je niet veel verder. Die tip van Anoniem ook niet trouwens, of het moet wel heel anders bedoeld zijn dan het zo leest.
Ik wou het niet zeggen. Maar inderdaad. ;-)
Een reactie posten