Dick Bruna heeft in zijn leven al duizenden Nijntjes getekend, maar hij vindt het altijd nog een beetje moeilijk. Dat heb ik een keer in een interview met hem gelezen. Dus als hem soms in een restaurant gevraagd wordt of hij een Nijntje in het gastenboek wil tekenen, dan vindt hij dat wel leuk, maar ook altijd nog een beetje spannend.
De laatste week hebben vijf mensen aan me gevraagd of ik al aan het solliciteren ben. Het antwoord op deze vraag, lieve lezers, luidt: neen. Ik solliciteer nog niet. Ik weet namelijk niet op wat voor functie ik zou moeten solliciteren. Ik ben er inmiddels wel uit dat er voor mij geen grote toekomst in de communicatie lonkt.
Maar wat dan wel?
Van de vijf mensen die de sollicitatievraag stelden, zeiden er drie: schrijven. Voor mij is dat net zoiets als tegen Trijntje Oosterhuis zeggen van: "U zingt zo leuk, daar zou u eens wat mee moeten doen." Want ja ja ja, ik kán leuk schrijven. Niet om arrogant te gaan zitten doen, maar dat wéét ik nou wel. Ik kán leuk schrijven. Punt is alleen: zodra ik leuk moet gaan schrijven omdat ik zo leuk kan schrijven, kan ik ineens helemaal niet meer leuk schrijven. Dan is alle lol er voor mij vanaf. Dan zit ik een trucje te doen. Schrijven vind ik leuk als het stukje zich als het ware aan mij 'geeft'. Als er ineens een zin in mijn hoofd zit, of een half verhaal. Als ik ineens sta te gniffelen om mijn eigen ingeving. Niet als iemand zeg: "Luister eens Anne, er moet een leuk stukje komen en dat moet daar en daar over gaan, en jij kan dat zo aardig, dus ik had zo gedacht dat jij dat maar even moest doen." Dat is een inspiratiekiller pur sang. De kracht van mijn leuke schrijven zit 'm in de spontaniteit. Haal de spontaniteit weg en ik schrijf niet meer leuk. Dus ik wil geen carrière in schrijven. Ik kan het goed omdat ik het niet moet.
Blijft de vraag: maar wat dan wel?
En dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet: voorlopig wil ik even helemaal niets. Er is een beerput opengegaan, een beerput vol onverwerkt verleden, nooit gehuilde tranen, ongesproken woorden, niet geschreeuwde woede. Die beerput moet eerst maar eens uitgemest worden. Daarna ga ik wel eens kijken wat ik nou eigenlijk wil.
Dan ga ik iets doen wat ik zelf heel leuk vind, waar ik anderen blij mee maak, maar wat ik ook altijd nog een beetje spannend blijf vinden.
Dan ga ik mijn eigen Nijntjes tekenen.
3 opmerkingen:
Oh Anne Oh Anne, wat moet ik hier nu mee, inderdaad je bent er nog niet klaar voor, maar na de feestdagen aan het werk of het nu leuk is of niet. Werken doe je om te leven ( sorry dat is nu eenmaal zo ) en het is de beste therapie.
Pak alles aan, via een uitzendbureau, en dan ga je soliciteren naar een leuke baan.
Jammer dat je zo ver weg woont en ik niet voldoende werk heb, anders had ik je aan het zagen en boren gezet ( metaal bewerken ) .
Fokke.
Ja, normaal gesproken zou ik het helemaal met je eens zijn, Fokke. Handen uit de mouwen en aan de slag. Maar het ís nu niet normaal. Ik begin al te huilen als iemand in mijn gezicht blaast, laat staan als iemand me vraagt om metaal te bewerken... (dat zou sowieso noit echt een succes worden, met mijn twee linkerhanden...) Dus geef me wat tijd...
Ook ik zou je willen helpen waar het kan en ik ken je niet eens! Probeer (straks) een dagritme te houden door iets te gaan doen, wat maakt niet uit. Het helpt (eigen ervaring). Sterkte.
emanuel
Een reactie posten