Ja, ik blog te weinig. Maar ik weet even niet zoveel te vertellen. Dat het niet zo goed gaat met me, dat zou ik nog kunnen zeggen. Dat ik hard mijn best doe om mezelf terug te vinden, dat moet daar dan op volgen. Maar zo simpel is het niet.
Daarom een poëtishce update. Die voor nu even genoeg zegt over mijn 'state of mind'. En dan binnenkort weer een fatsoenlijk stukje.
***
(zonder titel)
Soms, in het diepst van de nacht,
bezoekt ze me.
Wanneer mijn ogen trillen van slaap,
mijn handen zweten, mijn borst hijgt,
van de afstand die ik moet gaan, dan
fluistert ze in doffe kleuren en vage
beelden dat ze schreeuwen wil.
Ze toont me haar brieven opdat ik
haar fouten niet zal maken, leidt me
naar kamers waar nog scherven liggen
op de vloer, en dozen, waarheid,
haar beeltenis in tienvoud.
Eens stelde ze me voor aan haar
kinderen, gesneden uit haar goud. Ik zag
hoe ze tranen veegden uit hun,
uit haar ogen.
Ik was met hen opgegroeid, maar
het waren vreemden. Ik merkte
hoezeer ik haar geworden was
en dat ik hen niet kon troosten.
Op een dag hoop ik haar te omhelzen en
blij te zijn dat ze beter werd en dat ik
ontwaakte met zalf op mijn handen.
***
De muur
Deze muur duwt me met de neus op de feiten:
ook kinderen kunnen lijden.
Een vuist schaaft zich aan de stenen,
verdwaasd kijk ik naar
de rode vlekken. Dit is niet mijn hand,
of toch? Op de grond
ligt mijn lichaam met vreemde
grote ogen te huilen.
Hoe? Wat?
Net als zij kan ik geen kant op.
Ik moet de donkere schaduwwereld in stappen,
iets doen, maar wat? Dat ik
nooit meer - dat heb ik als kind al gezworen.
Maar ik ben geen spierbundel, ik heb
geen wapens. Evenmin
heb ik een keuze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten