Een stukje vol jeugdsentiment

Afgelopen zaterdag was vriendin M. hier voor ons traditionele Sinterklaasweekend. Voor de intocht begon, was Kinderen voor Kinderen 31 op televisie. En oh, wij houden van Kinderen voor Kinderen. Dus dachten we: dat willen we zien.

En dat viel dus tegen.
Dat viel heel erg tegen.

De Kinderen voor Kinderen-kinderen van nu zijn de Kinderen voor Kinderen-kinderen van vroeger niet meer. En de liedjes zijn tegewnoodig ook heel anders dan in 'onze tijd'. Vroeger (the good old days) was het een pretentieloos clubje Gooise koters met typische rrr en een sjaaltje om de nek. Tegenwoordig zijn het mini-Beyoncé's met kleding die way too trendy en way too slutty is. Het zijn de Gooise vrouwen van de toekomst. Het kostte ons dan ook niet veel tijd om ze van een diepgaand jury-rapport te voorzien. Binnen één coupletje hadden we met name één meisje tot op de bodem geanalyseerd en afgefikt tot op haar veters. We refereerden aan haar als "die slet met die paardenbek", wat weliswaar niet heel vriendelijk is, maar wel de waarheid.

En dan de liedjes. In onze tijd waren die grofweg in te delen in een paar categorieën, te weten:
1. school
2. vriendjes en vriendinnetjes
3. ouders, opa's en oma's (waarbij de vaders, opa's en oma's meestal al hemelden of dat spoedig gingen doen)
4. verhuizen
5. koek en zopie (likes: kip, patat en appelmoes, dislikes: derrie a la crème met ei).
6. verliefdheid
7. dieren

Tegenwoorig gaat de verliedheid al een stuk verder, er wordt al getwijfeld, hard to get gespeeld en nou ja, het klinkt vaak veel volwassener dan ik het tot nu toe zelf heb meegemaakt (wat in dit geval nou eens niets over mij zegt). Vroeger was zoenen vies, nu lijkt het een raison d'etre van negenjarige, kortgerokte, roodbelippestifte meisjes. Verder was chillen op je billen een absolute must (waar we vroeger nog afreisden naar een onbewoond eiland) en oh ja, politieke correchteid vierde hoogtij, terwijl de kinderen van onze generatie bij voorkeur niet volwassen werden en vooral niets wilden worden. Wat mij overigens tot nu toe goed gelukt lijkt te zijn. (*ketsjing-boem*).

Hoe dan ook, M. en ik waren geenszins te spreken over dit muzikale dieptepunt. Er was een tijd dat we gesteven en gestreken voor de buis zaten en de liedjes er bij ons in gingen als zoete koek, maar die tijd is duidelijk voorbij. Op een gegeven moment zei ik zelfs dat mijn kinderen later niet naar Kinderen voor Kinderen mogen kijken, omdat ik bang ben dat ze daardoor negatief beïnvloed worden. Ik bedoel maar.

Gelukkig bleek bij de intocht dat Sinterklaas nog immer de goede oude kindervriend is die hij behoort te zijn, geloofden we weer hardnekkig en lagen we af en toe behoorlijk in een deuk om de grote-mensengrapjes van de Hoofdpiet. Zo kwam alles toch nog goed.

En over dat geloven: we hadden dus allebei een schoencadeautje hè, zondagochtend. Dus don't mess with Sinterklaas. Hij bestaat.