Soms moet je keuzes maken. Keuzes voor jezelf. Ik ben daar niet zo goed in; ik ben niet het type mens dat zichzelf veel gunt. Rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, dat is het devies waar ik mezelf altijd aan houd.
Nu ben ik op een punt dat ik steeds opnieuw moet opstaan, omdat vaker ik val dan strikt genomen wenselijk is. Ik struikel constant over mijn eigen voeten, zo voelt dat. 's Nachts lig ik uren wakker, in het donker te staren en te piekeren over van alles en nog wat. Soms voelt alles zo uitzichtloos en zo leeg. Als ik dan toch in slaap val, komen de spoken in mijn dromen. Ik verdrink terwijl iedereen staat te kijken en niemand iets doet. Ik ben in brandende gebouwen waaruit ik niet kan ontsnappen. Ik ben constant alles en iedereen kwijt. En dan de terugkerende droom waarin ik een kindje krijg waar ik niet voor kan zorgen - het is altijd een meisje en ik vergeet haar en dit meisje kijkt me dan aan met van die grote, verwijtende ogen die dwars door mijn ziel snijden.
Ik voel dat ik van haar hou, het is alleen een machteloze liefde.
Ondertussen moet ik dus rennen en vliegen en doorgaan. Wil ik alles goed doen voor iedereen. Iedereen helpen. Lieve berichtjes sturen, mensen laten weten dat ik aan ze denk, om ze geef en dat het me niet koud laat hoe het met hen gaat. Eén van mijn liefste vriendinnetjes is op het moment bezig met honderd dingen tegelijk die alle honderd haar volste aandacht vergen. Ik zie hoe moe ze is, ik lees in haar mails dat ze het zwaar heeft, maar ook zij gaat door. En door. En door. Onze vriendschap is ooit ontstaan uit herkenning van de ander. Ze zeggen wel eens dat sommige mensen aan een half woord genoeg hebben, maar zij en ik hebben zelfs dat halve woord niet nodig. Wij begrijpen elkaar gewoon.
Ik voel dat ik van haar hou, het is nu alleen een machteloze liefde. Maar liefde niettemin.
Want ik kan haar nu niet helpen met al die honderd dingen. Ik kan af en toe iets bijdragen, maar ik kan haar niets uit handen nemen. Kón ik dat maar. Het gaat alleen niet, omdat het dingen zijn die ze echt zelf zal moeten doen - en in mijn oren klinkt dat meteen heel hard, maar het ís zo. Ik kan haar werk niet doen, haar opleiding niet volgen, haar huis niet bouwen, haar kind niet dragen.
En ik moet keuzes maken. Keuzes voor mezelf. Keuzes voor de vrouw die ik ben, het meisje dat ik was.
Ik weet niet of ik van haar hou. Het voelt vooral machteloos.
3 opmerkingen:
Hey Anne, J. heeft haar eigen keuzes gemaakt en daar vloeien hààr 100 dingen uit voort. Daar ben jij niet voor verantwoordelijk. Laat haar zien dat je er bent, laat haar merken dat je heilig respect hebt voor wat ze doet, dat is echt meer dan voldoende. Haar 100 dingen zijn haar 100 dingen en dat realiseert zij zich ook. Lijkt me dus niet voor de hand liggen om daar een schuldgevoel over te hebben of je er moeilijk over te voelen. Dat verwacht zij ook niet...
X, J
Goh, het is misschien een open deur, en de psychologie van de koude grond bezorgt me jeuk, maar dat meisje uit je droom, ben jij dat niet zelf misschien..?
Liefs, P
Dag Annelies,
geen zin om te werken vandaag en dan ga ik aan belangrijkere dingen denken - hoe het met jou gaat bijvoorbeeld. (nee, echt) Toos werkeloos blijkbaar maar ook twee rechte ogen - het kon slechter ...
Met al die verhaaltjes te lezen is het alsof je weer voor me zit, met hetzelfde emotionele en vrolijke gestuiter als toen. Een speciaal soort adhd lijkt het. Niet een waar je knetter van wordt, maar juist de neiging krijgt om je vast te willen pakken.
Vul de letters zelf maar in.
groet van Martijn
Een reactie posten