Orde op zaken

Ik denk dat het niet onopgemerkt is gebleven dat het de laatste tijd nou niet bepaald goed ging met mij. En dat 'de laatste tijd' al een jaar duurt, eigenlijk. Ik doe mijn best om het gezellig te houden op mijn blog, maar dat lukt nou eenmaal niet altijd. Vandaag wel. Vandaag heb ik namelijk Leuke Dingen te vertellen. Maar echt, en ja, met hoofdletters!

Leuk Ding 1
Een tijdje geleden schreef ik over de zwangerschap van vriendin J., en hoe trots is daar op ben. Gisteren was ik bij haar en heb ik met een speciaal daarvoor bestemd apparaatje naar het kindje mogen luisteren. Het hartje klonk precies hetzelfde als mijn gedachten op dat moment: "Wauw-wauw-wauw-wauw-wauw" et cetera. Als klap op de vuurpijl belde ze me vandaag op na haar 20 weken echo met het prachtige nieuws dat het hartje dat ik gisteren hoorde toebehoort aan een piepklein babymeisje! Ik krijg een nichtje!!! Nu kan ik pas écht los bij de Prenatal, meisjeskleren kopen! Ik ben zó, zóóó trots!
Voor de duidelijkheid: met een neefje was ik net zo blij geweest. Sterker nog, gisteren zei ik tegen haar: "Joh, al krijg je een alien, dan ben ik nog trots." Maar een meisje is toch wel heel leuk en het is ook nog eens precies wat ik al voorspeld had...

Leuk Ding 2
Herinnert u zich mijn blogjes over mijn habitatkwestie nog? En dat ik toen een heel leuk huis op het oog had, maar dat dat voor mijn neus verkocht werd? Welnu, die koop is niet doorgegaan. Het gevolg daarvan is dat dit huis, wat mijn hart nog steeds sneller laat kloppen, dus nog beschikbaar is en dat ik er binnenkort wederom naar ga kijken. Om niet te zeggen dat het in mijn hoofd al helemaal is geverfd en ingericht. Een beetje dromen mag, toch? Ik hoop zo dat het dit keer wèl lukt... To be continued dus, duimt u met me mee?

Leuk Ding 3
In februari schreef ik over oogzaken. Oftewel: de op handen zijnde operatie aan mijn rechteroog, dat tot op heden een zwervend bestaan leidt. Dat gaat veranderen, ze gaan het oog rechtzetten en dan is één van mijn grootste onzekerheidsfactoren verleden tijd. Toen ik een maand geleden belde om te informeren hoe lang het nog duurde voor ik aan de beurt was, werd mij verteld dat ik daar nog wel even geduld voor moest hebben en dat het begin 2011 kon worden. Vandaag belde een mevrouw van de afdeling opname met de overdonderende mededeling dat er een uitvaller is en dat ik derhalve volgende week al aan de beurt kan zijn. Als ik dat wilde. Mijn reactie laat zich raden, maar ik schrijf 'm graag voor u uit:
"Ehm... WAT?? Volgende.... volgende week.... Ehm... Tjee... U overvalt me! Maar ehm... jeetje zeg... nou... ja... Ja. JAAA!!!" (ik hoop dat ik iets assertiever reageer als iemand mij ooit ten huwelijk vraagt, maar dat terzijde).
Dus volgende week gaat het gebeuren. Ik vind het spannend, maar vooral leuk. En meer nog dan dat, ben ik nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar het resultaat, maar ook nieuwsgierig naar wat het met mij als persoon gaat doen. Als ik er niet meer bij stil hoef te staan dat mijn oog rare dingen doet en dat mensen mij daar soms op afrekenen. Nieuwsgierig hoe het zal zijn als ik daar gewoon niet meer onzeker over hoef te zijn, omdat het weg is.

Op dit moment ben ik nog steeds een beetje met stomheid geslagen, maar als ik aan deze dingen denk, verschijnt er toch acuut een big smile op mijn gezicht. Ik krijg een nichtje, misschien wel een huis én een normaal blikveld. Er komt orde in de chaos.

We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg.