Over kogels en kerken

In mijn vorige logje maakte ik terloops gewag van kogels die door kerken moesten. Ik zal daar nog even wat tekst en uitleg bij geven.

De succesvolle kogel had te maken met een traject waar ik in verzeild was geraakt. Dat traject had ik nodig, zeiden ze. 'Ze' ja, zelf stond ik er vanaf den beginne enigszins sceptisch tegenover. Maar ja, je probeert eens wat hè.
Dat proberen heb ik ruim twee maanden volgehouden en toen was ik op het punt dat het traject - dat erop gericht was mij vooruit te helpen - me doodongelukkig maakte. Maar echt. Ik ging niet vooruit, maar holde achteruit. En dat was niet de bedoeling. Daarom besloot ik niet langer te doen wat 'ze' zeiden, maar de touwtjes zelf maar weer in handen te nemen. Het grappige was: toen ik dat aan een afvaardiging van 'ze' vertelde, bleek dat 'ze' precies hetzelfde advies aan mij hadden willen geven. We waren het dus snel eens. Dat was kogel numero uno.
Vandaag heb ik het traject afgesloten. Een hele opluchting. Dat wil echter niet zeggen dat ik klaar ben, want ik moet nog steeds vooruit geholpen worden. Beter worden, terug Anne zijn. Daar gaat nog veel tijd in zitten, want ik sta nog aan het begin. En toch... ik denk wel dat het me gaat lukken.

De tweede kogel had alles te maken met iets waar ik al eens eerder over schreef: ik wil graag een huis kopen. Twee weken terug bezichtigde ik een huis waar ik acute buikvlinders van kreeg. Het was zó, zó mooi! Ruim en licht en gezellig en sfeervol. Actie was dus geboden. Ik benaderde een aankoopmakelaar, regelde een afspraak bij de hypotheekadviseur en in mijn hoofd was het huis al gekocht, geverfd en ingericht.
Afijn. Vorige week donderdag had ik eerst een afspraak met die aankoopmakelaar. En echt: toen ik daarna naar de hypotheekman fietste, precies op dát moment, werd ik gebeld. Het huis was verkocht. Dan kom je wel met een gigantische sik bij die hypotheekman aan, kan ik u zeggen. Die heeft mij toen nog een uur onderhouden over mijn financiële situatie en mogelijkheden. Een goed iets, wat bij het volgende droomhuis kan ik dan nóg sneller actie nemen. De rest van de dag heb ik zitten wachten op een telefoontje waarin deze bijzonder slecht gelukte één april grap ongedaan gemaakt zou worden, maar dat was tevergeefs.

Om kort te gaan: ik heb nog wat tijd nodig. Tijd voor mezelf en tijd om mijn droomhuis te vinden. Alleen maar wat tijd.

En godsgruwelijk veel geduld.