Knutselen

Hoewel ik op dit weblog al dan niet vlijtig leuke stukjes weet te produceren, is dit over het algemeen ook direct de grens van mijn creativiteit. Of nou ja, ik heb soms wel andere creatieve ideeën, maar van de uitvoering komt dan nooit zoveel terecht. In mijn hoofd is het altijd mooier dan in de praktijk. Dat heb ik mijn hele leven al gehad, ik was typisch zo'n kind dat met knutselwerkjes thuiskwam waarvan mijn ouders zeiden: "Mooi zeg, wat is het?" Daar kwam nog bij dat ik ook het geduld niet had om te fröbelen, wat resulteerde in huilbuien en het woest door de kamer / het klaslokaal smijten van het knutselwerkje. Daarna werd een beproefde methode dat ik het iemand anders liet doen. ("Kan je me even helpen?" "Doe eens voor dan?" en dat dan net zolang totdat het af was).

Mijn grootste knutseldebacle speelde zich af op de basisschool. Er was een of andere feestelijke dag en onderdeel van de feestvreugde was 'figuurzagen'. Ik had mij gestort op het figuurzagen van een kuiken in zo'n halve eierschaal, want dat was het makkelijkste. Het zagen begon op zichzelf nog wel aardig, maar op een gegeven moment vond ik het toch vooral erg zwaar.
Nu is het zo dat je bij figuurzagen je werkje op zo'n aan de tafel geschroefd plankje moet leggen. En op een zeker moment donderde dus dat hele plankje naar beneden, wat veel verklaarde: ik had met alle toewijding die ik voor figuurzagen kon opbrengen dat plankje doormidden gezaagd. Daarna ging het zagen van het kuiken weer een stuk gemakkelijker, overigens.

Waarom vertel ik dit nu?
Wel, dat heeft alles te maken met het op handen zijnde huwelijk van vriendin E.. Voorafgaand aan zo'n huwelijk wordt er traditiegetrouw natuurlijk een vrijgezellenfeestje gevierd en daarvoor verzamelden wij ons in Breda. Vriendin E. was zeer verrast ons daar allemaal te treffen en we beleefden een gezellige dag, met als belangrijkste programmaonderdelen het steppen door Breda gevolgd door een workshop sieraden maken.

Hoe creatief wil je het hebben? Gelukkig lagen er verschillende voorbeeldkettingen en -armbanden ter inspiratie. Er waren kralen in alle soorten, maten en kleuren. Dat hielp al wel om een leuk idee te krijgen. Ik koos natuurlijk voor een rijgtechniek, want kraaltjes rijgen, dat kan ik.

Zodoende zat ik even later met drie draden en een berg kralen in de kleuren paars, roze en wittig zilver vol vuur te rijgen. Ik verbaasde mezelf, want mijn ketting werd dus echt heel mooi. "Zo creatief als nu gaan jullie me niet vaak meer meemaken hoor", zei ik tegen de andere meiden. Ik kreeg ook steeds meer ideetjes voor finishing touches en kwam zelfs op het idee om een aantal bedeltjes aan de ketting te frunniken.

Dat was iets te ambitieus. Voor het aan een ketting frunniken van bedeltjes heb je namelijk piepkleine ringetjes en tangetjes nodig. En mij een tang (of een ander werktuig) in handen geven, is hetzelfde als een klein kind toegang verschaffen tot het medicijnkastje: dat gaat onherroepelijk mis. Maar ik wist dat, en dus paste ik mijn oude tactiek maar toe op de workshopleidster.

"Kan je me even helpen?"
"Doe eens voor dan?"

Het resultaat mag er desalniettemin zeker zijn en ik ben er apentrots op, want ik heb mezelf in creatief opzicht meer dan overtroffen.

(foto volgt)