Ik heb al u een paar keer verveeld met mijn habitatkwestie, mar ik moet het er toch weer even over hebben. Er was namelijk een change of plans: in een helder moment had ik bedacht dat ik ook een groter huurappartement kon zoeken. Zo gezegd, zo gedaan en toen ineens stond daar op funda een schitterend hutje met een keuken.... nou ja, een droom.
Dus wat doe je dan? Juist, dan maak je een afspraak voor bezichtiging en fiets je op een mooie vrijdagmiddag naar dat huis. Vol verwachting klopte mijn hart.
Het begon toen ik de woonwijk infietste. Vertwijfeld keek ik om me heen naar huizen die nogal luxe aandeden en vroeg me af waar ik nou toch terecht was gekomen. En even for the record: ik woon nu in Benoordenhout hè, dus ik ben wel wat gewend. Maar pfoeh.
Ik moest ook wel even zoeken naar de straat waar mijn mogelijk nieuwe appartement zich bevond, maar toen ik daar kwam bleek dat het geen straat was. Nee, het was meer een soort privéterrein. En vanaf dat terrein fietste ik onder een poortje door en kwam uit bij een soort poepsjieke residentie waar ik me direct slightly underdressed voelde in mijn spijkerbroekje en waar ik me ook nogal armoedig voelde met mijn fietsje. Want op de residentie stonden hoofdzakelijk auto's geparkeerd van het type en de prijsklasse waarvan ze op de Champs Elysees nog zouden zeggen van: "Tut tut, er zijn grenzen."
Er was een binnentuintje met zo'n grasveld dat de indruk geeft dat het langs een meetlatje is bijgeknipt en dito haagjes. En dan waren er dus diverse kleinere complexen en in één daarvan bevond zich het appartement.
En dat appartement, ja, dat was wel wat. Dat was mooi, eerlijk waar. Niks mis mee. En als het ergens anders was geweest, had ik er ook direct 'ja' tegen gezegd.
Maar nu niet. Nee. Ik kon mezelf niet visualiseren in die buurt. Ik kreeg nu al haast een rolberoerte van de ingehouden lach. Die hele omgeving ademde een allure waarbinnen het niet minder dan gepast is als zelfs mijn beste vrienden me 'mevrouw' zouden noemen. Terwijl ik me nog altijd herken in dat jongetje van de Mc Donald's reclame als iemand mij mevrouw noemt. Het gehele complex stond in elk opzicht net iets te ver van 'het gewone leven' af. Net iets te ver fietsen naar het centrum. Net iets te ver van zo'n ordinaire Albert Heijn. En ik dacht: "Als ik ooit gepensioneerd ben. Heel misschien dan. Maar nu wil ik mensen om me heen en gezelligheid. Geen kouwe kak en omhooggevallen types."
En dus fietste ik met een big smile op mijn gezicht terug naar huis. Naar mijn veilige huis in de gezellige buurt. En 's avonds fietste ik binnen tien minuutjes naar het Plein, omdat ik daar had afgesproken met vriendin J., aan wie ik dit hele verhaal in geuren en kleuren vertelde. We lachten er heel hard om. Daarna kletsten we over een heleboel andere dingen. Gewone meisjesdingen, zoals de kamer van je date onderkotsen en paniekaanvallen. Nou ja, en ook over écht gewone meisjesdingen (mannen, werk en kokosmakronen).
Ik voelde me net iets meer thuis dan anders.
2 opmerkingen:
En is mevrouw daar trouwens nog binnen geweest ?
Kopen lijkt mij een beter idee, want zo nu en dan komt er een huisje voorbij met de juiste (lage) prijs, maar dan moet je regelmatig blijven zoeken en vergelijken. Heb ook nog een tip voor je, vraag een lening aan je ouders 6,25% volledig aftrekbaar ,en voor je ouders een mooie rente beter dan die 2,5% die ze bij de bank krijgen. En met die mooie rente kunnen je ouders vast wel wat schenken. De familiebank .
Pas-op dat jullie je wel aan de regels houden.
Fokke.
hm, zou het iets voor mij kunnen zijn denk je? je weet wel, n generatie ouder en behept met enige voorliefde voor al dan niet verlopen grandeur; en niet te vergeten: na aantal jaren heen en weer racen naar frankrijk wellicht interessant :-)
Een reactie posten