Een poëtische uitdaging

Ik was afgelopen weekend bij vriendin M. en het was geweldig. Nou is het altijd geweldig als wij bij elkaar zijn, maar dit keer hebben we iets grensverleggends gedaan. Laten we het een poëtische uitdaging noemen.

Het kwam door Candlelight
M. vertelde over een autorit die opgeluisterd werd door candlelightmuziek. U weet wel, dat programma waarin Jan van Veen tenenkrommende liefdesgedichten voorlas. De gedichten zijn eruit geknikkerd, maar de bijbehorende mierzoete muziek is nog steeds op de radio, ’s avonds om 23 uur.
We kregen acuut een behoefte aan candlelightmuziek. Dus wij googelden en vonden de website van candlelight. Daar stond ook zo’n gedicht en de meest geschikte manier om dat te lezen bleek de ‘en alles rijmt’-methode van Sesamstraat. Kent u die nog? Het komt er op neer dat de één de zinnetjes zegt of zingt en dat de ander ze dan afmaakt, in een voorspelbaar rijmschema. Toen ik 4 was zongen mijn vader en ik het ‘en alles rijmt’ liedje heel vaak, vooral tijdens de afwas. Dat was geen kinderarbeid; ik vond afwassen leuk.

Maar afijn.
M. en ik besloten zelf zo’n gedicht te maken. We zijn namelijk kanjers in Sinterklaasgedichten en dit leek daar heel erg veel op. Dus wij aan de slag, met de intentie om ons meesterwerk daadwerkelijk in te sturen.

Sinterklaas is de liefde niet
Candlelightgedichten zijn niet alleen simpel van opzet, ze zijn ook overwegend positief. Zelfs als het over liefdesverdriet gaat, is het altijd nog wel verdriet om de Absolute en Uiteindelijke Ware. En dát maakt het moeilijk. We kwamen niet verder dan:

De Ware
Ik heb je nog steeds niet gevonden
Dus ga ik in oktober naar Londen
(in november meer…)

Daarna probeerden we de invalshoek ‘mooie ogen’, maar ook daar strandde onze poging al spoedig:

Zijn ogen
Van het diepste blauw
Ik sloeg hem harder
Dan ik toen deed bij jou

Dus toen kozen we voor het standaard ‘jij’, waar Candlelight groot mee is geworden. Dat leverde ons het volgende op:

Jij, ik, wij samen
Wij zemen de ramen
Onze vissen hebben geen namen
En voor het raam staan cyclamen

U ziet: het rijmschema hadden we wel in de vingers. Alleen met de inhoud wilde het niet zo vlotten. We probeerden het met een verbroken liefde, dat inspireert dikwijls meer. Het resultaat was ook al niet wat we voor ogen hadden, namelijk dit:

Het is voorbij
Je bent nu niet meer van mij
Je wilde liever met een ander zijn
En dat doet me vreselijk pijn
Ik ben nu verslaafd aan rode wijn
Want dat is het beste medicijn
En toch voel ik me heel klein
Door al jouw venijn
Het was alleen maar schone schijn
Je bent gewoon een vuil konijn
Of beter nog: een everzwijn
Ik wil niet eens meer bij je zijn!

Het gedicht dat we componeerden voor M.’s vriendje R. sneed nog wel hout (“jij bent nu tien dagen in Spanje / toch hou ik heel veel van je / maar tien dagen weggaan… hoe kàn je!”) maar het slot van het liedje was dat we constateerden dat we te cynisch zijn voor dit genre. Het enige rijmwoord dat we op dat moment konden verzinnen bij cynisch was poliklinisch en nou ja… zo’n gedicht is gedoemd te mislukken.

Uiteindelijk hebben we niets geschreven dat daadwerkelijk geschikt was om in te zenden. Jammer man. Maar we hebben wel een hilarische avond gehad op deze manier.

Met veel plezier. En pijn in onze lachspier. Tot hier.