Onthand

Ik heb hier al vaker geschreven over het feit dat ik reuma heb. Geen reden om met dozen Kleenex te gaan slepen hoor, het is vervelend doch overkomelijk. Met de juiste medicijnen is het prima te hanteren. Behalve soms. En het is nu soms.

Ten eerste: ik heb nieuwe medicijnen. Of eigenlijk ben ik terug bij mijn oude medicijnen. Eerst had ik pilletjes, maar daar werd ik een beetje misselijk van. ‘Een beetje misselijk’ mag u interpreteren als: midden in de nacht wakker worden en weten dat ik du moment moest kotsen. Gevolg: middernachtelijk mijn bed verschonen en op zoek naar een emmer voor naast het bed om zulks in de toekomst te voorkomen.
Vanwege dit doorslaande succes kreeg ik na verloop van tijd injecties in plaats van tabletten en moest ik eens per week een naald in mijn buik jassen. Daar werd ik ook een beetje misselijk van; ik hou niet van naalden in mijn buik. Gevolg: uitstelgedrag en dus een onvoldoende medicijntoevoer. En dat vond de reumatoloog dan weer geen succes. Om die reden moest ik toch weer terug naar de pilletjes, op hoop van zegen en op hoop van gewenning.
Zaterdag nam ik de eerste dosis. Het goede nieuws is dat ik midden in de nacht op tijd bij de WC wist te komen om mijn maag te schonen, het slechte nieuws dat ik die chemische troep dus nog steeds slecht verdraag. Komende zaterdag zet ik mijn emmer maar weer naast het bed.

Het tweede punt is dat ik momenteel te kampen heb met een lamme vlerk. Ontstekingen horen bij reuma en gelukkig heb ik ze niet vaak. Maar nu wel, in mijn rechterschouder. Ik ben rechtshandig en links bijzonder onhandig, maar ik moet nu toch veel met links doen. Probeer het eens: tandenpoetsen met je verkeerde hand. Geen fijn iets.
Bijkomend probleem is dat mijn vermaledijde pilletjes slecht combineren met veel antibiotica. Ook dat heb ik al eens proefondervindelijk mogen vaststellen, een jaar of twee geleden. Kermend van de ellende belde ik dat weekend met de huisartsenpost. Maar iedereen die wel eens de huisartsenpost heeft gebeld, weet hoe behulpzaam ze daar zijn. “Neem maar twee paracetamolletjes en als het dan niet overgaat, moet je nog maar eens bellen”, is hun vaste riedel. Afijn, ik heb het uiteindelijk overleefd.

Dat zal me nu ook wel weer lukken. Maar ik voel me een beetje onthand.
Op momenten als deze baal ik verschrikkelijk van die klote-reuma en alles wat erbij komt kijken.