Omdat ik een heel betrokken burger ben, heb ik vandaag gestemd. Natuurlijk. Volgens mij heb ik nog nooit een kans om mijn stem te laten horen voorbij laten gaan.
Over de verkiezingen is al heel veel gezegd. Veel inhoudelijks, veel over de omlijsting. De campagnes die in sommige gevallen echt hopeloos zijn. Ik kan een partij die zichzelf promoot met een K3-achtige choreografie ècht niet serieus nemen.
De slogan 'Anders ja', doet mij vooral denken aan de tijden waarin mijn moeder een culinaire bevlieging had en mij hoopvol om mijn mening vroeg. "Ik vind het niet vies, ik vind het.... anders, ja", zei ik dan. Om haar gevoelens te sparen.
Maar goed.
Ik wil het even over iets anders hebben.
De media volgen de verkiezingen uiteraard op de voet. Ze stationeren verslaggevers en cameraploegen bij diverse stemlokalen. De verslaggevers mogen de argeloze stemmer dan attaqueren zodra die het stemlokaal verlaat. En nu wil ik wel eens weten: waarom staat er nou nóóit een goeduitgeruste ploeg met zo'n dode bever op een stok op míj te wachten?
Ik wil het zo graag.
Dat zo'n verslaggever mij vraagt wat ik gestemd heb en waarom. Dat ik dan een microfoon in mijn snufferd geduwd krijg. En dat ik dan onverschrokken een vlammend betoog houd waarmee ik het plekje in de Tweede Kamer (dat ik werkelijk ambieer) meteen veilig stel. Dat ik de verslaggever dan omver blaas en alle kijkers / luisteraars van hun stoel kieperen en denken: "Tjonge, wat een weloverwogen keuze! Wat een geëngageerde tante! Ik ben om!" En dat ik zodoende en passant nog wat kiezers werf voor mijn partij.
Ik wil dat, maar het gebeurt dus nooit.
Een oproep via mijn blog heeft nu geen zin meer. De stemlokalen zijn al dicht. Maar gelukkig mogen we in juni weer naar de GFT-bak, dus mijn kansen zijn nog niet verkeken.
Dan hoop ik opnieuw op een verslaggever en stem ik - loyaal als ik ben - weer op de VVD.
En niets anders nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten