Het is weer zover. Voor de derde maal in vier maanden tijd word ik in het ziekenhuis verwacht bij de poli chirurgie / heelkunde. Om cyste nummer zes te verwijderen. Ik vind dat geen fijn vooruitzicht.
Het weghalen van de cyste an sich is het probleem niet. Daar voel je niks van. Maar voordat het zover is, zijn er een paar noemenswaardige hobbels op de weg.
Ten eerste: de cyste bevindt zich in mijn lies. De operatieassistente haalt me op uit de wachtkamer en instrueert me om me uit te kleden. Alleen de bovenkleding mag ik aanhouden. Dus daar sta ik dan. En dan moet ik in al mijn nakende glorie die OK in, alwaar de chirurg me opwacht. Aangezien ik een keurig opgevoed meisje ben, geef ik die chirurg dan netjes een handje. Ik verzeker u: het voelt raar om jezelf in je blote billen aan iemand te introduceren. Maar die chirurg is – zo veronderstel ik – wel het één en ander gewend.
Daarna moet ik op de behandeltafel gaan liggen. Mijn been moet in een lichtelijk onnatuurlijke hoek, want een lies is een listig plekje. En dan lig ik daar, en dan komt het ergste van alles. Het verdoven.
De eerste keer heb ik op mijn knuisten gebeten en af en toe iets van “Auwauwauw” geroepen. De tweede keer mocht ik in de hand van de operatieassistente knijpen, wat ik met overgave deed. Want o, wat doet dat pijn. Behalve keurig opgevoed ben ik ook altijd heel flink en huilen om een prik is echt mijn eer te na, maar bij zo’n verdoving komen de tranen als vanzelf. In my defence: het is niet één prik, het zijn er drie. Per cyste. Nu hoef ik gelukkig maar één cyste te laten verwijderen, maar de vorige keren waren het er meerdere. Dan heb je het binnen afzienbare tijd echt helemaal geschoten met dat geprik dat zich angstaanjagend dicht bij je vrouwelijke organen afspeelt.
Nou ja, en dan ben ik verdoofd. Dat is wel een prettig iets. Want ik wéét wel dat die chirurg dan in mijn lies zit te snijden, maar daar voel ik dus niks van. En ik zie het ook niet, want a. probeer maar eens in je eigen lies te kijken, en b. er ligt een blauwe operatiedoek overheen. Tot nu toe werden de cystes na verwijdering in een bakje gelegd waar ik ze nog even kon zien en er afscheid van kon nemen. Bij dat afscheid vloeiden geen tranen. En daarna word ik dichtgenaaid, bepleisterd en met een enórme lap maandverband heengezonden.
De ervaring leert dat ik daarna nog precies naar huis kan fietsen (want: verdoving werkt nog). En daarna is het nog even doorbijten. Want die verdoving raakt uitgewerkt en dan schrijnt het, en dan trekt het, en dan is zitten – laat staan lekker zitten – een paar dagen knap lastig. En dan is het leed geleden en ga ik weer fluitend door het leven.
Tot de volgende cyste zich aandient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten