...dus met frisse moed en tegenzin fietste ik vanmiddag naar het ziekenhuis. In de wachtkamer liep de spanning op. Dat werd nog erger toen een meneer heel nadrukkelijk aan zijn vrouw vertelde hoeveel pijn de verdoving precies had gedaan. En daarna haalde de operatieassistente mij op, moest ik me half ontkleden en wandelde ik de OK in.
Een meevaller: het was dezelfde chirurg als de vorige keer. Het voorstellen was dus niet nodig en mijn blote billen knepen iets minder samen. Vervolgens moest ik op de behandeltafel gaan liggen, werd er een lamp op mijn lies gericht en onderzocht de chrirug het plekje. Ze constateerde dat opereren op dit moment niet erg zinvol was. Had ik me dus mooi voor niks zenuwachtig gemaakt voor die verdovingsspuiten. Onverrichter zake mocht ik me terug aankleden.
Tot zover het goede nieuws.
De reden dat de operatie nu niet zinvol was, is dat de plek 'onrustig' is. Een typisch dokterswoord dat meestal licht dreigend klinkt. Er zijn zich nog meer plekjes aan het vormen en het ziet er geïrriteerd uit. Dus volgende week moet ik op het spreekuur van de chirurg komen. Dan gaan ze mijn lies nog eens heel nauwkeurig bekijken, en dan zou het zomaar kunnen dat het hele gebied in één klap geopereerd gaat worden. Niet poliklinisch. Neen, dan maken ze er meteen dagje van.
En dat, lieve lezers, geeft mij een unheimisch gevoel. Ik hou niet zo van zulke dagjes. Ziekenhuisdagjes. Operatiedagjes. Narcosedagjes. Ik heb al zo'n dagje voo de boeg (mijn oogoperatie) en eigenlijk vond ik dat wel weer genoeg operatie voor dit jaar. Maar het zou dus zomaar kunnen dat dat anders uitpakt.
Maar goed.
Ik kan nu tenminste nog zitten en ik hoef deze week geen afspraken af te zeggen door leed in de lies.
En toch ben ik daar door deze wending van het verhaal niet onverdeeld blij mee.
1 opmerking:
Anne,
Je schrijft op een leuke manier over je cystes en kwaaltjes. Heel veel sterkte toegewenst. Groet, Wim W.
Een reactie posten